De chief information officers (CIO) worden meer en meer gezien als de groene ambassadeurs binnen het bedrijf, aldus een onderzoek van Cisco. De voornaamste reden waarom de computermannen groen zijn uitgeslagen is niet milieubewustzijn, maar de elektriciteitsrekening.
Efficiënt werken zit de IT’ers in de genen, dus wordt niet alleen intern, maar ook bij de leveranciers gekeken of het niet zuiniger kan. Volgens Cisco is de helft van de bedrijven inmiddels bereid een ‘groene premie’ te betalen als er zuinig met middelen wordt omgegaan. De link wordt niet expliciet gelegd, maar het ligt voor de hand dat de CIO’s verwachten dat grondstofprijzen voorlopig niet omlaag zullen gaan.
Aangezien de CIO steeds meer in de melk te brokkelen heeft en ook zaken als gebouwbeheer naar zich toe begint te trekken, is dat een interessante ontwikkeling. De incorporatie van milieubesef in het kapitalistische denken is een betere weg naar klimaatbeheersing dan wachten tot het bedrijfsleven uit ideële motieven milieu-interesse gaat opbrengen. Of niet?
Reacties (5)
Zo lang het voor bedrijven goedkoper is om de milieukosten van hun producten op de maatschappij als geheel af te wentelen, is het een illusie om te denken, dat het milieubesef geïncorporeerd zal worden in het kapitalistische denken. Pas als zij de milieukosten door moeten berekenen aan hun klanten, zal er aan het milieu gedacht aan worden, omdat milieuvriendelijke producten dan relatief goedkoper zullen worden. Het bedrijf dat dan nog niet ´aan het milieu denkt´ (staat tussen haakjes, want ook dan is het slechts een geldkwestie en heeft het niets met het milieu te maken), zal dan terrein verliezen aan de bedrijven, die dat wel doen.
@1
Dat is niet helemaal waar. Ik heb gisteren toevallig een debat geleid over dit onderwerp en het is aardig te zien dat behoorlijk wat ondernemers zelf ook al dingen doen.
Soms gaat het inderdaad gewoon om harde pecunia (hoewel veel ondernemers gewoon niet beseffen wat milieubewust gedrag kan opleveren!), soms om minder harde, maar daarom niet minder belangrijke zaken als imago, soms om geldschieters die tegenwoordig bij hun investeringsbeslissingen in toenemende mate Maatschappelijk Verantwoord Ondernemen meenemen als criterium in hun investeringsbeslissing, en soms ook echt gewoon idealisme van de ondernemer zelf.
Alleen lopen in dat laatste geval de goeden het risico onder de kwaden te lijden. Jij stelt het negatief (ze willen pas als het geld oplevert), ik zou het positief willen stellen: een heleboel zouden best willen, maar kunnen niet omdat sommige anderen het niet doen. Je mag in dat geval ook naar de consument kijken, die kennelijk het milieu onvoldoende meeneemt in hun koopgedrag. Om van dat laatste maar even een voorbeeld te geven: enkele maanden geleden was er zo’n burgerinitiatief om de bioindustrie te verbieden want “Nederland had daar genoeg van.” Als Nederland er echt genoeg van had, was zo’n initiatief niet nodig geweest, aangezien iedereen dan al jaren alleen biologisch vlees zou eten.
Het is mij te makkelijk om de schuld altijd maar bij het bedrijfsleven te leggen: zij voorzien in een behoefte die wij als consumenten hebben. Je kan de schuld dus ook bij ons leggen.
Dan weer even terug naar de bedrijven: als er goeden zijn (en dat weet ik zeker), is het dus zaak om te zorgen voor een level playing field, zodat de goedwillenden niet lijden onder de slechten.
how about incentive in de vorm van belastingvoordeel voor bepaalde vormen van MVO?
@2: ja, daar dacht ik ook al wel een beetje aan hoor, toen ik mijn reactie opschreef en het klopt natuurlijk als een bus, dat er ook milieubewuste mensen onder de ondernemers zijn (het zijn per slot van rekening ook gewoon mensen).
Maar tegelijkertijd hield ik ook al rekening met het eveneens door jou genoemde feit, “dat sommige anderen het niet doen” en de ook echte goeien (ik weet zeker, dat er onder degenen, die een gezonde dosis milieubewustzijn verkondigen ook gewoon een aantal verkoperspraatjesmakers zijn, die het milieu eigenlijk geen barts kan schelen, maar die vanwege het imago van het bedrijf die praatjes verkopen en zich verschuilen achter het feit, dat “sommige anderen het niet doen”) daar onder lijden.
Maar het feit, dat die goeien onder die slechten lijden, wordt gewoon veroorzaakt door onze politieke keuze voor het kapitalistische economische systeem, waardoor het loont om geen rekening te houden met de milieukosten van je productieproces. Hoe meer je het bedrijfsleven vrij laat, des te groter wordt het voordeel voor de slechten die maken minder productiekosten, hun producten zijn goedkoper en ze hebben daardoor meer budget voor marketing, om eventuele negatieve publiciteit af te kopen. Een vicieuze cirkel, waar je alleen uit kunt komen, als onze regeringen eindelijk eens gaan erkennen, dat het ongecontroleerde kapitalisme niet zaligmakend en uiteindelijk zelfs desastreus voor de planeet is.
@4: Ik ben het niet met je eens dat het vrijlaten van het bedrijfsleven per definitie tot een vicieuze cirkel leidt. Als dat zo zou zijn snap ik niet dat het aandeel van Fair Trade vers tropisch fruit in Nederland en Zwitserland zo ver uit elkaar ligt. Beide hebben een soortgelijk ‘kapitalistisch systeem’ (detail verschillen daargelaten), maar in Zwitserland heeft Fair Trade fruit ruim 50% van de markt (http://www.peopleplanetprofit.be/artikel.php?IK=1390). In Nederland gaat het veel trager, zelfs in de UK heeft Fair Trade fruit een groter marktaandeel…
Ik ben geen voorstander van ongecontroleerd kapitalisme, maar naast marktfalen bestaat er ook overheidsfalen (zie bv. de public choice theory: http://www.econlib.org/library/Enc/PublicChoiceTheory.html)