Geen Bal op TV | Opening van het Rijksmuseum

Afgelopen zaterdag vond de feestelijke opening van het Rijksmuseum plaats. Aan de NOS en de AVRO de eer om dit te verslaan.

Het is natuurlijk een hachelijke onderneming, om van De Opening van het Rijksmuseum een uur durend programma te maken. Het gegeven is niet bepaald televisiegeniek. De dingen waarover het gaat, de 1 miljoen kunstvoorwerpen die het Rijksmuseum in haar bezit heeft, zijn leuk om naar te kijken, alleen, ze bewegen niet en daardoor moet je behoorlijk wat fratsen uithalen om ze interessant voor televisie te maken.  

De NOS en de AVRO hadden onder andere bedacht om vakidioten naar schilderijen te laten kijken. Weervrouw Marjon de Hond ging zeeluchten beoordelen (stuk voor stuk bleken ze meteorologisch gezien onjuistheden te bevatten, Marjon zei dat het desondanks meesterwerken waren, maar je hoorde aan haar stem dat ze dit op verzoek van de regisseur aan haar verhaal had toegevoegd). Pierre Wind (bloedirritant als altijd, waarom die overal maar mag komen blijven opdraven, is mij eerlijk gezegd een raadsel) besprak een schilderij met voedsel. Pierre Wind die naar een schilderij kijkt dat hij echt onwijs kickuh vindt, je moet het een keer in je leven gezien hebben.

Verder hadden ze Koefnoen ingehuurd voor een moetje en deden The Ashton Brothers een act die zo niet geschikt was voor televisie dat ik me afvroeg waarom in dit soort gevallen nooit eens iemand op het idee komt om dit te laten sneuvelen in de eindmontage. Of zou dat juist heel vaak gebeuren, maar valt het niet op, omdat het pas opvalt als het niet sneuvelt?

Tot slot zong Karin Bloemen een lied. ‘Alles wat voorbij is’ heette het. Het Rijks wordt hierin bezongen alsof het een mens was die nogal wat te verduren heeft gehad. Tenminste, dat nam ik aan. Het zou ook op onze vorstin kunnen slaan, voor wie deze opening haar laatste officiële ceremonie in de hoedanigheid van onze vorstin was. Wij zien tijdens het lied in slow-motion flitsen van de openingsceremonie. Hoe de directeur van het Rijks een enorme gouden sleutel in een sleutelgat stopt en aan Beatrix de eer gunt deze om te draaien.

Dit zielsontroerende moment hadden wij al twee keer eerder mogen zien tijdens deze reportage. Er vormt zich een wolk van rood-wit-blauwe rook boven de passage. “Alles wat voorbij is en vergaan, ligt te wachten, stil te wachten, dan breekt het door als een vulkaan”, zingt Karin Bloemen. Aan weerszijden van de rood-wit-blauwe rookwolk spuiten oranje rookvaandels naar boven. “Ongelooflijk”, lezen wij op Beatrix’ lippen. Boven het Rijks doemt ineens de Badkuip van het Stedelijk op. Gestaag glijdt De Badkuip boven de rode loper richting onze Koningin. Ik zie berusting op haar gezicht. Er gaat een luik open. Een baan van licht daalt neer op Beatrix. En langzaam wordt zij naar boven getrokken door een onzichtbare kracht. Ze zwaait. De mensen klappen. Zelfs Remco Campert pinkt een traantje weg.