De deadline voor het nieuwe klimaatverdrag moet maar worden opgeschoven als Washington in december nog steeds niet klaar is om een paar getallen te prikken, zegt de Wereld Milieufaciliteit (GEF).
En dat is een minder obscuur clubje dan je op basis van hun onbekende naam en bovenstaande domme uitspraak zou zeggen. De GEF is een samenwerking tussen belangrijke VN-programma’s, zoals UNEP en UNDP, 178 landen en talloze NGO’s. Die reusachtige theekrans zit bovendien op een enorme zak met geld: de GEF is ‘s werelds grootste financier van milieuprojecten, met een brede focus op biodiversiteit, klimaatverandering, CFK’s, landdegradatie en waterbeheer.
Laten we desondanks vooral niet naar ze luisteren.
Uitstellen van de langgeplande finale van de aarde is vanzelfsprekend een slecht idee. Teveel tijd is al verspild en alle ruimte voor compromissen is weg. Een nóg slechter idee is echter akkoord gaan met de huidige emissiedoelen van Obama. Nul procent in 2020 is ver onder de maat. [De enige reële kans om de atmosferische CO2-concentratie (na een korte overshoot) te stabiliseren op 450 ppm ligt in een emissiereductie van 40 procent. Onthou dat getal. Reproduceer het. You’re on a mission too.
Monique Barbut, de directeur van de GEF, zegt dat de nieuwe Amerikaanse regering wellicht niet genoeg tijd heeft om wetgeving ten behoeve van een Amerikaans systeem voor emissiehandel in te voeren vóór de klimaattop in Kopenhagen, in december dit jaar.
Dat klinkt aannemelijk, vanwege politieke drukte in het eigen land. Maar het is irrelevant voor het klimaatverdrag. Obama’s delegatie kan prima naar Kopenhagen afreizen, een paar percentages formuleren en wat bedragen toezeggen en daarná invulling geven aan het eigen klimaatbeleid.
Barbut verschilt echter van inzicht: ‘ik denk echt dat het niet zozeer belangrijk is dat we het in Kopenhagen eens worden, maar dat we de juiste toezeggingen krijgen.’
Precies. Maar dan wel gewoon in Kopenhagen.
Het onderliggende probleem is natuurlijk niet onwil van good old Obama. Het is een Democratisch trauma. Bill Clinton ging in 1997 tijdens de beslissende klimaattop gewoon akkoord met het Kyoto-protocol. De VS zouden hun uitstoot tussen 1990 en 2012 met 7 procent verlagen, een leuk begin. Maar bij thuiskomst lukte het niet de vijandige Senaat het klimaatverdrag ook te laten ratificeren.
Zal dat weer gebeuren, nu in crisistijd weerstand tegen regeringsplannen toeneemt? Nou, nee. Afgelopen december (de recessie zat al in de pijplijn) voorspelde senator John Kerry dat Obama in eind 2009 prima zijn handtekening kan zetten onder het nieuwe verdrag, ook als de Amerikaanse wetgeving dan nog niet zal zijn goedgekeurd. Dat denken wij ook. De wereld begint Amerika zowaar weer een beetje te mogen. Rare senator die falen van de grootste reddingspoging van het leven op aarde sinds de Ark van Noach op zijn persoonlijk geweten wil hebben. Maar goed, Kerry is een Democraat. Een maatje van de president. 44 senatoren zijn dat niet. Van de honderd. Obama zou een gokje moeten durven wagen.
Reacties (3)
…stabiliseren op 450 ppm ligt in een emissiereductie van 40 procent…
Kan iemand dat uitleggen? We hakken 80% van het bos op de aarde om en dan nog is het “duurzaam” “stabiliseren” als we ruim de helft van wat we nu opstoken aan fossiele koolstof de atmosfeer blijven pompen? Waar blijft de rest? En waarom heeft men het altijd over “uitstoot”? Het lijkt me niet dat de uitstoot boeit, het lijkt me dat boeit hoeveel koolstof we opgraven en oppompen.
Op de een of andere manier heb ik het idee dat alle voorgestelde maatregelen de omvang van het probleem gigantisch onderschatten en de oorzaak eigenlijk niet begrijpen. Zolang maatregelen de hoeveelheid bos niet doen toenemen en de fossiele produktie niet doen afnemen, gebeurt er gewoon niks. Want wat heeft Kyoto ons gebracht? Monoculturen in de Amazone, veevoer in de benzinetank, orang oetans in het weeshuis, Nederlanders die massaal naar Weeze rijden in plaats van naar Schiphol, een verplaatsing van zware industrie naar landen die nauwelijks aan Kyoto doen en een gigantische markt voor de farce die co2-compensatie heet. Kortom, enkel ellende.
Zelfs milieuorganisaties proberen niet eens meer met een realistische oplossing te komen. 40% reductie is verdomme hilarisch; het zou niets uithalen, het gaat nergens over, het zou niet meer dan lipservice zijn. Een pleister op een dwarslaesie. Mongolen.
@ zmc: inderdaad, de urgentie wordt alom onderschat.
Desondanks een paar nuanceringen:
* 40 procent reductie is simpelweg het best haalbare. Het zal inderdaad niet leiden tot de stabilisatie op 450 ppm, maar het is er wel noodzakelijk voor. Het fundament van de oplossing. Methaan, lachgas en nog wat broeikasgassen meegerekend zitten we over 4 jaar al op 450 ppm. Er is echter een tijdelijke overschrijding ingecalculeerd. Een enorme, wetenschappelijke gok. Maar nogmaals: we kunnen niet anders.
* Alles draait inderdaad om koolstof. En opslag/opname is daarbij net zo belangrijk als uitstoot. Tot nog toe twee keer slecht nieuws: de uitstoot neemt (versneld) toe, terwijl ook de opname inmiddels afneemt, zowel op land (dankzij klimaatverandering: verdroging biomassa) als op zee (door opwarming zeewater, verzuring en verzadiging). Maar ook hier geldt: ontwikkelingen zijn er om te keren. Dat althans te proberen. Onder het nieuwe klimaatverdrag moet ontbossing (naar 2020) worden gehalveerd. Naar 2030 helemaal gestopt. Het lijkt te weinig, het is te weinig. Maar de huidige trends zijn allemaal erger.
* Milieuorganisaties. Tsja. Het zou een hoop schelen als ze in elk geval hetzelfde zouden zeggen.
* De winst van Kyoto zit niet in de reducties (de mondiale uitstoot is sinds 1997 zelfs versneld gestegen), maar in de infrastructuur. Zonder Kyoto zou een nieuw verdrag onmogelijk zijn.
* Niets mis met CO2-compensatie. We zullen niet zonder kunnen.
Groeten,
Schütz.
Laten we niet de methaanhydraten vergeten die in potentieel het tipping point aanzienlijk dichterbij kunnen brengen. Maar ik kan me wel vinden in het standpunt want het lijkt er gewoon op dat in Kopenhagen geen spijkers met koppen geslagen kunnen worden, en welke koppen moeten er ook geslagen worden als afspraken van kyoto niet eens gehaald worden. Verder ben ik nogal cynisch. Mensen gaan hun levenstandaard niet opgeven, niet vrijwillig en niet gedwongen. Wat als enige uitweg rest ligt in een technologisch wonder, alle huidige oplossingen kunnen ons niet meer redden van de gevolgen.