Gaap | Het Stedelijk Museum te Amsterdam

COLUMN - Minstens één keer per maand fiets ik langs het Stedelijk Museum te Amsterdam. En pas deze week viel de nieuwe vleugel mij op. Terwijl dat ding toch moeilijk te missen is. De kunstcriticus van The New York Times vindt het bagger. Een van de lelijkste gebouwen ooit. Kijken naar moderne meesterwerken in een gebouw dat er uit ziet als een badkuip, is als luisteren naar iemand die Bach speelt in een clownskostuum.

Ik kende de mening van de kunstcriticus. Desondanks vond ik het wel wat hebben, die badkuip. Toen ik er langs fietste, besloot ik om het even van alle kanten te bekijken. Het lijkt alsof het gebouw geen naden heeft en uit één strak wit stuk gegoten kunststof bestaat. Ik stelde me voor hoe de mensen dit over vierhonderd jaar zullen beoordelen. Ik denk positief. Als een soort teken des tijds. Het getuigt toch van lef. Zo’n gigantisch wit, organisch gevaarte met bovenin wat kleine, blauwe raampjes. Het leek elk moment op te kunnen stijgen. Zodra Han Solo ‘m aan de praat zou hebben gekregen.

In het restaurant op de begane grond zag ik twee tweelingzusjes van een jaar of zeventig zitten. Een kruising tussen Liesbeth List en de zusjes L.A. Raeven. Leuk was anders.