Klanken uit het Ondergrondse (28)

Wanneer je niet zou weten dat de nieuwe band van Jack White, The Raconteurs heet, zou je zomaar kunnen denken dat hij in Wolfmother zijn opwachting maakt. Niet geheel ten onrechte, want zanger/gitarist Andrew Stockdale kan er wat van als het op krijsen aankomt. Vooral het nummer Joker & the thief is een ware proeve van bekwaamheid in het neerzetten van een nummer dat zo op Get behind me Satan had kunnen staan. Bij betere beluistering zul je echter merken dat Wolfmother uit
verschillende vaatjes tapt en niet alleen de eenvoudige doch effectieve bluesrock van the White Stripes imiteert.

Sterker nog, op het titelloze debuut van dit Australische drietal merk je meteen dat ze zich schatplichtig hebben gemaakt aan de stevigere rock uit de jaren ’60 en ’70. Het ene moment hoor je een riff van Jimmy Hendrix voorbijkomen en gebruikt Stockdale als eerbetoon aan de te vroeg gestorven gitaargod de woorden Purple Haze in het nummer Dimension. Het andere moment is het Led Zeppelin dat de klok slaat en lijkt de wederopstanding van Robert Plant en Jimmy Page een feit. Maar ook vaak komt de stoner muziek erin voor dankzij een zompige gitaar en oversturende moog synthesizer. Dat laatste zorgt ook zo nu en dan voor de nodige psychedelica en dan kan men Wolfmother opeens weer in de Mars Volta hoek plaatsen.

Deze veelheid aan stijlen leidt ertoe dat het album een beetje als los zand in elkaar steekt. Het is te uiteenlopend voor liefhebbers van genoemde stijlen en niet iedereen zit te wachten op een revival van Led Zeppelin. Waar Wolfmother echter niet van beticht kan worden is van een gebrek aan energie. Hun shows (de laatste in ons land was op 27 juni in de Melkweg en in
augustus maken ze hun opwachting op Lowlands) zijn steevast hevige podiumuitspattingen omdat het volgens het drietal onmogelijk is het anders te doen. Op het album staan eveneens een paar nummers die de stemming erin gooien; Woman is er bijvoorbeeld zo één, alsof het drietal de geest van Vadim heeft ingeademd en zo op het fenomeen vrouw de lofzang bezingt.

Pyramid is een ander waarbij Stockdale het licht heeft gezien en dit op melige wijze meeneuriet met een aanstekelijk gitaarloopje. Het geheel is geproduceerd door Dave Sardy (zanger van Barkmarket) en dan weet je dat het wat betreft in goede handen is omdat hij eerder al goed werk afleverde met Oasis, Marilyn Manson en Slayer. Qua productie zit het dus goed, jammer is dat het album geen onverdeeld genoegen is. Vijftig procent steengoed, vijftig procent matig. Het is de vraag voor welke kant Wolfmother in de toekomst zal gaan kiezen.

Wolfmother
Wolfmother op Myspace