Een interessante reeks artikelen bij de Internationale Herald Tribue: in “Obama at 100 Days: How Does He Compare?” vergelijken vijf auteurs de nieuwe president Barack Obama met vijf van zijn voorgangers, te weten Franklin D. Roosevelt, John F. Kennedy, Lyndon B. Johnson, Richard Nixon en Ronald Reagan.
Obama heeft het niet zo zwaar als Roosevelt destijds maar beide hebben veel in gemeen volgens Jean Edward Smith, Roosevelt-biograaf: beiden zijn in staat geweest het denken van Amerikanen over hun overheid te veranderen. Tot aan de Depressie van de jaren dertig werd overheidsbemoeienis veelal gewantrouwd en dit argwaan werd door Ronald Reagan gedurende de jaren tachtig nieuw leven ingeblazen. Niettemin lijkt Obama er nu in te slagen de kritiek dat hij Amerika tot het socialisme bekeerd (Roosevelt ondervond soortgelijke beschuldigingen) van zich af te slaan.
Ook met Reagan is Obama echter vergelijkbaar, schrijft Louis Cannon. Beiden hebben groots retorisch talent; beiden worden als ideologen gezien; tegenpolen zelfs. In werkelijkheid was Reagan veel pragmatischer dan tegenwoordig vaak wordt aangenomen. Zo weerstond hij druk vanuit zijn eigen partij om de sociale zekerheid verder af te bouwen. Reagan begreep dat Amerikanen overwegend conservatief zijn en liefst zo weinig mogelijk verandering zien. Obama lijkt tot dusver ook niet zo een grote veranderaar: liever bouwt hij voort op bestaande structuren en regelgeving. Met Reagan deelt de nieuwe president echter ook een minder aantrekkelijke eigenschap: beiden hebben de staatsschuld aanzienlijk laten oplopen.
Met een ander groot orator, John F. Kennedy, heeft Obama gelukkig nog maar weinig in gemeen, aldus Richard Reeves. De eerste honderd dagen van Kennedy zijn presidentschap werden door tal van teleurstellingen en enkele blunders gekenmerkt, het fiasco van de Varkensbaai voorop. Ook Nixons vroege maanden in het Witte Huis waren volgens Rogier Morris weinig glorieus; Obama doet het tot dusver een stuk beter dan beiden.
De voorganger waar Obama het meest op lijkt is verbazingwekkend genoeg Lyndon Johnson, schrijft Robert Dallek. Johnson is een wat vergeten president tegenwoordig en wanneer hij herinnerd wordt is het vooral om de oorlog in Vietnam. Hoewel zijn “Great Society” er nooit kwam overzag hij echter wel een aantal uiterst belangrijke hervormingen die tot op de dag van vandaag het politieke landschap van de Verenigde Staten bepalen: burgerrechten en stemrecht voor Afro-Amerikanen; Medicare en Medicaid; federale steun voor onderwijs; de departementen voor transport en huisvesting; milieubescherming; en consumentenrechten. En dat allemaal na de traumatische ervaring van de moord of Kennedy. Obama staat voor een soortgelijke uitdaging: het land is in recessie; wordt in het buitenland veracht en voert twee impopulaire oorlogen in het Midden-Oosten. Johnsons aanpak was “actie!” en dat lijkt precies wat Obama ook doet.
Reacties (2)
Het is natuurlijk niet helemaal eerlijk om Obama verantwoordlijk te achten voor de oplopende staatsschuld.
Deels waar. George Bush is wat dat betreft nauwelijks te overtreffen, maar het lijkt er niet op dat Obama op een sluitende begroting zal mikken. Wat onder de omstandigheden natuurlijk geenszins vreemd is…