Journalistiek als democratische waakhond

Het rapport Brinkman over het redden van de dode bomen doet vooral veel stof opwaaien vanwege de aanbeveling om mensen met een internetaansluiting de dode bomen geld te laten geven.
Maar de aanbeveling is het resultaat van een onderzoek. En dus is er een aanleiding voor het onderzoek. En als ik het rapport goed lees is dit de sleutelpassage m.b.t. de aanleiding:
“De commissie is primair geïnteresseerd in de toekomst van de journalistiek en de rol die ze speelt in ons democratisch bestel, al is ze uiteraard niet ongevoelig voor het economisch belang van de sector. Het gevaar bestaat dat in de huidige transitiefase schade ontstaat aan de journalistieke infrastructuur met gevolgen voor het democratische bestel die niet worden opgevangen door nieuwe vormen en online constellaties.”

En daar zitten twee aannames in:
1. De journalistiek is de belangrijkste democratische waakhond
2. Er zijn nog geen alternatieve democratische waakhonden en het is de vraag of die er komen

Met beide punten ben ik het niet eens. Het gaat wat ver om dan gelijk te zeggen dat het rapport naar de prullenbak kan (er staan ook een paar interessante aanbevelingen in), maar indien ik gelijk heb, haalt het wel de grond onder het rapport vandaan.
Laat ik met de eerste aanname beginnen.

Journalistiek in de traditionele betekenis van het woord (journalisten van de dagbladen uit de 19e en begin 20ste eeuw) was inderdaad van groot belang voor het functioneren van de democratie. De journalistiek heeft zich op dit punt deels later verplaatst naar radio en TV. Daarmee nam het belang echter niet af, maar veranderde geleidelijk wel de vorm en de kwaliteit. In mijn ogen was er tot het begin van de jaren negentig van vorige eeuw ook nauwelijks anders mogelijk. De toegankelijkheid tot politici en het politieke proces was voor de gewone burger beperkt. Op een paar uitzonderingen na zag niemand kans om dat buiten de vaste mediakanalen onafhankelijk te volgen.
Die situatie is echter drastisch veranderd. Zonder in te gaan op alle relevante ontwikkelingen volsta ik met te verwijzen naar het getwitter tussen @maximeverhagen en veel van zijn volgers over actuele onderwerpen.
De journalistiek als traditionele middle-man is grotendeels uitgeschakeld.
Daarmee wil ik niet zeggen dat de journalistiek geen taak zou hebben bij het levend houden van de democratie. Maar die taak zouden ze beter uitvoeren als ze meer op de inhoud zouden gaan zitten en minder op de personen en de one-liners. Het aantal echte openbaringen door de journalistiek is uitermate beperkt. En het duiden van de belangrijkste ontwikkelingen wordt het grootste deel van de tijd ondergeschikt gemaakt aan de waan van de dag. Uiteraard zijn er veel uitzonderingen te noemen. Maar het falen van de oude media in de aanloop naar de oorlog Irak is een schitterend voorbeeld het functioneren van het schoothondje. Het ging toen meer over een of andere afluisteraffaire van een prinses en een vage echtgenoot. Lekker belangrijk voor de democratie.
Veel journalisten zien dit mogelijk anders. Maar als oude-media-veelvraat zie ik de beperktheid en het effect van de ruis.

Over de tweede aanname kan ik kort zijn: ziende blind.
Het is ook best lastig natuurlijk om in de moderne virtuele wereld waarin conversaties op wel duizend verschillende plaatsen tegelijk gaande zijn, over politiek en de wereld, goed op waarde te schatten. Maar het idee dat er geen alternatieven zijn voor de journalistiek als waakhond van de democratie is een schoffering van de vele individuen en collectieven die breed en smal actief bezig zijn met het openbreken van de kaasstolp. Het is eerder het gebrek aan openlijke erkenning van de traditionele journalistiek dat dit niet inmiddels veel breder bekend is.

In mijn ogen is daarmee het rapport van de commissie Brinkman grotendeels irrelevant geworden. En als er dan toch internetbelasting geheven moet worden, geef het geld dan aan vernieuwende initiatieven die kunnen aantonen dat ze meerwaarde hebben voor het bewaken van de democratie.