Wat heb je toch een malle mensen die zich druk maken om niks. Dat was een beetje de toon in de media de afgelopen dagen over de Dooie Boom van Anne. Waar een paar jaar geleden nog felle discussies en juridische geschillen werden uitgevochten over de doodzieke kastanje, wordt de ophef van toen – door diezelfde mensen – nu als onzinnig gekrakeel beschouwd. Een boom gaat immers dood, zo weten sinds kort ook commentatoren, deskundologen en stichtingen. En inzicht, ook achteraf, is toch inzicht.
Hoe zou dat straks gaan, als zeilmeisje Laura permanent kopje onder gaat bij de Azoren, aangevaren wordt door een olietanker in de Golf van Aden of van pure vermoeidheid midden op de Pacific van dek kukelt? Hebben we het dan geleerd en weten we dat bij zo’n onderneming de dood nu eenmaal een optie is? Zullen we respectvol de hoed afnemen en zacht praten over de moedige recordpoging en het helaas treurige einde? Natuurlijk niet. Wat er wel gebeurt kan ik u alvast vertellen: de eerste weken van mei 1945 zullen erbij verbleken. Het wordt een bijltjesdag extravaganza.
Hele jeugdzorgorganisaties wordt door het daadkrachtige kabinet direct weggesaneerd, de rechtelijke macht onthoofd en de ouders van Laura worden achtervolgd door woedende meutes, opgehitst door dezelfde commentatoren die nu het dappere ketelbinkie trots aanmoedigen en uitzwaaien “omdat ze haar ding doet”.
Begrijp me goed: ik wil natuurlijk dat Laura haar zeiltocht overleeft (straks wordt ik geretweet door Bert Brussen met de kop: “Doodwensen doe je zo”), maar de dood kan iets prachtig verhelderends hebben. Gelukkig gaan bomen gewoon dood, om een bizar conflict over de toekomst van een doodgewone kastanje te beslechten. Gelukkig sterven er nog steeds mensen die de K2 of Everest beklimmen, basejumpen vanaf gevaarlijke kliffen of de wereld rondzeilen in een miniscuul zeilbootje. Want zonder doodsgevaar is het een prestatie van niks.
Maar het is jammer dat het zover moet komen voordat mensen pas gaan beseffen dat je gewoon, heel banaal, ingehaald kan worden door de dood. In de vorm van een windvlaag om een paar Amsterdamse grachtenpanden of een passaatwind op open zee.
En om in dat laatste geval de commentatoren voor te zijn zeg ik nu vast: de beslissing van de rechter om Laura te laten gaan is op zijn zachts gezegd wonderlijk, en Jeugdzorg had zich met alle middelen moeten verzetten tegen het vertrek. Maar allemachtig, wat zijn dat voor ouders? Een meisje van 14, ongekust, in haar eentje een levensgevaarlijke recordpoging laten ondernemen omdat ze zo graag de jongste wereldzeilster wil zijn? Zijn jullie helemaal van de pot gerukt? En wat als ze het er niet levend afbrengt. Deed ze dan “in ieder geval wat ze het allerliefst wilde?”
Maar ik wens Laura zelf alle succes en gezondheid. En die boom, kunnen ze die niet opzetten of zo?
Reacties (23)
Hield Reinout Oerlemans geen oogje in het *winkwink* zeil? Goed stuk verders. En mensen die zinnen uitspreken waarin de woorden ‘ding’ en ‘doen’ een prominente rol spelen, wens ik sowieso een enkeltje naar een of andere Bermudadriehoek toe.
‘Maar het is jammer dat het zover moet komen voordat mensen pas gaan beseffen dat je gewoon, heel banaal, ingehaald kan worden door de dood.’
Ben je zo’n naïef mens?
Nooit wat meegemaakt of zo?
Man man.
En over een jaar:
“Wat heb je toch een malle mensen die zich druk maken om niks. Dat was een beetje de toon in de media de afgelopen dagen over het zeilmeisje. Waar een jaar geleden nog felle discussies en juridische geschillen werden uitgevochten over de reis, wordt de ophef van toen – door diezelfde mensen – nu als onzinnig gekrakeel beschouwd.”
Ben benieuwd of je bij haar veilige terugkomst zelf ook een dergelijk inzicht (ook achteraf) weet te tonen :P
Toen ik voor het eerst de (ongecensureerde) versie van Anne Frans boek las, was ik zwaar onder de indruk.
Het leeftijdsperspectief van waaruit het boek toen-der-tijd geschreven was, benaderde de mijne (toen).
Vergeet die boom (ik wist zelfs niet dat er heisa over gemaakt werd ..
Maar vergeet toch vooral niet om dit boek aan uw kinderen te laten lezen.
Anders is ze echt zoals zo vele toen, voor niets gestorven.
@3 Dan zal ik haar van harte en oprecht feliciteren met haar prestatie. Maar mijn dochter kan zon avontuur tot haar 18e mooi vergeten.
@5 mee eens, maar Laura is mijn dochter niet. Andere mensen aanspreken op hun (gebrek aan) ouderschap is lastig, ik heb er zelf namelijk nogal een godsgruwelijke hekel aan als het mij gebeurt.
@5 Opvoeden is loslaten.
Het anna frank huis is voor mij zoiets als kinderdijk of floriade, kom ik niet. I’m not a tourist, I live here. Wat nou boom?
En of Laura terugkomt of niet is straks mogelijk die ouders te verwijten. Dat is dan op zich ondragelijk, doch cynisch bijtend internet zal er nog vele schepjes op doen. Doe ik dan aan mee. Want als die ouders er al geen kudt om geven wat zal ik me dan drukmaken over wietsen he?
@7 Dat zullen een aantal van mijn buurtgenoten, wiens 8-jarigen nog tot elf uur op straat gillen, helemaal beamen. Ik behoud me het recht voor om dat een kutopvoeding te vinden. “Opvoeden is loslaten”.. man, dat is babyboomerspraat! Opvoeden is vooral durven verbieden. Prettiger voor jezelf, veel prettiger voor je omgeving en noodzakelijk om kinderen een sociaal besef mee te geven. Teleurstellingen zijn een goede voorbereiding op het echte leven. Als een kind daarmee kan omgaan, dan komt het verder in het leven.
@share het is Anne Frank. Met een e. Je zou haar dagboek eens moeten lezen. Gaat ook nog over andere dingen dan die boom.
” verbieden. (…) is noodzakelijk om kinderen een sociaal besef mee te geven.”
The lies we tell ourselves …
@11 hihi.. alweer iemand zonder kinderen!
@11: Nope. 1 zoon, drie jaar oud.
dan zou ik maar eens snel gaan verbieden voordat het te laat is ;-)
@14 Zomaar in wilde weg dingen gaan verbieden ? Waarom ???
(NB: ik heb nooit gezegd dat ik niet aan verbieden deed)
ow… dus toch verbieden?! u verbiedt dus ook?! als het moet, aha dan is het goed!
Misschien verbiedt ie wel, maar niet om sociaal besef mee te geven.
Gewoon als hobby of zo.
@9 Je snapt het dus niet.
Langzaam loslaten is het uiteindelijke doel van opvoeden. Opvoeden, beschermen, maar vooral ook uiteindelijk zelfstandig verantwoorde keuzes durven laten maken. Anders zijn ze als ze volwassen helemaal niet volwassen en zelfstandig en hebben ze niets van het leven geleerd. Kansen grijpen en teleurstellingen verwerken als het af en toe misgaat. Dromen verbieden puur omdat het weer iets anders is lijkt me overtrokken en een kind laten opsluiten in een jeugdzorginstelling volkomen gestoord. Enig idee wat de schade is die daardoor wordt veroorzaakt? Reactionaire taal van (jalourse) mensen met zeefobie die een ander die wel hun dromen najagen het Laura niet gunnen.
Loslaten en beschermen. Tuurlijk is voor velen zeezeilen geen optie, dus weinigen zullen serieus dat willen of kunnen. Laura kan mede door haar jeugd wel zo goed zeezeilen dat het verantwoord is, korte etappes, veilige route, communicatie, zeilkennis en ervaring, langere rustperiodes aan wal, bescherming nwe boot, en met volkomen legaal afstandsonderwijs.
Loslaten als het kan.
“Want zonder doodsgevaar is het een prestatie van niks.”
Waarmee ook mijn saaie burgermansleventje tot een prestatie is verheven.
Veel banaler wordt het wanneer Laura de reis volbrengt, inclusief het overleven van een paar spannende stormpjes of walvissen die op de boot springen, en dan aan wal bij de eerste de beste najaarsstorm door een tak (slechts een tak, niet eens een hele boom) dodelijk wordt getroffen.
@18: +1
@16 & 17: vreemde discussie voeren jullie.
Lees mijn allereerste post nog eens goed; het ging helemaal niet om verbieden op zich. ‘Tuurlijk verbied ik ook.
– Pappa mag ik de snelweg oversteken ?
– Nee, want dat is levensgevaarlijk. Kijk: de autos rijden heeeeeel hard, en als … (vul zelf maar de rest in).
Alleen doe ik het niet om “sociaal besef te geven” of dat soort onzin.
Waar het mij om gaat is dat veel regels et verboden er helemaal niet zijn voor het kind, maar voor de ouders, om het lekker rustig te hebben, geen gezeur. En dat wordt dan uitgelegd als “dat is goed voor hem, daar word je hard van, t’is voor zijn sociaal besef blablabla”. Bullshit. En vaak geloven die ouders het zelf. Zodoende: the lies we tell ourselves…
(blijf voor dat soort mensen altijd bij mij de vraag: als het leven zoveel prettiger is zonder kinderen, waarom begin je er dan in hemelsnaam aan ?)
Vroeger gingen mensen lullen op café, nu komen ze naar Sargasso.
Sja. Hier mag je tenminste een rokertje opsteken.
Nice & L.O.L. (Niet negatief of sarcastisch bedoeld hoor, gewoon leuk!)
Greets Javello!