Sinds afgelopen maandag moet je je vingerafdrukken achterlaten als je een nieuw paspoort gaat halen. Het plaatje dat mensen vooral kennen uit misdaadseries wordt op de chip in je paspoort geplaatst en komt uiteindelijk in een grote centrale database terecht. Vervolgens kunnen de AIVD en de officier van justitie erbij. Het is vooral bedoeld als opsporingsdatabase waarbij de spil het befaamde ’terrorismebestrijding’ lijkt te zijn. Maar uiteraard zal men er straks niet voor terugschrikken om ook andere misdaden tegen de database aan te houden.
Ook in Engeland wordt op dit moment een database aangelegd, in dit geval van mensen die werken met kinderen. Het doel is van iedereen een risico-inschatting te maken van de kans op misbruik. Als je ooit eens ontslagen bent wegens misbruik of andersoortig venijn dan kom je nooit meer aan de bak. ‘Vetting and barring‘ noemen ze het daar, en de database gaat waarschijnlijk zo rond de elf miljoen namen bevatten. Het zal bestaan uit een onderzoek of je in het verleden kinderen al eens hebt geschaad, hoe erg dat was en hoe groot de kans is dat je het weer zult doen.
Het grote probleem met beide databases is op zich niet eens dat er informatie opgeslagen wordt, maar de hoeveelheid informatie die er opgeslagen wordt. Het argument “als je niets gedaan hebt heb je ook niets te vrezen” gaat nu écht niet meer op. Het zou namelijk wel eens zo kunnen zijn dat je van zulke systemen juist meer te vrezen hebt als je niets gedaan hebt.
En de reden daarvoor is de foutmarge. Bij vingerafdrukken becijferde het CBP dat die ongeveer drie procent bedraagt (.pdf). Mensen zullen dus aan de verkeerde vingerafdrukken worden gekoppeld, of hun vingerafdrukken zullen bijna identiek zijn aan die van een misdadiger. En drie procent is gigantisch, namelijk hoger dan het percentage Nederlanders dat een misdaad begaat. Een zoektocht door het systeem zal dus wel eens meer onschuldige verdachten dan daders kunnen opleveren. Dat leidt onherroepelijk tot fouten en er zullen mensen onschuldig worden opgepakt en opgesloten.
Koppel dat aan het feit dat de overheid niet zo ruimhartig is met het toegeven van fouten en het systeem vernietigt onschuldige levens.
Het Engelse systeem is zelfs nog iets erger en daar zullen vele mensen slachtoffer worden van de ‘kom niet aan onze kinderen’-mentaliteit. Zelfs met een foutmarge van slechts één op duizend zullen er ruim tienduizend mensen niet meer aan de slag kunnen in hun beroepsgroep, en erger nog, zullen er tientallen mensen zijn die onterecht toch toestemming krijgen om met kinderen te werken.
Want dat is ook een probleem van zulke systemen. Men gaat er op vertrouwen. Iemand die goedgekeurd is door het systeem staat boven verdenking. En dat gaat weer ten koste van waakzaamheid en gevoeligheid voor eventueel andere ‘niet pluis’-signalen.
Reacties (3)
En hoewel ik nooit zou durven twijfelen aan handelen of bedoelingen van Wilders en consorten, vind ik het ook eng dat dergelijke massieve databases ter beschikking zouden staan van bijvoorbeeld Hero Brinkman, als deze zijn droom weet te realiseren door minister van Justitie (of was het Binnenlandse Zaken) te worden.
Ik ben geen aluhoedje maar ik ben 2 weken geleden toch maar even een nieuw paspoort gaan halen.
‘Gelukkig’ was mijn paspoort een maand geleden verlopen. Ik heb, uit arren moede want goedkoper, maar een identiteitskaart aangeschaft. Iets wat ik al nooit dacht te doen. Helaas zal ik – voor een reis naar Amerika die in het verschiet ligt – t.z.t. wel een (biometrisch) paspoort moeten aanvragen. Waarom komt er niemand in opstand tegen deze regeldrift van de overheid? Een demonstratie, collectieve burgerlijke ongehoorzaamheid, een petitie desnoods.. “He who sacrifices freedom for security deserves neither”, aldus Benjamin Franklin.