Gaap | Sylvie en Raaf

MINIMAX - Het komt steeds vaker voor. Er gebeurt iets onbenulligs. Iedereen heeft het erover.  En even later heeft iedereen het erover dat iedereen het over iets onbenulligs heeft. En vraagt iedereen zich af waarom zoiets onbenulligs kan uitgroeien tot iets waar iedereen het over heeft. De aangekondigde scheiding van Sylvie & Raaf was zoiets onbenulligs. 

De conclusie van de metadiscussie kwam eigenlijk op het volgende neer: media (ook serieuze media) berichten hierover omdat het traffic oplevert. En het levert traffic op omdat iedereen het wilt lezen. Vraag en aanbod. Maar waarom wil iedereen het lezen? Lang niet elke scheiding van een bekende Nederlander heeft het in zich zulk groot nieuws te worden. Volgens mij heeft het twee dingen te maken. 1) Timing is alles, en 2) Er valt een zorgvuldig geregisseerd imago door de mand. Al die tijd heeft Sylvie, met behulp van Rafaël, haar best gedaan om zichzelf als een soort little miss perfect neer te zetten, met een huwelijk, een gezin en een leven waarin alles is zoals het hoort te zijn. Zelfs kanker wist ze te clichématiseren.

Maar dan blijkt het toch niet perfect te zijn. Op Oudejaarsavond barst de bom. Een dag later vertellen de twee tegen hun zoontje dat ze gaan scheiden. En nog diezelfde dag vertellen ze het aan Bild en blijken ze al een heel proces van verdriet, woede, machteloosheid, spijt, aanvaarding en vergeving achter de rug te hebben. De snelheid is verbijsterend. Geen haar op hun hoofd dat zich afvraagt of het wel verstandig is om zo snel de schijnwerpers op te zoeken. En iedereen ziet wat ze proberen te doen: zelfs deze scheiding wil Sylvie (want ik denk toch echt dat zij het meesterbrein is) tot in de puntjes regisseren.

Als eenvoudige nieuwsconsument kun je niks anders dan grijnzend toekijken. Je voelt geen enkele vorm van medelijden (behalve voor hun zoontje). Deze aangekondigde scheiding is een nieuw hoofdstuk in een geplastificeerd leven. En dat is, hoe je het ook wendt of keert, fascinerend om te aanschouwen.