Geen bal op tv | Kane

COLUMN - TV-detective Max Molovich kijkt naar De Wereld Draait Door en ziet een herboren Kane. Matthijs is laaiend enthousiast. De twijfel slaat toe bij onze held. Zou Kane dan echt een goede plaat hebben gemaakt?

Ik heb het wel vaker gehad bij De Wereld Draait Door. Reinout Oerlemans kwam Komt Een Vrouw Bij De Dokter pluggen. Beste film ooit, zo leek het. Reinout als bezeten filmregisseur. Het zal toch niet, dacht ik. Het zal toch niet dat Reinout Oerlewapper een goede film heeft gemaakt? Een jaar later zag ik de film op tv. Een van de slechtste films die ik ooit had gezien. Ik kon weer rustig gaan slapen.

Weer een jaar of zo later zat Reinout Oerlemans Nova Zembla te promoten. Samen met zijn sterrencast. En weer vlogen de superlatieven over tafel als serviesgoed in een spookhuis. Waanzinnige film. Grote eer om mee te doen. Oerlemans is gestoord maar geniaal. En weer dacht ik bij m’n eigen: het zal toch niet? Het zal toch niet dat meneer van z’n fouten heeft geleerd en nu wél een goede film heeft gemaakt? Een dag later las ik de recensies. Geen recensent had de ballen om de film de grond in te heien. Angstig respect voor de 3D-pionier. Maar tussen de regels door las je dat het een zielloze boutfilm was. Als recensenten het camerawerk gaan roemen, dan weet je meestal wel hoe laat het is. 

Gisteren zaten Dinand en Dennis van Kane in De Wereld Draait Door. Ze hadden een goeroe ontdekt. En een plaatje gemaakt. Er zat hier een andere Kane. Zoveel was duidelijk. Kane had zichzelf opnieuw uitgevonden. Uit de eigen as herrezen. Ze waren beter. Volwassener. Puurder. Ze hadden het licht gezien en de rust was eindelijk ingedaald. Het grote verschil: Dinand maakte zich niet meer druk om de buitenwereld. Eindelijk was hij in staat zijn criticaster te negeren. Hij was zichzelf geworden. Kane was zichzelf geworden. Ze waren als kinderen zo gelukkig.

Het klonk ook heel anders. Zei Matthijs. Een soundmetamorfose. Ze hadden een waanzinnige plaat gemaakt. De redactie had ‘m de hele dag opstaan. Jojanneke van Powned, die tafeldame was, liep al de hele dag met kippenvel rond. Of Dinand even kon demonstreren hoe ze klonken. Dinand stond op. Met z’n gitaar. En schreeuwde drie keer een langgerekt ‘COME TOGETHER!’, onderwijl één akkoord aanslaand. Dat akkoord was na de quasireligieuze zoektocht het eerste akkoord dat de gitarist aansloeg toen ze de studio ingingen. Als ik het goed begreep.

De vibe was goed. Iedereen was laaiend enthousiast. Kane was eindelijk daar waar ze hoorden. In de top van de wereldpop. En ik dacht bij m’n eigen: het zal toch niet? Onder daverend applaus betraden Dinand en Dennis het podium waar hun band klaar stond. De drummer tikte af. De muziek klonk op zich prima. Ik hoorde niks wat ik niet al duizend keer eerder had gehoord. In de Spits van vanochtend las ik dat een ander nummer van hun nieuwe album ‘What Doesn’t Kill You Makes You Stronger’ heette. Zie daar het succes van Kane: ze brengen elk cliché alsof ze het zelf hebben bedacht. Een langgerekt COME TOGETHER schalde weer door onze huiskamer. Nu met begeleiding. Het klonk als een klok, meer liefs kan ik er niet over zeggen. Dinand schreeuwde opzichtig de ziel uit zijn lijf. Met die stem van hem. Die nog even kut klonk als altijd.

Ik zakte weer met een gerust hart terug in mijn Ikea-bank. Kane maakt nog steeds pokkemuziek. Het enige echte verschil is dat Dinand het niet meer erg vindt dat ik dat vind. En dat doet mij oprecht deugd. Want het lijkt mij een aardige jongen.