In GC’s Zondag Matinee elke week speciaal voor uw kijkgenot een fascinerende documentaire, een spraakmakend TV-programma of een bijzonder (leuk) cabaretfragment.
Met een gerust hart stuurt een moeder haar zoon naar de universiteit. Ze ging de eerste dag met hem mee en het viel haar op dat creditcardbedrijven op de universiteitscampus probeerden de studenten te paaien met allerhande welkomstcadeaus: ?gratis? spullen in ruil voor een handtekening. ?Maar ik maakte me totaal geen zorgen?, zegt de moeder in de documentaire Maxed Out. ?Want hij was achttien jaar oud en had geen baan, wie zou hém nou een creditcard willen geven??
Nou, onder andere Visa, Mastercard, American Express wilden hem dolgraag als ?klant?. Op grond van vijf dollar per uur en een parttime bijbaantje collecteerde hij in korte tijd een tiental creditcards. En hoewel hij nauwelijks iets kon afbetalen, zijn schuld door speciale heffingen en hoge rentes alleen maar groter werd, kreeg hij toch wekelijks nieuwe aanbiedingen in zijn brievenbus. Hij werd namelijk beloond voor ?verantwoordelijk kredietgebruik? en was inmiddels een ?VIP? geworden. Volgens James Duncan Scurlock, de maker van Maxed Out, is het in de VS dan ook té makkelijk om geld te lenen.
Eenmaal in het ?creditcard-systeem?, ontvangt de Amerikaan bijna dagelijks aanbiedingen voor nieuwe leningen of creditcards. Om het makkelijk te maken, worden de creditcards alvast in de brief meegestuurd. Zo vielen er in 2005 (ongevraagd) vier miljard creditcards op de deurmat van de argeloze Amerikaan. En omdat de banken en creditcardbedrijven over alle mogelijke persoonlijke gegevens beschikken ? waaronder het social security number, kunnen de kaarten direct worden gebruikt. Gemiddeld heeft iedere volwassen inwoner van de VS dan ook acht creditcards in bezit.
Juist jonge studenten en de minder vermogenden zijn voor de creditcard- bedrijven zeer interessant, zegt hoogleraar Cathy Mansfield van Drake University Law School. ?Ik betaal gewoon aan het eind van de maand mijn rekening, maar daar heeft zo?n creditcardbedrijf niets aan. Ze moeten het ?hoe ironisch ook- hebben van de Amerikanen die hun schuld juist níet kunnen afbetalen. Op dat moment treden namelijk de ?kleine letters? in werking en kan de maatschappij boetes of een hoger rentepercentage gaan eisen. En dat is nu juist waar de banken en maatschappijen het grootste deel van hun winst uit halen?.
Elizabeth Warren, hoogleraar aan de Harvard University, berekende dat tweederde van de schuld van mensen die een ?persoonlijk faillissement? aanvragen bestaat uit rente en boetes wegens te laat betalen. Slechts eenderde van de schuld betreft het daadwerkelijk geleende bedrag. Tijdens een congres stelde ze dan ook voor om beter te gaan controleren of iemand wel krediet- waardig genoeg is voor een lening of extra creditcard. Is dit niet het geval, dan zou het het meest ethisch zijn om de overeenkomst te weigeren. ?Dan kunnen we de tent wel sluiten?, was de reactie van de hoge bazen van de krediet- maatschappijen. Cathy Mansfield merkt op: ?Vroeger was het idee van een lening dat je tijdelijk geld kon lenen om dit vervolgens weer af te betalen, tegenwoordig moet je gewoon tot je dood maandelijks een vast bedrag aan boetes en rente betalen.?
Mansfield vindt dan ook dat de overheid zou moeten ingrijpen. ?Waarom zijn er allerlei consumentenorganen die toezicht houden op de veiligheid van bijvoorbeeld auto?s en voedsel, maar is er geen organisatie die in de gaten houdt of specifieke leenconstructies wel deugen?? Het is de kracht van deze documentaire die erin slaagt om hier een helder antwoord op te geven.
Lezersservice: De documentaire is ook hier te bekijken.
Reacties (9)
“is het in de VS dan ook té makkelijk om geld te lenen.”
Daar had hij gelijk in. Zie: kredietcrisis.
Inmiddels is het een stuk minder makkelijk.
@1: Je vereenvoudigt nu wel erg makkelijk de conclusie(s) van de documentaire.
Het klopt dat de kredietcrisis (o.a.!) gebaseerd is op dit gegeven, maar dat neemt niet weg dat creditcardmaatschappijen nog steeds beseffen waar het meeste winst gehaald kan worden én daar nog steeds gebruik van maken.
Voorbeeldje:
The findings confirm that students are using credit cards in significant numbers and that a significant number are paying the price through late fees, high balances and delinquencies.
Uit een studie gepubliceerd op 27 maart 2008, over een periode van Oktober 2007 en Februari 2008.
Het probleem lijkt me er eerder eentje van “false advertising” te zijn. Dat moet toch wel aan te pakken zijn?
Dank voor de matinee. Interessante witte-boorden-criminaliteits-tv wederom.
@3: Dat zou een (begin) oplossing kunnen zijn. Het zou (makkelijk?) aan te pakken moeten zijn, maar als je de documentaire bekijkt, snap je waarom dit niet gebeurd en onder dit presidentschap ook (waarschijnlijk) niet zal gaan gebeuren..
Een belangrijke reden overigens om in Nederland te blijven pleiten voor openbare en transparante financiering van politieke partijen én bewegingen.
@4: Juist, en of de aanname in de docu geheel klopt kan ik niet beoordelen, maar aannemende dat het kloppend is: het is veelzeggend dat nieuw ‘bank personeel’ vooral aangenomen worden op hun kwaliteiten om dingen te verkopen.
Dat er (bewust) wordt ingespeeld op het gevoel van mensen (voorbeelden: trots, niet voor schut willen staan bij familie en jaloezie) om het verkoopdoel te behalen (en meer! en meer!) kan op zijn voorzichtigst gezegd onethisch genoemd worden.
Maar hangt dat eigenlijk ook niet (een beetje) samen met de wereld van ‘het grote geld’?
Waar is de eigen verantwoordelijkheid in dit verhaal?
Als mensen eerder willen doodgaan aan drank, drugs en sigaretten mag de overheid zich er niet mee bemoeien, maar als ze zich bankroet willen lenen wel?
Wordt eens een beetje consequent.
@6: Heb je de documentaire gezien of (be)oordeel je vanuit natte vingerwerk?
Ja, mensen behoren een eigen verantwoordelijkheid te hebben.
Nee, creditcard-maatschappijen dienen hun beleid niet af te stemmen op de categorie waar het meeste te verdienen valt, namelijk door het grootste deel van hun winst te verkrijgen uit boetebedragen en de ‘kleine letters’ die spontaan veranderd worden. Dat is namelijk niet waar de ‘verantwoordelijke mensch’ op DAT moment hun handtekening onder zetten.
@7
Maar ze zetten WEL hun handtekening onder het op tijd betalen van hun termijn. Als ze dat dan niet kunnen: eigen schuld.
Je weigert nog steeds om de documentaire eerst zelf te zien hé? ;-)
Inderdaad, ze zetten zelf de handtekening onder het votje, maar zetten die handtekening niet op een lening die spontaan verandert van condities. WANT DAT WORDT NIET VERTELD!!!
Nogmaals: de creditcard-industrie doet dit bewust omdat -hoe dubbel ook- de armeren makkelijker uit te melken zijn en er meer op te verdienen valt.
Mocht je nog meer geweldige gedachten hebben, dan zou ik het waarderen als je ook de moeite neemt om de documentaire eerst ff te bekijken.