Senatus Populusque

Met de start van de toetredingsonderhandelingen met Turkije bereikt Europa een historisch punt. De uitbreiding van de Europese Unie begint steeds meer op de opkomst van het Romeinse Rijk te lijken. Nieuwe lidstaten verwerven Europese burgerrechten in ruil voor opgave van de nationale souvereigniteit, de grenzen van Europa rijken tot aan Perzie en omvatten nu afgezien van de Noord-Afrikaanse kust de gehele Middellandse Zee, Cyprus is opnieuw een belangrijke schakel in de Unie, Europese handelswaar vindt zijn weg van Ierland en Scandinavie tot Rome, en de macht van Brussel, het nieuwe Rome, kan zich langzamerhand meten met die van de andere wereldimperia zoals Amerika en China.

De toekomstige ontwikkeling van Europa en de concurrentie met een absolute wereldmacht als Amerika of China staat nu weinig meer in de weg. Met het in gang zetten van een onderhandelingsproces dat het laatste struikelblok, de toetreding van Turkije, uit de weg moet ruimen, worden alle voorwaarden geschapen om op alle vlakken als wereldmacht tot volwassenheid te groeien. De globalisering vereist van elke sterke staat dat zij in schaal vergroot, dat zij de nationale beperkingen overwoekert, en de institutionele voorwaarden schept om de fysieke macht en levensstandaard te ontwikkelen die Europa uit de as van Twee Wereldoorlogen doet herrijzen.

Dat Europa in een politiek, economisch en intellectueel web verstrikt is geraakt rond 1900 door miskleunen als Hitler, Stalin, en hun absolute maatschappijvisies, heeft het continent rampspoed gebracht, waar we zelfs nu na 100 jaar nog mee worstelen. Het kostte Europa het economische, technologische, militaire en intellectuele concurrentievoordeel die het in honderden jaren had opgebouwd en weggeroofd. Maar nu, als historicus, zie ik licht aan het einde van deze visievernauwende kloof, het diafragma gaat weer open, de sluitertijd verhoogd.

De omarming van de broedervolken die het Europese continent beslaan sluit de Europese Janus poort. Een gouden tijd van vrede en voorspoed dient zich aan. De toetreding van de Oost-Europese landen tot de EU was een kritieke gebeurtenis om de wonden van 50 jaar koude oorlog en ideologische verdeling tussen Oost en West te helen. Turkije is de laatste sleutel tot de oplossing van de 100 jarige puzzel. Met de toetreding van Turkije zal een brug geslagen worden tot een innerlijke zelfgenezing, de innerlijke sociale cohesie in Europa kan niet tot stand komen zonder de toetreding van Turkije als overwegend Islamitisch land tot de EU.

Turkije in Europa is de bevestiging voor alle moslims in Europa dat ook zij Europeaan zijn, een moderne formalisering van de betrokkenheid van Turkije in de Europese politiek die Turkije al honderden jaren onlosmakelijk aan Europa bindt. De aanwezigheid van miljoenen Europese moslims zal door de toetreding van Turkije deze 5 tot 10 % van de Europese bevolking in een klap uit de marginale positie van minderheid trekken. Wat met de opmaat tot de twee wereldoorlogen verloren ging met het Systeem van Metternich, zal met de toetreding van Turkije tot Europa weer worden hersteld. En alleen als een sterk en verenigd Europa kan Europa munt slaan als wereldmacht op het politieke wereldtoneel.

Dat de wereld gebaat is bij een invloedrijk Europa lijkt me overduidelijk, dat zij nu de omvang en het gewicht begint aan te nemen die bij een wereldmacht horen, doet me deugd. Op het Europese volk en de Europese vertegenwoordiging. Heil, mijn Europese broeders en zusters.