Toen John D. Liu van What If We Change? al filmend zag hoe het Chinese Loess Plateau veranderde van een woestijn in een groene oase besefte hij dat we een grote vergissing hebben gemaakt door onze economie op productie en dienstverlening te baseren en geen economische waarde toe te kennen aan gezonde, goed functionerende ecosystemen. Hij stelt dat natuur de basis van ons geld en onze economie zou moeten zijn.
In een korte video vertelt Liu ons dat er twee gesprekken gaande zijn. In het Westen hebben we het over economie en technologie. In ontwikkelingslanden gaat het over overleven en verduurzamen. Maar onze problemen zijn met elkaar verweven.
Foto: Flickr cc Jcoterhals
Reacties (7)
Al een aantal malen gezien. Simpel toch? Maar zolang we in het/ dat systeem gevangen blijven zitten gebeurt er niks noemenswaardig. Als je zoals ik niet financieel onafhankelijk bent is het een moeilijke opgave je daarvan los te maken. Ik ben al een tijd op zoek…
Inderdaad, hoewel er middelen in overvloed zijn om onze omgeving om te bouwen tot een meer ideale, in (w)elk geval duurzamere. Nou wil het dat het merendeel van die middelen in handen is van degenen die willen dat we afhankelijk van hun voorzieningen en producten blijven, natuurlijk om hun kostbare verzamelwoede van kapitaal te financieren.
Daarom alleen al zouden we de huidige herverdeling van kapitaal moeten omkeren.
Het gaat niet om het ‘economisch systeem’.
Het gaat om fossiele brandstoffen.
Zonder fossiele brandstoffen waren er nooit 7 miljard mensen geweest, was er geen ruimtevaart geweest en geen kernenergie.
Het systeem veranderen gaat niet lukken. Luiheid ligt verankerd in ons wezen. We zullen altijd eerst het laaghangende fruit plukken.
Het gaat denk ik ook om het besef dat onze welvaart wortelt in de natuur, en dat de welvaart van morgen afhankelijk is van hoe goed het gaat met die natuur.
Liu miskent dat de waarde die we in economisch verband toekennen aan (roerende en onroerende) goederen, gebaseerd is op de veronderstelling dat iemand die goederen bezit.
Zolang niemand het bezit, heeft het ook geen economische waarde. Het bestaat eenvoudig niet als economische entiteit.
Neem de lucht die we inademen, of het strand. Maar zodra je een geldige eigendomsakte van een stuk strand hebt, zodat je er een omheining heen kunt zetten en een villa aan kunt bouwen, dan wordt dat stuk strand een economisch goed, dat economische waarde heeft (al naar gelang wat de gek ervoor geeft) en dat verhandeld kan worden.
Dat is natuurlijk zo. Maar moet het ook zo blijven? Het perverse effect daarvan is dat datgene wat van iedereen is, van niemand is, waardeloos is, en dus verwaarloosd wordt en plaats moet maken voor individuele rijkdom. Dat moet ook anders kunnen.
weet je wat doe lekker mee: http://www.1procentclub.nl/