Zouden ze nog gaan zingen? Dat was de vraag die ik me afgelopen zaterdag aan het begin van de avond stelde toen Rodrigo y Gabriela hun opwachting maakten in een uitverkochte Melkweg Max zaal. Meestal heb ik het al snel gezien bij instrumentale muziek, maar Rodrigo y Gabriela bezitten genoeg vaardigheden om hun live-set levendig te houden. Zo werd de zaal tijdens één van de nummers door Rodrigo in drieën gedeeld waarbij elk deel een verschillend ritme mee moest klappen op het vingervlugge gitaarwerk van het duo en ontstond er een prima ritmesessie. Een andere keer werd het publiek verleid tot het meezingen van de loopjes waarna het tweetal het tempo geleidelijk opvoerde om uiteindelijk onnavolgbaar te worden.
Rodrigo y Gabriela komen oorspronkelijk uit Mexico stad, maar wonen sinds 1999 in Dublin, met enkele uitstapjes tussendoor naar Barcelona en Kopenhagen. Voordat ze als tweetal besloten verder te gaan, zaten ze in Terra Acida, een metalband en dat verklaart hun voorliefde voor het stevigere gitaarspel in hun oeuvre. Schatplichtig als ze zijn aan Metallica, speelden ze zaterdag onder andere Orion, One en een stuk van Enter Sandman. Deze nummers hebben ze geheel naar eigen stijl bewerkt waarbij de structuur van de nummers nog wel overeind staat, maar dan gelardeerd met loopjes in mariachi-stijl. Rodrigo is de solist die zich heeft bekwaamd in het vliegensvlugge pingelwerk en Gabriela speelt de slaggitaar waarbij ze evengoed de percussie op de kast voor haar rekening neemt. Het geeft de muziek ook een vleugje Flamenco mee.
En het waren niet alleen nummers van Metallica die de revue passeerden. Zo speelden ze versies of flarden van Stairway to heaven, Seven nation army, Smoke on the water, Wish you were here, Take Five, Purple Haze en nog vele andere. Bij het spelen van een stukje van de jaren negentig draak More than words van Extreme begon Rodrigo te lachen en gooide hij het gelukkig snel over een andere boeg. Het spelen van zoveel bekends is weliswaar een beetje makkelijk scoren, maar werkt wel altijd goed voor het meekrijgen van de zaal. Rodrigo y Gabriela kwamen er goed mee weg omdat ze ook genoeg eigen nummers speelden in hun twee uur durende set. Ixtapa (live uitgevoerd zonder viool) over het de gelijknamige Mexicaanse dorpje is bijvoorbeeld een nummer dat een goede balans kent tussen verstilling en vaart. Andere hoogtepunten uit hun repertoire zijn Tamacun en Diablo Rojo. Laatstgenoemde nummers zijn alle te vinden op het album Rodrigo y Gabriela uit 2006.
Dat je tegenwoordig met de naam Rodrigo problemen kunt krijgen om de Verenigde Staten binnen te komen, vertelde Gabriela in één van haar vele spraakzame intermezzos. Het bleek dat een terrorist met die naam een aanslag heeft proberen te plegen en daarom zou het moeilijk worden om een visum te krijgen voor hun Amerikaanse tour. Na veel onderhandelen en van het kastje naar de muur te zijn gestuurd, is het visum uiteindelijk wel verkregen. De frustratie over het hele traject hebben ze wel verwerkt in het nieuwe nummer Fuck American Visa dat waarschijnlijk op een volgend album zal verschijnen. Ben benieuwd wat ze daarvan zullen vinden als ze begin volgend jaar weer aankloppen bij de Amerikaanse douane.
Reacties (6)
Hebben wij elkaar op die plek in de bezwete ogen gekeken poster?
Naderhand bedenk ik mij dat ik door de band mij wel heel erg heb laten meeslepen..*moet maar eens een op de pols tensiemeter” gaan kopen, voor ik op zo’n plek bye zeg*.
Man!..U beschrijft zo fraai wat ik dacht en probeerde vorm te geven al bewegend.
@Larie: u was daar zonder dat ik daarvan wist!? Dat noem ik nog eens een gemiste kans.
Jammer hey !. (minstens) Eens in de maand moet ik naar mijn oude moederstad om me vol te zuigen en de provincie te overleven, want het is saai aldaar ondanks pakweg 10K studenten (met wollen sokken en botaniseertrommeltjes)
Dank Jorn, een f*cking lekker stuk muziek.
Lekkerrrrrrrrr.
Ik heb ze op Pukkelpop dit jaar gezien. Een van de hoogtepunten inderdaad. Hoe kunnen die mensen spelen, geloofloos!