Een meisje wordt vermoord, en de ouders van de dader helpen hem het land uit te vluchten. Zonder succes, want hij wordt toch gepakt. Jongen veroordeeld, zaak afgedaan, zou je zeggen. Niet dus. De ouders van het slachtoffer klagen nu de ouders van de dader aan. Door het helpen van de zoon zijn zij medeverantwoordelijk voor het leed van de ouders van het slachtoffer, vind de advocaat van het stel.
Een uiterst twijfelachtige conclusie. Is het gedrag van de ouders verwijtbaar? Ik denk het wel. Maar zijn zij daarmee moreel medeverantwoordelijk voor het leed dat de daad van hun zoon veroorzaakt heeft? Ik denk het niet.
Wat vinden jullie?
Reacties (4)
Vreemd dat de ouders niet zijn berecht voor het helpen van een misdadiger.
Indien dat niet mogelijk is vind ik dit wel redelijk.
Lijkt mij echter dat het OM hier een forse steek heeft laten vallen.
Gegeven het vrij inherent subjectieve van een oordeel over _morele_ medeverantwoordelijkheid kan in het plaatje niet ontbreken dat, volgens die ouders, het slachtoffer hun zoon jarenlang ernstig had getreiterd. Ik zelf zou in ieder geval pas bereid zijn om een moreel (nogmaals, met nadruk) oordeel over die medeverantwoordelijkheid uit te spreken na die ouders gehoord te hebben…
Lijkt mij moeilijk te zeggen. Hebben de ouders qua opvoeding alles gedaan wat binnen hun macht lag of hebben ze er bij de opvoeding de kantjes van af gelopen? Dit is al niet eenvoudig te bepalen.
Als de ouders ergens schuldig aan zijn, moeten ze voor de rechter komen. Als ze geen strafbare feiten hebben gepleegd, is er niets aan de hand. Het feit, dat ze hun zoon vlak na de moord hebben geholpen, bewijst slechts dat ze veel van hun kind houden (nou ja, misschien inmiddels wel ietsje minder). Dat is echter geen reden om een claim toe te kennen. Als de ouders van het vermoorde meisje geld willen zien, moeten ze bij de dader zijn, niet bij zijn familie. Vermoedelijk zitten de ouders van die jongen goed in de slappe was, anders zou er helemaal geen claim gekomen zijn.