Het onbehoorlijk bestuur van Kamp

Onderstaande bijdrage is van GB van Publiekrecht & Politiek.

Minister Henk Kamp had een mooi praatje voor de bühne toen hij Roemeense aardbeienplukkers wilde weren. Onze eigen werklozen moesten maar het veld ingestuurd worden. De bestuursrechter heeft eindelijk uitspraak gedaan in de zaak die de telers tegen Kamps besluit hadden aangespannen. De uitkomst is ronduit beschamend voor de minister, stelt GB.

De civiele voorzieningenrechter verwees de aardbeientelers die graag een Roemeen in dienst hebben naar het bestuursrecht. Als ze een concreet probleem hadden, moesten ze maar bij de bestuursrechter klagen. Van die zuiverheid plukt de sector bestuursrecht in ieder geval de zure vruchten. Midden in de zomer zitten ze daar op een hele serie verzoeken om een voorlopige voorziening te beslissen. Maar ze zijn er voor gaan zitten.

De bestuursrechter draait de duimschroeven voor de minister stevig aan. Zo beleeft hij het kennelijk ook; in de motivering heet het vaak ‘dit klemt te meer.’ Juridisch interessant is de vraag of de minister – onder gelijkblijvende regelingen – de inhuur van Bulgaren en Roemenen meer mag indammen dan vroeger gebruikelijk was. Hoe verhoudt zich dat tot de zogenaamde standstill bepaling die eist dat alles bij het oude blijft? Hoewel we er op dit blog al uit waren, acht de rechter deze vraag te ingewikkeld voor de spoedprocedure.

Hij heeft een antwoord erop ook niet nodig. Met een voor een bestuursrechter redelijk indringende toets laat de bestuursrechter weinig heel van het UWV, dat de nieuwe lijn van Kamp moest verdedigen. In de eerste plaats kan de minister niet zomaar volstaan met een belrondje langs uitzendbureau’s die natuurlijk allemaal hoog opgeven van hun contacten in Spanje en Griekenland. Bovendien is het niet reeel om daar ook uitzendbureaus mee te tellen die 1000 euro bemiddelingskosten rekenen. Verder is het een schening van het vertrouwensbeginsel om zo laat de boel nog aan te scherpen, onduidelijkheid te laten bestaan over wat dan precies de nieuwe eisen zijn en toch de werkvergunningen te weigeren.

Maar de meest beschamende conclusie wordt getrokken ten aanzien van de kern van het verhaal van Kamp, namelijk over de ‘kaartenbakken’ vol met afgestudeerde Communicatiewetenschappers die te beroerd zijn om aardbeien te plukken. ‘Van enige bijzondere activiteit van verweerder, die in de bemiddeling naar arbeid van in dit bestand voorkomende werkzoekenden toch een bijzondere taak heeft, is niet gebleken.’

De uitkomst is dan ook niet mis: ‘Uit het vorenstaande volgt dat het bestreden besluit niet voldoende zorgvuldig is voorbereid, een draagkrachtige motivering ontbeert en in strijd is met het vertrouwensbeginsel en het beginsel van een evenredige belangenafweging.’

Voor parlementariërs die minister Kamp willen controleren: hier staat dat de minister na zijn verhaal voor de camera’s over luie werkelozen niets heeft gedaan met de kaartenbakken bij het UWV. Wel heeft hij het gepresteerd om zo’n beetje alle beginselen van behoorlijk bestuur te (laten) schenden.