Geen bal op tv | DWDD Saturday Night

COLUMN - Ik moet zeggen, ik had zo mijn twijfels toen ik vernam dat Hugo Borst en Henry Schut mij, onder leiding van Matthijs van Nieuwkerk, tweeëneenhalf uur zouden vermaken met hun ‘ideale muziekavond’ in DWDD Saturday Night. Want waarom zou ik in godsnaam naar de favoriete muziekfragmenten van Hugo Borst en Henry Schut willen luisteren?

Henry Schut kende ik helemaal niet. Nu ja, ik kende hem wel, van dat doordeweekse gezicht en die even rustgevende als saaie stem waarmee hij, voor zover ik kan beoordelen, op vrij kleurloze wijze wel eens een kwartiertje Sportnieuws presenteert. Maar dat hij Henry Schut heette, ik zou er nooit opgekomen zijn.

Hugo Borst vindt zichzelf dan weer iets te cool, is mijn bescheiden mening. Daar zat ie, met zijn perfect gecoiffeerde volle hipstersbaard. Een baard die zo wanhopig no-nonsense schreeuwde dat je er medelijden mee kreeg.

En alsof dat allemaal niet genoeg was, werd een en ander aan elkaar geluld door superlativist Matthijs van Nieuwkerk. 

Lang geleden zag ik op het Nederlands Filmfestival Matthijs van Nieuwkerk elke avond een talkshow presenteren. Hij deed dit met zoveel enthousiasme, zo verfrissend onbevooroordeeld en met zoveel waardering voor zijn gasten, dat ik bij mezelf dacht: geef die man z’n eigen tv-programma. Niet veel later kreeg hij dat ook. Het duurde even voordat hij zijn draai vond. Maar met De Wereld Draait Door vond-ie die.

Mij kwam die draai na een jaar of vier m’n neus uit. Ik had het wel gehad met al dat overdreven enthousiasme, die wat laffe manier van je altijd veilig op de vlakte houden en die lyrische waardering voor zijn gasten. Ik dacht toen dat Matthijs van Nieuwkerk wel zo’n beetje zijn beste tijd had gehad, maar dat bleek niet bepaald het geval te zijn. De man is geloof ik populairder dan ooit.

Maar goed. Waarom vertel ik dit allemaal? Om duidelijk te maken dat ik er een hard hoofd in had. Al snel bleek mijn vrees ongegrond. We hadden met een omgekeerde DWDD te maken. In plaats van alleen maar gelul en anderhalve minuut muziek, werd hier het gelul tot een minimum beperkt en kreeg de muziek alle ruimte.

Het lukte Hugo Borst zowaar om mijn sympathie te winnen. Dat kwam voor een belangrijk deel doordat zijn muzieksmaak 62 keer interessanter was dan die van Henry Schut (die was nogal mainstream, en niet bepaald gespeend van vals sentiment, zo liet hij een minutenlange speech van Madonna over Michael Jackson zien, die, als mijn eksteroog mij niet in de steek laat, woord voor woord door een tekstschrijver was geschreven). En doordat Hugo ter inleiding van een nummertje van Stevie Wonder op vrij hilarische wijze over zijn ontknaping vertelde. Maar vooral doordat hij de Nederlandse muzikant Child of Love nog even onder de aandacht wist te brengen. Ik had nog nooit van ‘m gehoord, maar het verhaal over Child of Love (mysterieuze dichter/muzikant Martijn Teerlinck wiens debuutalbum, waarop onder andere Damon Albarn meespeelt, in het buitenland inslaat als een bom maar hier vrijwel onopgemerkt blijft, wat nog niet zo erg was als hij, geboren met een hartafwijking, afgelopen november niet was overleden) gaf het zeldzame optreden dat we daarna te zien kregen een lading mee die je koude rillingen gaf.

En dat op prime time zaterdagavond. Chapeau.