Geen bal op tv | Anima van Thom Yorke en Paul T. Anderson

COLUMN - Omdat ik na een veel te saaie en te lang durende voetbalpot die ik echter wel wilde uitzitten omdat ik de afloop wilde weten, behoefte had aan iets enerverends, besloot ik te kijken of er op Netflix nog iets te beleven viel. Daar prijkte Anima bovenaan, de samenwerking van Thom Yorke (bekend van Radiohead) en Paul Thomas Anderson (bekend van Boogie Nights, There Will Be Blood en The Master). Ik had geen flauw idee wat me te wachten stond. Ik wist alleen dat het vijftien minuten duurde en dat het geregisseerd was door een van m’n favoriete regisseurs en dat de soundtrack van een van m’n favoriete muzikanten was.

Hoewel dat laatste enigszins aan te vechten is, want ik luister eigenlijk nooit meer Radiohead. Na OK Computer zijn Radiohead en ik langzaam maar zeker steeds meer uit elkaar gegroeid. Kid A en Amnesiac heb ik destijds nog aangeschaft, maar ik heb ze niet bepaald grijsgedraaid. De rest van hun platen heb ik hooguit één keer beluisterd. Rainbows misschien twee keer. En elke keer vond ik het verdomd interessant, maar niet de moeite waard om veel vaker te beluisteren. Want moeite kost het me, luisteren naar Radiohead. Steeds meer.

Naast de soundtrack, bleek Thom Yorke ook de hoofdrol te leveren in Anima. We zien ‘m slapen in de metro tussen andere forenzen. Op het ritme van de muziek nemen ze constant een andere houding aan die blijk geeft van de nodige vermoeidheid. Kennelijk ben ik niet de enige op wie Yorke’s muziek een dergelijke uitwerking heeft. Als de metro stopt, stappen ze uit. Thom Yorke neemt een koffertje mee. Dansend begeven ze zich naar de uitgang. Bij een draaihekje aangekomen, blijkt iedereen door te kunnen lopen, behalve Thom Yorke. Het draaihekje werkt bij hem niet. Zo’n dag is het dus. Zijn koffertje wordt door iemand anders meegenomen.

Niet veel later bevindt Thom Yorke zich op een hellend vlak. Zijn koffertje is er ook. Maar blijft onbereikbaar. En na het hellend vlak bevindt Thom Yorke zich in een nachtelijk Praag waar hij een vrouw vindt. Het koffertje is nergens meer te bekennen. Maar wat zou het ook, als je de liefde hebt gevonden? Samen rennen ze het begin van de dag tegemoet om te eindigen in een lieflijk trammetje en daar in slaap te vallen.

Ik dacht, ik vertel maar even gewoon het verloop van de film. Voor het verhaal hoef je het toch niet te bekijken. We hebben hier met een dansfilm te maken, waarin drie dromen aan elkaar worden gelast. De release van de film vond tegelijk plaats met de release van de nieuwe soloplaat van Thom Yorke, die niet geheel toevallig ook Anima heet. Deze soloplaat dreigt in huize Molovich hetzelfde lot te ondergaan als de post-OK-Computer-albums van Radiohead. Ik heb Anima een luisterbeurt gegund en het was interessant, maar de film was beter. Die deed me denken aan films uit de jaren ’20, toen ook kunstenaars zich op het vrij nieuwe medium gingen storten en zich weinig aantrokken van regels en wetten. Moge er de komende jaren nog vele van dit soort projecten volgen.