COLUMN - Als ik erover nadenk, duizelt het me. Al die mensen die, net als ik en al mijn dierbaren, een leven hebben. Dat duizelt me zoals de oneindigheid van het heelal mij duizelt. En zoals de eeuwigheid mij duizelt. Hoewel, dat duizelt me nog net iets meer. Maar soms zit je bijvoorbeeld in de trein, sta je stil op een station in een of ander onooglijk stadje, kijk je naar de achterkant van een flat en weet je: achter al die raampjes zitten mensen die een leven hebben. Die liefhebben, haten, geboren zijn en kinderen ter wereld brachten, mensen die zullen sterven, al gestorven zijn of nog geboren moeten worden. Mensen die herinnerd zullen worden en weer vergeten.
Terwijl ik dit schrijf, zit Jack van Gelder de wedstrijd Nederland Chili samen te vatten. We zien de spelers, voorafgaand aan de wedstrijd, het volkslied ondergaan. In een terloopse bijzin vertelt Jack van Gelder dat er tijdens de bouw van het stadion een aantal bouwvakkers zijn overleden. ‘Maar daar is nu natuurlijk niemand mee bezig.’ Van Gelder walst door. De aard van de freestyler. Hij had net zo goed iets kunnen vertellen over de appeltaarten die de moeder van Dirk Kuyt altijd maakte als haar zoon met Quick Boys had gewonnen. Maar hij refereerde aan de slachtoffers van dit WK.
Excuser le vals sentiment, maar voordat ik de samenvatting zag, keek ik naar de korte documentaire ‘Ik stond erbij’ (waarin drie aanstaande vaders worden gefilmd in de aanloop naar de geboorte van hun kind), waardoor ik werd terug geslingerd naar de dagen dat mijn kinderen werden geboren en dat ik mij ten volle realiseerde welk een wonder het leven is en hoe onmetelijk groot de waarde daarvan. Met als gevolg dat de laconieke toon van Van Gelders opmerking mij enigszins tegen de borst stuitte. En dat terwijl het eigenlijk helemaal niet verkeerd is, dat Van Gelder ons heel even eraan herinnert hoe wreed de FIFA-werkelijkheid is en hoe hypocriet wij kijkers zijn. Wel kritiek hebben, Blatter een lul vinden, maar als puntje bij paaltje komt en Oranje gaat lekker, dan interesseren een paar dode bouwvakkers ons geen zier en feesten we geen seconde minder.
Misschien stoort dat me zo: dat Van Gelder hypocrisie aankaart terwijl hij ‘m tegelijkertijd schaamteloos belichaamt. Door de dood van een paar mensenlevens in zijn enthousiaste commentaar te incorporeren wordt de ernst ervan volkomen teniet gedaan.
Ik weet nog goed hoe overbodig ik mij voelde tijdens de geboorte van mijn zoon. Ik probeerde mijn vrouw moed in te spreken, ik liet mijn hand fijnknijpen bij elke wee. Maar zij moest alles ondergaan. Zij moest ons kind negen maanden dragen en zij moest door ondraaglijke pijnen heen om hem ter wereld te brengen. Het mooie van ‘Ik stond erbij’ is dat het de rol van de vader niet groter maakt dan het is. Je krijgt een glimp te zien van de emotionele achtbaan waar je als vader doorheen gaat. De aandoenlijke machteloosheid bij de bevalling, de ontroering bij de geboorte, de angst of alles wel goed is en de blijdschap als dat zo is. Het is nog niet zo lang dat mannen aanwezig zijn bij de geboorte van hun kind, maar wellicht helpt het mee aan een collectieve waardering voor de waarde van een mensenleven.
Reacties (7)
Aanwezig bij de geboorte van je kind lijkt me het aller, aller minste. Daarna graag nog minimaal 18 jaar je best doen. Maar nee alle randdebielen in alle lagen van de bevolking werken zich kapot, gaan vreemd/scheiden of falen anderszins totaal in de opvoeding. We mogen dan wel officieel de gelukkigste jeugd van de wereld hebben maar er is nog een wereld te winnen.
…maar wellicht helpt het mee aan een collectieve waardering voor de waarde van een mensenleven.
Mooie gedachte en ijdele hoop.
Maar verder geen slecht stukkie @Max, heel niet slecht.
Ik zie de hypocrisie niet zo. Mensen passen zich aan aan omstandigheden, daarom zijn we niet allang uitgestorven en daarom kunnen we nog steeds genieten van een WK wanneer we de FIFA haten. En als we het hebben over mensen die hun leven hebben gegeven zodat anderen plezier kunnen hebben dan doet het WK in Brazilie het beter dan de autorit richting een pretpark of de sportclub van de kinderen denk ik (het WK in Qatar is andere koek, dat dan weer wel). Van Gelder herinnert ons er even aan dat zo’n menselijke prijs voor alle dingen bestaat en constateert dan correct dat mensen daar tijdens die dingen zelf niet zo mee bezig zijn (dat kunnen we ook niet, de auteur zegt het zelf al: duizelen als je denkt aan de levens die alle andere mensen leiden).
@1:
Ik niet. Wordt er soms over aangevallen door van die sjaaldragende paarse broeken mannen.
Alsof het een verplichting is.
This is very useful information shared here. I am really thankful for this.
Een paar dode bouwvakkers.
Dat wordt toch altijd goedgepraat met de mededeling dat er tienduizenden mensen er weer beter van zijn geworden. Of nee, ingecalculeerd als bedrijfsrisico, twee anonieme mensen waarvan hun leven niet veel waard zou zijn.
Dan vraag ik me af in hoeverre als je het als onvermijdbaar ziet vanwege de risico’s: hoe worden de nabestaanden financieel gecompenseerd? Ik vrees met grote vrees.
Mooi stuk, goed schrijven is een kunst. Lekker schrijven ook.
Mensen na laten denken en/of traantje weg laten pinken .. ;)