Ilonka, mijn lievelingsgier

Heb ik het al eens gehad over Ilonka, mijn lievelingsgier? (…)

Vaak breng ik, eenzaam met mijn lievelingsgier, hele avonden door. Zij zet zich naast mij op de rug van een stoel en ik aai haar magere schouders. Ik kijk verrukt toe hou zij haar grote gecompliceerde vleugels opvouwt. Nooit lukt dit ogenblikkelijk, zoals bij gewone vogels. (…)Ik leg mijn hoofd tegen Ilonka’s borst en luister naar het slaan van haar hart. Weldra gloeien mijn wangen, zo hoog is haar lichaamstemperatuur. Toch huivert zij altijd en ik huiver ook.

’s Nachts slaapt zij, haar klauwen geklemd om de dwarsstang aan het hoofdeinde van mijn bed. Over haar voetjes hangen kransen van dunne lange veertjes. Het lijkt net of zij een broekje aan heeft, waarvan de pijpen te lang zijn. Bij het ontwaken buigt zij zich liefderijk over mij en neemt met haar snavel, die op een bijl uit het Stenen Tijdperk lijkt, een klein stukje uit mijn hersenen. Daarmee voedt zij zich. Zij moet toch wat eten, nietwaar, en het is het enige dat haar smaakt.

Aanvankelijk beangstigde mij dat wel, maar het is verbazingwekkend met hoe weinig hersens een mens toe kan.

Op een nacht heeft zij mij een oog uitgepikt. Ik heb geschreeuwd, gegild, gejammerd, over de grond gekronkeld over een zo veeleisende wreedheid. Zij beloofde beterschap, een belofte die zij, zoals jullie wel zullen begrijpen, gauw weer vergat. Ook mijn andere oog heeft zij verorberd. Maar al heeft zij me blind gemaakt, ik heb haar nog altijd even innig lief. Ik ben tevreden met mijn lot. Ja, ik durf zelfs wel te zeggen: had zij mij het licht niet ontnomen, dan zou ik Ilonka, mijn lievelingsgier, misschien wel minder liefhebben dan nu.