ELDERS - In de VS is economisch succes vaak gebaseerd geweest op onbetaalde arbeid. ‘College sports’ zijn daarin geen uitzondering.
Amerikaanse universiteiten verdienen bakken met geld door getalenteerde sporters binnen te halen als student en deze vervolgens football of basketbal te laten spelen voor grote massa’s betalend publiek. De universiteit waar ik zelf een paar jaar heb rondgelopen, The University of Iowa, heeft een football stadium op haar campus staan met een capaciteit van 70.585 bezoekers. Daar kunnen dus net iets meer mensen in dan er inwoners zijn in Iowa City, de stad waar de universiteit is gevestigd.
In het seizoen (de herfst) komen voor iedere thuiswedstrijd van heinde en verre tienduizenden mensen naar Iowa City, waar ze hun geld uitgeven aan dure kaartjes, dure hotdogs en dure kleding met het logo van hun favoriete team.
Omdat de University of Iowa een publieke universiteit is en met overheidsgeld wordt gefinancierd, is de coach van het footballteam, Kirk Ferentz, de best betaalde state employee van heel Iowa. Zijn salaris van 3,65 miljoen dollar per jaar is een veelvoud van wat de rector magnificus van de universiteit verdient: een – in vergelijking – schamele $465.000. De gouverneur van de staat moet het met nog minder doen: $130.000 per jaar.
Deze cijfers illustreren dat football en (in mindere mate) men’s basketball gigantische melkkoeien zijn voor de universiteiten waar deze sporten op hoog niveau worden gespeeld. De spelers, de sterren waarvoor de bezoekers komen opdraven, krijgen echter niet betaald. Die moeten het doen met studiebeurzen die ieder moment kunnen worden beëindigd en in financieel opzicht niet opwegen tegen de fysieke risico’s die de spelers lopen.
Zo bestaat dus een situatie waarin (semi-)professionele spelers (studenten zijn het maar al te vaak niet), vanwege de verheven idealen van het amateurisme, officieel geen cent mogen terugzien van de miljoenen die ze ieder jaar met gevaar voor lijf en leden binnenhalen, terwijl hun coach iedere dag van het jaar $10.000 retoucheert. En de onzichtbare hand zag dat het goed was.
Recentelijk echter, verscheen een slang in dit paradijs. Footballspelers van Northwestern University wisten een regionale afdeling van de National Labor Relations Board ervan te overtuigen dat zij geen studenten waren, maar de facto werknemers.
Een van de consequenties van deze beslissing is dat de spelers een vakbond mogen vormen om – binnen wettelijk vastgestelde kaders – met hun werkgever te onderhandelen. In laatste instantie betekent dit zelfs dat de spelers, via hun vakbond, het recht hebben te staken en daarbij wettelijke bescherming genieten tegen unlawful termination. Hoewel dit soort bescherming in de praktijk weinig voorstelt zolang de werknemers vervangbaar zijn, ligt de situatie vanzelfsprekend anders wanneer er een felle concurrentie tussen universiteiten bestaat om de beste spelers binnen te halen.
Hoewel de beslissing van de National Labor Relations Board vooralsnog alleen voor private universiteiten geldt en Northwestern University nog tegen de beslissing in beroep kan gaan (tot aan het Amerikaanse Hooggerechtshof aan toe), is dit niettemin een eerste stap op weg naar een eerlijke compensatie voor het uiterst winstgevende werk dat football- en basketbalspelers verzetten voor hun universitaire werkgevers.
Reacties (10)
Interessant artikel.
Maar de stelling dat economisch succes vaak op gratis arbeid gebaseerd is, is hiermee nog niet bewezen.
Wat ik niet goed begrijp, is waarom een sportteam zo belangrijk is voor een universiteit.
Is dit alleen wegens de hotdogs, petjes en t-shirts (enz.) die de fans kopen?
Of zorgt een beroemd team voor meer studenten (die een fors lesgeld betalen) ?
Of sponsors?
In het laatste geval zou je trouwens kunnen beweren, dat de sporters al heel wat verdienen als zij geen lesgeld hoeven te betalen.
@1:
Omdat een succesvol footballteam miljoenen dollars per jaar op kan leveren.
De uitschieter, The University of Texas, haalt er netto een kleine tachtig miljoen dollar per jaar mee binnen.
Maar ook als iets mindere footballgod houd je al snel ieder jaar tien miljoen netto over. En dat mag je dan naar eigen inzicht besteden.
Zo’n footballteam is in feite reclame (voor studenten, donaties, etc.) die flink wat geld oplevert in plaats van geld kost.
@1: Als hun onderwijs niets voorstelt (zoals ik uit de link in het artikel kan opmaken), is het niet raar dat ze geen lesgeld hoeven te betalen. Blijft nog steeds staan dat de universiteit uit hun arbeid miljoenen verdient en daar geen cent van aan hen betaalt.
@2: Jeroen,
bedankt voor de link.
Als ik het goed begrijp, zijn de reclame-effecten nog niet meegeteld in dit overzicht.
Wat ik mij wel afvraag:
Bij honkbal en basketbal verdienen de topspelers miljoenen, waarom kiest een sporter dan voor een studenten-team?
@3: Bismarck,
ik vrees dat ook het onderzoek te lijden heeft onder dit systeem.
als de inkomsten bepaald worden door de resultaten van sporters, i.p.v. onderzoekers, zal ongetwijfeld een keer een commerciële bestuurder komen die op het onderzoek bezuinigen gaat.
@4:
Bij basketbal hebben de pro’s een minimumleeftijd. En dus zit je met een gat van een paar tussen high school en de pro’s waarin niet spelen geen optie is. Sommige basketballers gaan daarom een paar jaar naar Europa voordat ze richting NBA gaan (maar dat heeft als risico dat je buiten beeld raakt).
Bij football ligt dat natuurlijk lastiger.
Ik weet overigens niet eens zeker of er bij football ook een minimumleeftijd is, maar in de praktijk maakt dat niet uit.
Serieus football is uitermate gewelddadig(*) en kun je maar beperkt spelen. Professionals spelen maximaal zestien wedstrijden per jaar en dat is eigenlijk al te veel. Dus als achttienjarige heb je per definitie te weinig ervaring om meteen met de pro’s mee te kunnen doen.
Afgezien daarvan, beschikt geen enkele achttienjarige over voldoende spiermassa om overeind te blijven tussen het geweld dat bij football gebruikelijk is.
(*) Een play (d.w.z. een periode dat de bal live is) duurt gemiddeld tien seconden of zo. Dat betekent dat enorme kerels (150+ kilo, afhankelijk van positie) steeds opnieuw en opnieuw de kans krijgen om in alle rust recht tegenover elkaar te gaan staan om vervolgens met volle kracht op elkaar in te beuken.
@6
Een minimumleeftijd bij basketbal, dat klopt maar die is 19 en bestond tot een paar jaar geleden niet. Dus met die paar jaar valt het wel mee.
@4
Tja, je hebt ieder land een beetje je eigen conventies. En in de VS is de conventie dat je sportcarrière via een universiteit loopt. Je krijgt een (dure) opleiding (er zijn heus ook wel sporters die een echte degree halen, ook al kun je vaak ook een BA in iets als under-water-baket-weaving halen)& je krijgt zeer professionele begeleiding, trainers etc. Het gros van de sporters met een beurs wordt uiteindelijk geen pro. Die opleiding is dus echt wel wat waard.
http://www.gcic.peachnet.edu/Newsletter/Dec06/Dec%20Outlook/Athletes.html
Ik wil verder niet zeggen dat ik het een eerlijk systeem vind. De bestbetaalde werknemer van UCLA is de basketbalcoach, die vier keer zoveel verdient als de beste dokter en zijn spelers krijgen dus (in ieder geval officieel ) niets.
Daarbij is het zo dat je in principe, nadat je hebt besloten dat je prof bent, niet meer terug kan naar college sports.
Die coach mag dan wel veel verdienen, maar elke dag 10.000 dollars retoucheren is een gigantische klus.
Te oordelen naar je bijdragen op Sargasso lijkt aan de kaak stellen van misstanden in de USA je beroep. Alsof het ´bei uns alles viel besser ist´. En alsof het steeds om werkelijke ´misstanden´ gaat, en niet om eng-ideologisch gedreven zwartkijkerij
Als ik je goed begrepen heb, ben je student aan een Amerikaanse universiteit geweest. Gast-student zal ik maar zeggen. Welnu, past het in die rol niet dat je ook eens iets aardigs van dat land opmerkt?
Kortom, wat ging daar mis met jou in dat grote land?
“De spelers, de sterren waarvoor de bezoekers komen opdraven, krijgen echter niet betaald. Die moeten het doen met studiebeurzen die ieder moment kunnen worden beëindigd en in financieel opzicht niet opwegen tegen de fysieke risico’s die de spelers lopen.”
Collegegeld in de VS is vaak zo duur dat een studiebeurs daar hetzelfde is als een modaal salaris hier. T.o.v. andere studenten hebben ze gigantische financiele voordelen en ze hoeven ook minder hoge cijfers op de middelbare school te halen om tot een studie te worden toegelaten, dus zo zielig zijn ze nou ook weer niet. I.p.v. ervoor pleiten dat de spelers dikke salarissen moeten krijgen zou ik ervoor pleiten de opbrengsten naar het onderwijs en onderzoek te laten gaan, als je zegt dat omdat de wedstrijden miljoenen opbrengen de spelers maar miljoenen moeten krijgen dan is dat juist het toppunt van Anglo-Saksisch gegraai-aan-de-top goedpraten.