Mijn dochter Nadia is ruim een week oud. En hoewel ze haar bedje nog nauwelijks is uit geweest, vinden haar persoonsgegevens al een weg in de vele databanken die haar leven zullen boekstaven. Deze week komt een moment waar ik al een tijdje tegenop zie: Nadia krijgt een Elektronisch Kind Dossier, of zoals die tegenwoordig heet, een Digitaal Dossier Jeugdgezondheidszorg. In gedachten heb ik al een aantal keren het intake-gesprek met de verpleegkundige gevoerd, laten we haar Marga noemen om haar een gezicht te geven. Dat gesprek gaat ongeveer zo.
Marga – Zoals u weet mijnheer Tokmetzis maken we voor Nadia een digitaal dossier aan, geeft u hier toestemming voor?
Ik – Kunt u toelichten wat in dat dossier staat en hoe het werkt?
Marga – Het dossier is niets meer dan een digitale versie van het oude papieren dossier. Uw privacy is uiteraard gewaarborgd. Zonder uw toestemming worden er geen gegevens verwerkt.
Ik – Wat u zegt, is maar ten dele waar. Ja het dossier is een digitale versie van het oude dossier, maar ook veel meer dan dat. Het is in de eerste plaats een risicoprofileringssyteem. En daar heb ik wel moeite mee. Daar wil ik eerst meer van weten.
Marga – Wat bedoelt u met een risicoprofileringssysteem?
Ik – Als ik de vragenlijst zie, vraagt u vooral door op mogelijke problemen die de opvoeding van Nadia negatief kunnen beïnvloeden. Die vragen komen voort uit de Basis Data Set die een paar jaar geleden is opgesteld. De jeugdgezondheidszorg heeft daarin een lijst van bijna 1500 risicofactoren benoemd. In het vragenformulier informeert u bijvoorbeeld naar onze woonomgeving, of er thuis gerookt wordt, of sprake is van middelenmisbruik, psychische problematiek, of onze normen en waarden in overeenstemming zijn met de dominante culturele normen en waarden, levensovertuiging, andere hulpverlening, hoe wij het ouderschap ervaren, ons beroep en opleidingsniveau. Wat feitelijk gebeurt in dit systeem is dat er strafpunten worden uitgedeeld. Iedere keer dat een risico wordt geconstateerd is dat voor het computersysteem een reden om de risicoscore te vergroten. En hoe hoger de risicoscore, hoe groter de kans dat ons gezin extra gecontroleerd wordt of bemoeizorg krijgt.
Marga – Strafpunten klinkt wel zwaar. We zijn hier toch echt om u te helpen.
Ik – Ik betwist uw goede bedoelingen niet. Ik geloof echt dat u het beste met ons gezin voor heeft. Dat neemt niet weg dat het systeem waarmee u werkt vooral op zoek is naar problemen. En dat het systeem gebaseerd is op wantrouwen. Ik vind dat geen goed uitgangspunt voor zorg. Ik wil best openhartig zijn en u vertrouw ik wel. Maar hoe uw collega’s of uw collega’s over tien jaar de gegevens interpreteren, daar heb ik geen enkele vat op.
Marga – Nou we zijn professionals hoor, we kijken altijd verder dan een dossier.
Ik – Ik ben bang van niet. Het feit dat zoveel hulpverleners niet eens doorhebben dat een digitaal dossier in de kern anders is dan een papieren dossier, want geautomatiseerd doorzoekbaar, stemt mij niet gerust. Daarnaast gaat in een digitaal dossier veel context verloren. Informatie wordt kort, bondig en gestandaardiseerd ingevoerd. Dat geeft weinig ruimte voor een vrije en open interpretatie. Zeker als er andere professionals toegang krijgen….
Marga – Dat zullen we niet laten gebeuren hoor, we hebben het medisch beroepsgeheim.
Ik – Ja, u heeft uw beroepsgeheim, maar het is uiteindelijk niet aan u wie toegang heeft tot de gegevens. Dat is een politieke keuze. In sommige steden krijgen veel meer beroepsgroepen toegang, maar dan bijvoorbeeld alleen bij de niet-medische gegevens. Maar die niet-medische gegevens zijn net zo gevoelig. Die gaan over hoe mijn gezin functioneert en of en wanneer er problemen zijn geweest.
Marga – Maar u kunt altijd toestemming voor het delen van informatie weigeren?
Ik – Op papier ja. Maar wat als ik weiger? Dan krijg ik zeker weten een huisbezoek, dan ben ik bij voorbaat al verdacht. Kijk, ik heb niets te verbergen, maar ik ben wel medeverantwoordelijk voor de levenskansen van mijn kinderen. In toenemende mate bepaalt je digitale schaduw hoe je bejegend wordt. Heb jij een verkeerd risicoprofiel, dan krijg je meer bemoeienis op je dak. Ik wil als ouder controle houden. U kunt mij niet garanderen dat ik die controle effectief kan uitvoeren, of dat dat over vijf jaar nog zo is.
Marga – Nee, maar u moet ons toch vertrouwen.
Ik – Maar u vertrouwt mij ook niet.
Marga – Mag ik concluderen dat u weigert dat we voor Nadia een dossier aanmaken?
Ik – Nee dat zeg ik niet. Ik stel het volgende voor. Ik vertel u nu off the record dat al die risicofactoren bij ons niet aanwezig zijn. We zijn een stabiel en liefdevol gezin met een goed sociaal netwerk. Onze oudste zoon, die in de VS is geboren, hebben we tot nu toe prima zelf opgevoed en verzorgd ondanks dat we geen enkele hulp hadden. U mag de medische gegevens van Nadia noteren en ik heb zelfs graag dat u uw klassieke taak als consultatiebureau uitvoert. Daar is Nadia het meest bij gebaat en dat is voor ons belangrijk. Vragen over onszelf, de ouders, weigeren we te beantwoorden. Die vinden we niet relevant. Tot slot wil ik na ieder consult inzage hebben in wat is ingevoerd en waar nodig feitelijke onjuistheden aanpassen.
Marga – U kunt ons wel vertrouwen dat we het goed invoeren.
Ik – Dat doe ik niet. Ik ben zelf journalist en heb veel ervaring met interviewen. Ik weet hoe moeilijk het is om uitspraken waarheidsgetrouw weer te geven. Kleine fouten kunnen vervelende gevolgen hebben, dus ik wil daar controle over houden. Dat is niet alleen mijn taak als ouder, maar ook mijn recht.
En zo kabbelt het gesprek verder. Wat vindt u, ben ik hier paranoïde, te voorzichtig, of heb ik hier een verstandige koers gevonden?
Reacties (40)
Dimitri, als ik jou was zou ik dit stukje afdrukken en overhandigen aan de echte Marga bij wie je op gesprek moet. Heb je gelijk een goede binnenkomer.
Dat gesprek had zoveel korter gekund:
Marga – Zoals u weet mijnheer Tokmetzis maken we voor Nadia een digitaal dossier aan, geeft u hier toestemming voor?
Nee.
Alleen die vraag al doet je vermoeden dat het antwoord niet zo veel uit maakt.
Dimitri heeft groot gelijk.
Je bent niet paranoide, denk ik, maar behoorlijk goed op de hoogte van gebruik en misbruik van digitale dossiers. Iets anders is of het een verstandige of praktische lijn is.
Want de nog fictieve Marga voel je ook goed aan. Dat is een integer radertje in het systeem, die je op een verkeerd been zet.
Ik vrees dat ik je een onbevredigend advies geef: schipper een beetje, dus geef braaf de informatie die bij Nadia hoort en laat informatie over je zelf ongemotiveerd blanco.
Het zal niet veel helpen en emotioneel is het ook onbevredigend, maar dit zijn de vloeken van het moderne leven.
Voor de mensen zonder kinderen, lees dit even. En dan vooral tot het einde (want daar staan wat specs van het dossier)
https://sargasso.nl/archief/2007/07/18/kstn-kafkas-kinderen-verdwijnen/
Wij hadden een paar jaar geleden een soortgelijk gesprek. Waar de mevrouw in kwestie vooral moeite mee had was het verschil tussen “geen antwoord” en “nee”.
Dus op een vraag als “Heeft een van de ouders vroeger psychische problemen gehad” was dan het antwoord “geen antwoord”. Schreef ze doodleuk op “nee”. Dat kan best correct zijn, maar dat is niet wat we in het dossier wilden hebben staan.
Dit ter ondersteuning van het punt van Dimitri over het “correct invullen”.
Met jouw “geen antwoord” hebben ze je meteen kunnen diagnosticeren:
http://en.wikipedia.org/wiki/Oppositional_defiant_disorder
Dimitri,
ik heb geen kinderen, wil ook geen kinderen, maar je hebt volledig gelijk.
En zeker niet paranoïde.
Het gesprek met een kort “Neen” afkappen is niet juist, door deze diskussie kan Marga jouw opmerkingen en opvattingen meenemen naar haar eigen praktijk en daar verder iets (of niets) mee doen.
Dat heet het systeem uithollen van binnenuit.
Een biezonder verstandige koers dus, maar je moet wel beseffen dat je daar heel erg moe van kan worden (een soort vechten tegen dove bierkaaien?)
Gewoon weigeren. Als genoeg mensen dat doen, zijn ze niet langer in staat om al die weigeraars extra aandacht te geven.
Ik heb een dochter van drie.
Gewoon aangeven dat je vriendelijk bedankt voor het consultatiebureau en alleen voor de prikken komt. Geen enkel probleem, zeker niet als ze zien hoe beleefd, vrij en sociaal je kind is terwijl het daar een beetje rondloopt en contact maakt met alles en iedereen.
Het hele concept consultatiebureau is gericht op problemen met je kinder(en), niet alleen het digitale dossier.
Zolang de consulenten nog straf en beloning als opvoedingsmethode adviseren gaan wij nooit een voor beiden fijn gesprek hebben.
Nou, misschien een beetje paranoide geweest, of ik heb gewoon een heel goede ervaring gehad.
Ik heb net het gesprek gehad en dat was erg relaxed. Ik heb uitgelegd hoe ik erin sta en de verpleegkundige gaf me groot gelijk. Ze voerde zelden niet-gezondheidsgegevens in. Dat vond ze helemaal niet nodig. Bij ons in het dorp ziet ze alle kinderen toch wel. En, zoals ze zei, in dit soort dossiers staan altijd zoveel fouten. Je hebt vaak toch wel door als het ergens niet goed zit in een gezin.
Het scheelt ook dat ze een enorme bak met ervaring heeft. En die automatisering? Die heeft haar nog maar weinig goeds gebracht.
Dus in dit geval weinig problemen te verwachten. Dat neemt niet weg dat ik via de twitter etc. al wel wat andere verhalen hoor. Ik hoor ze overigens ook graag hier.
Ach ja, het blijft mensenwerk, vroeger… zonder digitale dossiers kon je het ‘risicoprofileringssysteem’ ook al op tilt laten slaan met iets te afwijkende vragen als: “hoe lang duurt het eigenlijk voordat een blauwe plek weer weg trekt?”. WAT ZEGT U DAAR MENEER?! WAAROM VRAAGT U DAT??!
disclaimer: heb ik zelf nooit gevraagd maar vrienden wel en die kregen direct het vuur aan de schenen gelegd.
Van harte gefeliciteerd met de geboorte van Nadia. Veel geluk toegewenst met de kleine. Met zulke ouders komt dat vast dik voormekaar. Met uw vrouw gaat het ook goed? Geef haar vooral steun, dat heeft ze nodig!
Is die lijst met 1500 risicofaktoren ook ergens beschikbaar?
ja, http://basisdataset.ncj.nl/index.cfm?act=downloads.tonen&tid=46&cat=4
Onder het kopje “geheim” staat “niet aan kerken”. Moet ik daaruit concluderen dat het Digitaal Dossier Jeugdgezondheidszorg normaal gesproken ter inzage aan kerken wordt aangeboden?
Onze keus is geweest om alles neutraal/sociaal wenselijk in te vullen.
En verder hebben we het hier over het consternatiebureau. Onze dove/dikke/dunne/trage/slechtziende kinderen maken het inmiddels goed.
Het verbaasd me steeds opnieuw dat jullie daar blijven wonen.
Klein vraagje, maar het probleem gaat een beetje aan me voorbij, misschien ben ik gewoon murw gebeukt, dus enlighten me. Wat is eigenlijk het probleem met een gebrek aan privacy?
Murw indeed, ik zit er zelfs over te denken toch maar een paspoort met vingerafdruk af te gaan nemen (dat stel ik nu al 2 jaar uit, maar waarom ook alweer?)
Op dit moment: alle keren dat er overhaaste conclusies getrokken worden – zeker bij kinddossiers een vrij reeel probleem. Echte zorgen van ouders worden niet opgemerkt omdat ouders als ‘veeleisend’ of ‘risico'(=niet betrouwbaar) worden ingeschat. Andere dingen worden opgeblazen omdat er een statistische analyse is geweest die zegt dat vlaggetje X en vlaggetje Y helemaal fout zijn en er meteen wat mee gedaan moet worden – ongeacht de werkelijke situatie.
In grotere lijnen, tsja, ik meen dat de geschiedenis wel wat voorbeelden heeft gegeven, meest recente zijn de noflylists/terrorisme-alerts en risicoprofilerings-acties. Heb je teveel vlaggetjes dan heb je pech, wat je ook doet, je blijft altijd verdacht.
Zonder weer in Godwins te belanden (ik kom dagelijks langs een monument van archiefverbranders die daarmee nogal wat mensen hebben gered uit die tijd), valt het dus wel mee. De vergrote efficientie van een goed statistisch beleid is, denk ik, een paar false positives wel waard.
Even googlen op “why does privacy matter” levert ook niks zinnigs op:
– Schaamte
– Geen verantwoordelijkheid willen nemen
– 1984-angst (paranoia)
– Identity theft (kans is klein, en komt weinig voor, sterker nog, klein googleonderzoek levert op dat bij verminderde privacy, identity theft zelfs afneemt.)
Al sinds de 9600baud modem onder pseudoniem vertoevend, vraag ik me steeds meer af: waarom? Ik ben zelfs de enige van al mijn vrienden die niet zijn eigen naam op FB gebruikt. Maar waarom eigenlijk ook alweer?
Wellicht omdat de wetgeving zelf ook niet helder is in zijn regelopstelling en je elk gegeven moment wellicht een wet kan schenden zonder dat je het zelf weet?
Of het dat waard is… als jij je opoffert als false positive, ga je gang, maar ik zou het niet kunnen verantwoorden. De schade is groot, juist bij de hulpverlening. Dat heeft uiteraard niet alleen maar met privacy te maken, want de hulpverlening zelf is ook te vaak onzorgvuldig: als de bekende dossiers zorgvuldig behandeld zouden worden zou het voornamelijk een principiele discussie zijn. Dat is het helaas niet. Er worden mensen daadwerkelijk heel ernstig geschaad door onvoorzichtige stempels die in een dossier terecht komen en waar je nooit meer vanaf komt. Cijfers heb ik daar niet van, maar het zijn situaties waarbij ik de false positives NIET aanvaardbaar vind.
Door je eigen privacy te beschermen kun je daar tenminste nog iets tegen ondernemen – je wordt dan tenminste alleen maar beoordeeld op je eigen merites, op wat je dan en daar bent. Niet op schimmen uit het verleden, valse interpretaties, anonieme analyses.
Welke fouten er ook gemaakt worden, ik vind een fout van mens tot mens veeeel beter te aanvaarden dan uitgerangeerd te worden door een systeem dat mij niet eens kent. En een samenleving die daar niet op gebaseerd is, die mensen reduceert tot reeksen statistiekjes, ontkent volgens mij het meest essentiele: menselijke, individuele waardigheid.
Die aardige dame op het arbeidsburo liep over van behulpzaamheid. Keurig in de kleren, correct nederlands, zoals je dat van een ambtenaar mag verwachten. Toe ze even werd weggeroepen pakte ik mijn dossier en daar stond als enige aantekening:
“Alternatief figuur, loopt op blote voeten. Doet erg zelfverzekerd (?).”
Ik was nog niet klaar met lezen of ze was al weer terug. “Dat mag U helemaal niet lezen”, was haar geschrokken reactie. Waarop ik haar duidelijk maakte dat ik in het vervolg door een andere ambtenaar bediend wenste te worden.
Aangezien het overgrote deel van de ouders geen zware probleemgevallen zijn, kun je erop rekenen dat het aantal false positives niet een paar betreft, maar relatief (ten opzichte van correct positives) erg groot moet zijn, zelfs bij een heel erg hoge specificiteit. Basis-epidemiologie.
Grappig Dimi, je gaat bijna gelijk op met ons, jongetje dan een meisje, op paar maanden na hetzelfde tempo…gefeliciteerd met je mooie meid!
Volgens mij is ons (in Houten) nooit gevraagd of we onze kinderen in het dossier willen, ben er niet erg blij met sowieso maar vraag me af wat we er verder aan zouden kunnen doen.
Wordt altijd wel erg griebelig van de vraagstelling, alsof je echt onder een loupe ligt, hoewel me opvalt dat we nu met onze 2e blijkbaar al een goedgekeurd gezin zijn, veel minder vragen dit keer…
Dag Dimitri, wat een prachtige aanleiding voor een evenzo prachtig geschreven overweging over privacy. Ik kan alleen maar hopen dat je dochter over een jaar of twintig jouw stuk zal lezen en trots zal zijn op een verstandige en standvastige vader.
Bij ons verliep het als volgt:
Consultatiebureau: ‘Wij hanteren een vragenlijst..’.
Ouders: ‘Wij niet. U kan wat ons betreft wel gegevens over groei en gezondheid van ons kind bijhouden.’
Daar nam men (zo leek het) genoegen mee. Het is ons wel komen te staan op een onaangekondigd huisbezoek toen we eens een telefonische vraag stelden over de verzorging (men had immers een telef. spreekuur specifiek daarvoor). Let wel: een paar dagen na het telefoontje een onaangekondigd bezoek, en antwoord op de vraag hebben we niet gekregen. Wel dit gesprekje aan de deur:
‘Waar is overigens de vader?’, luidde de vraag, turend over de schouder naar binnen.
‘Nou, die zit rustig een flesje te geven. Ons kindje had namelijk trek.’
Daarna hebben we alleen nog zeer beperkt info gedeeld, en vooral wel de vaccinaties gehaald. Verder uitsluitend de huisarts bezocht.
Wij hebben sociaal wenselijke antwoorden gegeven. Ik wilde eerst dars gaan liggen, maar bedacht me daarna dat ik in de toekomst geen zin heb om uit te moeten leggen dat significant niet gelijk staat aan relevant.
Hier ook eerst overwogen principieel dwars te liggen en alleen medische gegevens te registreren, uiteindelijk sociaal wenselijk ingevuld.
Mijn partner en ik hebben geen kinderen. Ik beloof dat als het er nog ooit van komt (je weet immers maar nooit, als man kan je nog op hoge leeftijd “produceren”) ik me bijzonder gehaat zal maken bij het consultatiebureau. Dat wordt ruzie. En huisbezoekers kunnen een emmer water over zich heen krijgen. Verder beloof ik dat ik mijn kind(eren) dan zal opvoeden met een diepe argwaan jegens al dit soort bemoeizuchtige instellingen.
Bij nader inzien… Misschien maar goed ook dat we er nooit aan zijn begonnen.
Bij dit soort zelfbewustzijn schakelen ze onmiddellijk de kinderbescherming in,en dan kom je in Kafkaeske toestanden terecht.Je legt het altijd af tegen dit soort tuig .
Wat mij een beetje verbaast is, dat dit iedereen blijkbaar slechts als een individueel probleem gezien wordt, het probleem van de privacy.
Niemand schijnt zich af te vragen wat hier nu precies tot norm verheven wordt: de heerlijke nieuwe wereld. Daarbuiten leven de wilden.
Een overpeinzing
Ik voel me weleens op een vreemde manier schuldig, bij gebrek aan een beter woord, dat mijn ware antwoorden waarschijnlijk de sociaal wenselijke antwoorden zijn: stabiel huwelijk, goede relatie met beide families, blank, hoogopgeleid, niet te oud, weinig leeftijdsverschil, geen psychische problemen… Het maakt het verleidelijk de waarheid te spreken en vooral geen problemen op te zoeken. Mensen vragen mij weleens “waarom maak je het jezelf zo moeilijk?”, en kijken je raar aan als je zegt dat je principes hebt. Altijd maar moeten uitleggen wat nou het probleem is. Soms, als mijn vrouw naast mij staat, of een erg vriendelijke ambtenaar tegenover mij, ben ik zwak en dan voel ik mij een dag later nog schuldiger. Wat doe je eraan? Moest laatst een nieuw paspoort hebben. Heb er een week lang tegenop gezien mijn vingerafdrukken af te geven. Voel me er nog steeds zeer onprettig bij. Ik ben niet bang, het is het gevoel dat ik geen keus heb. Dat ik gedwongen word iets te doen waar ik gewetensbezwaren tegen heb.
kunnen ze niet een lijst maken met alles wat er goed gaat?
Altijd maar uitgaan van het ‘niet goede’ en daarbij het gewenste ‘normale’ niet kunnen benoemen. Een schromelijke verschraling
van het beroep om zo te werk te gaan! Weet men in de hulpverlening sowieso eigenlijk wel wat ‘normaal’ is, wat de 0-optie zou moeten zijn? Men gaat altijd maar af op wat er niet goed zou kúnnen zijn volgens voorgeschreven checklisten en gaat niet af op eigen inzicht. Wat een armoe!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!
Ik werk ook een beetje voor de consultatiebureaus in het Rijnmondgebied. Ze zijn heel goed in het helpen met standaardproblemen rond (borst)voeding, slaapproblemen, huilen, spugen. Vaak veel beter dan de huisarts; die gaat echt niet 20 minuten op kleuterschoolniveau herhalen dat een baby echt niet alleen huilt als hij honger heeft en dat als je dat denkt het zelfs eerder waarschijnlijk is dat het zo is dat het arme kind jankt omdat het tot barstens toe is volgepropt met melk. Ook zijn ze goed in het signaleren van achterlijkheid als roken tijdens en kort na de zwangerschap, kinderen slaan en kinderen moddervet laten worden en weet het consultatiebureau het antwoord te geven op vragen als: “Is het verstandig om alleen met mijn baby van 3 weken naar Polen te rijden?”
Waar consultatiebureaus totaal niet op berekend zijn, zijn hoogopgeleide helikopterouders die dossiers willen inzien en corrigeren of die eerst zelf vijf uur in de medische literatuur hebben lopen zoeken en daarna een zeer gespecialiseerde vraag over de ontwikkeling van de middenhandsbeentjes stellen.
Maar elk nadeel heb zijn voordeel: door de bezuinigen gaat het aantal normale consulten omlaag en wordt er steeds meer gefocust op de probleemgevallen.
Maar elk nadeel heeft zijn voordeel:
Ik ben het van harte met je eens.
Maar toen werd onze jongste (van drie) “ziek” – lang verhaal en irrelevant. Iets dat we al tijdens de zwangerschap zagen aankomen. Ik wou soms wel eens dat de bestanden, onderzoeken, ervaringen beter gekoppeld waren. We zitten bij een huisarts, een gewoon stadsziekenhuis, een academisch ziekenhuis en het consultatiebureau. Enige vorm van delen acht ik ondertussen wel gewenst. Niet alleen on topic, maar juist ook om het grotere geheel te blijven overzien. Dat is nu afhankelijk van intelligente (dat meet ik me maar even aan) en assertieve ouders (dat zeker).
Er zou dan ook geen enkel bezwaar tegen zijn als iemand een pendrive (of ander opslagmedium) met zijn/haar medische gegevens zou hebben, netjes versleuteld natuurlijk.
Die geef je dan af bij de arts, vult het wachtwoord in, en die kan dan de voorgeschiedenis lezen en zijn behandelingsgegevens toevoegen.
Waar wel bezaar tegen is, dat is de centrale opslag, om een veelheid van redenen die ook al in verband met het EPD aan de orde zijn geweest.
Toch is de grootste belemmering hierbij niet de praktische kant (het gescheiden zijn van bestanden) maar de wil om die bestanden ook met aandacht door te kijken en het grotere geheel te willen zien.
De ervaringen van mensen die de moeite nemen om inderdaad elke keer het dossier zelf mee te nemen (gewoon ouderwets op papier bv) spreken boekdelen: het wordt niet ingekeken, er worden hooguit een paar steekwoorden uitgevist, het overzicht is er zelden. Zolang dat niet verandert blijft het hangen op assertiviteit en inzicht van de ouders hoe mooi de praktische kant ook ingevuld wordt.
Dat geloof ik zondermeer, maar dat ie geen argument tegen “persoonlijke opslag”. Het markeert eerder het gevaar van de centrale opslag en de statische verwerking. Op persoonlijk vlak heb je er weinig tot niets aan, maar als de gegevens door de computer worden geanalyseerd, dan kan het maar zo zijn dat je tot de 2, 3 of 5% behoort (het ligt er maar aan waar je de lat legt) die “nadere aandacht” verdient.
Nog afgezien van oneigelijk gebruik door verzekeringsmaatschappijen etc. Wat dat betreft hoef je je fantasie maar te laten werken.