In de pop herkent men de mens. Het nabootsen van de werkelijkheid gaat zo ver dat de mens zichzelf wenst te herscheppen. Leidt dat tot klonen die niets meer voorstellen dan de poppen die wij in werkelijkheid ook zijn?
Normaal gesproken herschept de mens zich langs biologische weg en creëert een zoon of dochter. Er zijn echter kunstenaars die er lol in scheppen mensen een nepkindje aan te bieden. Mocht je geen zin hebben in huilende koters en poepluiers, adopteer dan een reborn baby.
Voorbeeld van een Reborn baby.
Zo goed als levensecht. Een idiote markt die wereldwijd de aarde dreigt over te bevolken. Het kind als pop spreekt zo tot de verbeelding dat er zelfs een kind is dat pop wil zijn.
Met haar weblog en Youtube-kanaal verovert Dakota Rose onder de naam Kota Koti de harten van vele tienermeisjes die net zo’n levend popje willen zijn.
[kliktv nr=1]
Dat is natuurlijk allemaal de schuld van Barbie. De kunstenaar Nickolay Lamm laat zien hoe de onwezenlijke Barbie er uit ziet als het popje gefabriceerd zou zijn volgens normale menselijke maten. Barbie wordt er iets realistischer van.
Die kinderlijke fascinatie gaat niet over als men volwassen wordt. Wassenbeeldenmusea trekken duizenden bezoekers en het levend standbeeld is populair.
Van oudsher zag je aan een pop dat het een pop was. Ze zijn er nog, de ouderwetse poppenmakers, die creaturen van stof, hout, papier-maché of porselein maken. Maar een miniatuur exemplaar is half zo leuk niet als de grote en hyperrealistische schepsels van Ron Mueck (afbeelding boven dit artikel).
Ron Mueck is lang niet meer de enige kunstenaar die levensecht lijkende poppen maakt. Neem het statement van het duo Antonio Garullo en Mario Ottocento. Een dode Berlusconi met Mickey Mouse-pantoffels aan en opgeknoopte gulp was duidelijk levensechte kritiek op de Italiaanse ex-premier.
Antonio Garullo en Mario Ottocento – The Italian Dream.
[kliktv nr=2]
Een ander duo, Craig Little en Blake Whitehead, konden het ook niet laten poppen in één van hun installaties op te stellen.
Littlewhitehead – It Happended in the Corner.
Nog zo’n kunstenaarsduo dat met poppen de wereld herschept. Sun Yuan en Peng Yu lieten een compleet bejaardenhuis een rolstoelendansje uitvoeren in een museum.
[kliktv nr=3]
Realistisch en leuk, maar het wordt spannender als de kunstenaar een draai aan dat realisme geeft. De gevallen engel van Sun Yuan en Peng Yu is intrigeert toch meer.
Sun Yuan en Peng Yu – Angel.
Over heel de wereld duiken beelden van Mark Jenkins in het straatbeeld op. Onlangs nog in Den Haag te zien geweest. Maar er is altijd iets geks aan die beelden.
Mark Jenkins – Rubbish.
En nog wonderlijker wordt het als de poppen de menselijkheid voorbij gaan.
Patricia Piccinini – The Listener.
Maar moeten poppen niet gewoon poppen zijn? Met poppen kunnen kunstenaars immers meer dan genoeg hun boodschap uitdrukken.
Shirin Fahkim – Teheran prostitutes.
En als de mens dan toch in was gegoten moet worden, maak er een kaars van. Omdat alles tijdelijk is.
Urs Fischer – Illumination.
Meer poppen op de website van Dabida, een vereniging voor poppen en figuratieve kunst in België en Nederland. De club zegt op zoek te zijn op zoek naar mensen die op poppengebied vernieuwend werken.
Neem ook een kijkje op de website van Joseph Seigenthaler, die zo zijn eigen kijk heeft op het fenomeen reborn baby en volwassenen.
Christine Polis beeldt de verwachting van de herschepping tamelijk morbide uit.
In de pop herkent men de mens. Of is het andersom?
Reacties (3)
Mueck is al lang niet meer de enige en was ook geenszins de eerste. Godfather van het genre was ongetwijfeld Duane Hanson.
http://static.perrotin.com/oeuvre/photo/Duane_Hanson/duane-hanson-16987_1.jpg
De titel “poppen” stemt tot nadenken. Wat is het verschil tussen een pop en een beeld? http://www.liverpoolmonuments.co.uk/projects/images/holy10.jpg
@1: Wat is het verschil tussen een pop en een beeld?
Goede vraag. Zeker omdat tegenwoordig meer van sculptuur dan van (stand)beeld wordt gesproken.
Alleen onderscheid maken in materiaal geeft geen eenduidig antwoord. Beelden zijn van steen, klei, brons, marmer, glas, hout, gips of porcelein. Poppen zijn van stof, hout, vinyl, siliconen, papier-maché, gips of porcelein.
Bij poppen is echter vaak sprake van het toevoegen van ‘mixed media’. En dat kan van ales zijn. Meestal verschillende stoffen (voor de kleding, voor het haar). De toevoeging van mixed media zie je bij beelden niet. Dan zou het danseresje van Degas een pop zijn, maar het is bekend als zijnde een beeld.
De plaatsing maakt mnisschien wat uit? Beelden staan vaak op een sokkel. Poppen zelden.
Ook de achtergrond van de makers geeft geen expliciet antwoord. Ron Mueck mag van huis uit een poppenmaker zijn, nu is hij toch meer een beeldenmaker.
Misschien dat het formaat uitsluitsel geeft? Bij poppen denk je vaak aan kleine modellen, maar ook beelden kunnen een kleine weergave van mensen zijn. En sinds Duane en Mueck kennen we levensgrote en reusachtige formaten. En dus zouden ze in de categorie beelden vallen, zoals ook de David van Michelangelo een beeld is en geen pop?
Eén element is nu nog niet bepsproken. Een element dat wel het wezenlijke verschil tussen een beeld en een pop kan maken: de beweeglijkheid.
Van veel poppen kun je armen en benen in verschillende standen zetten. En dan zijn er natuurlijk ook nog de marionetten en handpoppen.
Maar zijn de rolstoelbejaarden van Sun Yuan en Peng Yu dan rijdende beelden of toch poppen?
Vooralsnog hou ik het er op dat materiaal én gebruik van mixed media het verschil maakt. Hoewel wassen beelden dan poppen zouden zijn en geen (stand)beelden.
Het verschil is simpel. Beelden zijn om van een afstandje met bewondering naar te kijken en met poppen mag je spelen. Dat laatste mag eigenlijk nooit in kunsttempels, maar er zijn wel werken met een speels karakter (Bourgeois, Cattelan) en dus iets pop-achtigs hebben.
Een zeer fijn artikel! Die oervader van het genre lijkt me trouwens Hans Bellmer.