Helden zijn dood. Lang leve ?

Britney heeft het allemaal begrepen. De onschuldige en vlekkeloze maagd groeide in een paar jaar uit tot een heuse Hollywood rehab patiënte. Geniaal. Het plan ontvouwt zich gestaag. Een keertje zonder slipje de deur uit, de tondeuse door de lange blonde lokken en inchecken in de dichtstbijzijnde kliniek. Ze heeft het helemaal bij het juiste eind en de uitkomst staat al vast: een paar maanden stilte, een drukbelegde ?I?m so sorry?-persconferentie, een nieuw album en een wereldtournee. Het meesterwerk is compleet.

Want, wat blijkt, we hebben geen helden meer nodig. Volgens het schaamteloos elitaire Duitse weekblad Die Zeit zijn helden namelijk behoorlijk twintigste-eeuws. Vergeet Johan Cruijf, Nelson Mandela en Mohammed Ali. De helden van deze eeuw zijn de imperfecte instant sterren die verdachte gelijkenis vertonen met onszelf: de Britney?s. Of ze nou dansen op het ijs of trachten zingen in X-Factor, de boodschap is duidelijk: zij zijn als wij. Helden zijn tegenwoordig gewone mensen.

Het virtuele hedonisme van de internetgeneratie regeert. Roem, geld en vrouwen liggen in het tijdperk van Idols, YouTube en GeenCommentaar voor iedereen in het verschiet. Voor de jonge lezers: vroeger was dat anders. Toen stonden helden nog voor iets dat groter was dan henzelf. Mij held had dat ook. Ook hij streed voor een betere wereld. Nee, niet Jesus, Kurt Cobain, Martin Luther King, of Pim. Maar Face, de knappe en intelligente ritselaar van The A-Team.

In elke aflevering regelde hij met zijn gladde praatjes de hoognodige bouwstoffen voor de monstertruck, waarmee de bad guys verslagen werden. En ondertussen versierde hij de lokale schoonheid. Zijn aantrekkelijke tragiek was dat hij zijn nieuw veroverde ?girl next door? na 50 minuten al weer moest verlaten. Het avontuur wachtte elders. Mijn tragiek is dat ik waarschijnlijk meer weg heb van de structurele antiheld Murdock. Toch wilde ik zijn zoals hij: de onschuldige versie van Scarface.

Wie zijn jouw helden?