Kunst Op Zondag | LHOOQ.

We hadden u achtergelaten aan het pissijn, de pisbak, het urinoir van Duchamp.
De vraag die we nu stellen: wat was er dan wat afgebroken werd door het installeren van een readymate?
De Belle-Epoque? Dat lijkt een te politieke stellingname, tenslotte draaide de Belle-Epoque rond klassenstrijd en esthetiek. Duchamp was vrij a-politiek, en men kan het op een piedestal plaatsen van een gebruiksvoorwerp ook zien als een pure esthetisering en dus ontkenning van elke andere inhoud – zoals de Belle-Epoque deed.
Was het de zieltogende Impressionistische stroming? Waar de waterlelies van Monnet wel helemaal in stilstaand water waren terecht gekomen? De Futuristen met hun semi stadsdrift, coke en vulgariteit, opgewonden standjes op een locomotief? Het koortsige strijdje tussen hart en verstand van de Fauvisten en de Kubisten? Of had ie het reeds tegen geniale dief Picasso die toen nog aan het bedelen was, onderwijl rondloeren wie hij moest bestelen na Braque?

Wellicht niet. Los van de vaststelling dat het een voorbode was van de cynische kijk die de hedendaagse mens typeert, is er één iets wat hij heeft afgebroken, te kijk gezet, voorgoed een killing mirror heeft vorgehouden, namelijk: de ernst.
De Marcel en zijn surdada’s hebben met brille een LHOOQ in de kunst gebracht, en wonderlijk genoeg is via die bevrijdende lach de ernst pas toegeslagen. Want, wat je wel verloren hebt in het proces, is een zekere onbevangenheid, een onschuld. De hedendaaagse mens kan tamelijk ongestraft lachen of aan het lachen brengen, maar er loert steeds het gevaar om de hoek dat jij, niet op de hoogte van de innuendo’s, met de verkeerde dingen lacht of nog erger: de humor niet inziet wanneer de kunstenaar er om smeekt.

De onbevangenheid die kinderen van volwassenen onderscheidt, of grauwelijke wansmaak, of het verschil tussen kitsch en kunst, of de goedbedoelde pogingen van elke kunstzinnige tante die de familie terrorisert met haar “expressies van het binnenste in zichzelf“.

Enfin, hopende u hiermee van dienst te zijn geweest, rest me nog een barre zoektocht naar het meest humorloze schilderij ooit. Een onmogelijke opdracht. Niet in het minst omdat 99,9% van olieverf humorloos op een canvas eindigt. Ik kon u dus niets anders schenken dan mijn wandeling op het keienstrand en de vangst tonen -maar laat u bij deze niet weerhouden zelf te tonen wat met een koude natte steen elk gevoel uit een toeschouwer wegslaat. Bij teveel aan bugs die u op Sargasso niet toestaan plaatjes te posten, dien ik bij deze graag als ‘omzetter der url’s die u in de praatbox plempt’.