COLUMN - Waarin hardboiled TV-detective Max Molovich onderzoekt wat de hedendaagse televisie te bieden heeft. Aflevering 1: Langs de grenzen van Turkije.
Turkse boer voor de camera. Over de vele vluchtelingen die via zijn land de rivier proberen te bereiken om naar Griekenland over te steken. Vanuit Turkse wachttorens worden het land en de oevers van de rivier in de gaten gehouden. De boer heeft medelijden met de vluchtelingen. Je laat niet voor niets alles achter om met gevaar voor eigen leven Fort Europa te bereiken. Mensen willen het beste. Geef ze eens ongelijk.
Aan de andere kant van de rivier. Vanachter hun ouzo bekijken Griekse mannen met lede ogen aan hoe hun dorp dag in dag uit wordt overspoeld door sukkelaars uit alle windstreken die als zombies door de straten zwerven. Of tegen een boom gaan zitten. Wachten totdat ze opgepikt worden door de douane. Een enkeling realiseert zich dat zijn voorouders hetzelfde hebben gedaan. De meesten laten zonder zelfcensuur hun zwart geblakerde hart spreken.
De Turkse boer ziet wanhoop. Mensen die, voortgedreven door overlevingsdrift, met hun laatste krachten Europa proberen te bereiken. De Grieken zien gelatenheid. Passievelingen die uitgeput wachten op wat komen gaat. Ongedierte, noemen ze het. Muggenzwermen die komen teren op onze welvaart. Parasieten. Europa doet niks.
In de eerste aflevering van Langs de grenzen van Turkije stond de grens met Griekenland centraal, in de tweede die met Syrië, in de derde die met Irak en in de laatste (die afgelopen zondag werd uitgezonden) het eiland Cyprus. Schrijnende, ontroerende, pijnlijke en weerzinwekkende verhalen in de blender met absurde situaties.
In de intro vertelt journalist Bram Vermeulen dat hij met zijn programma onderzoekt wat de verhalen die hij tegenkomt vertellen over Turkije. En wat ze vertellen over ons. Wat dat ons ook moge zijn. Europa denk ik. Of de mens. Hoe iedereen op zoek is naar geluk. En hoe iedereen die de voorwaarden voor geluk heeft gevonden, enkel nog bezig is te behouden en te beschermen wat van hem is. Elk mens wil hetzelfde. Rust en vrijheid. Maar zodra je hebt wat je wilt, word je bang het te verliezen. De angst regeert langs de grenzen van Turkije.
Reacties (5)
Leuk, maar hoort dit stuk niet thuis in de categorie Advertorial. Komt er overigens nog een deel 2 over de grenzen met Bulgarije, Georgie (Adjarie), Armenie en Iran?
Het is hier zo huillie huillie verschikkelijk dat we die mensen maar beter tegen zichzelf kunnen beschermen door ze niet in die verschrikkelijke Europa toe te laten.
Aangrijpende serie inderdaad. Maar dit gaat in mijn herinnering al zo sinds Biafra dus. En hoe los je dat op hè met kromme tenen vanuit de zetel voor buis of pc. U spreekt namelijk met zo’n stomme idioot die de meest vreselijke ziektes uitbraakt als ie voor de 180ste maal wordt aangespoord om een bedrag op giro 555 o.i.d. te storten als zijn geweten weer eens wordt aangesproken. Is zich van geen kwaad bewust.
Zo, lekker bakkie thee koekje d’rbij…
“Die achterlijke moslims uit het Steenen Tijdperk zeker. EEN-VOOR-EEN ACHTER GAAS EN LATEN CREPEREN DIE UITVRETERS VOOR WE ZELF HET LOODJE LEGGEN.”
Onder een commentaartje zielige uitgemergelde vluchtelingen laten zien in tentenkampen afijn u kent de beelden wel. En dan allemaal steevast expres gefilmd in de meest deplorabele toestand die zelfs Jeroen Bosch doet verbleken. En vaak ook met een bos vliegen in de mondhoek die er de uitgedeelde pap komen opvreten. Als ik er lang genoeg naar kijk denk ik zelfs dat ze te lui zijn om de pap naar binnen te werken en dat de Nederlandse Musca domestica eigenlijk maar een verwend bijproduct van onze verzorgingsstaat is…
Goed, oplossingen u vraagt tenslotte om oplossingen. Tja. De voorstanders om het islamitische “ongedierte” dan maar gewoon plat te bombarderen even daargelaten…de optie om kunstmatige natuurlijke barricades op te werpen (diepe greppels met snelstromend water, honden, patrouilles/ helikopters) zoals de VS aan de grens met Mexico moeten we ook niet willen hoor. Is au.
Toch maar de moeizame (oersaaie) weg van diplomatieke banden smeden zodat er innige handelsbetrekkingen ontstaan ook al duurt dat 20+ jaar. En een Verenigde Arabische Unie lijkt onhaalbaar onder de huidige omstandigheden maar je kan ze er wel “naartoe bewegen” ook al duurt dat 50+ jaar. Ik pleit overigens al jaren voor een wereld opgedeeld in 5 of 6 Unies (te groot om tussen die unies oorlog te voeren maar gróót genoeg om alle bewoners te voorzien van minimaal voedsel en een dak boven het hoofd) die hun gezamenlijke toegevoegde waarden in zeer ambitieuze ruimtevaartprojecten steken. En dat huis moet dan vóór 2100 staan…
Waarom? Omdat alles dan schoon is opgerookt…
Die Grieken hadden dat wel pragmatisch opgelost vond ik. Zij willen die emigranten niet en die emigranten willen niet in Griekenland blijven. Voor de EU moeten ze alleen net doen of ze ze tegenhouden. Dus hadden ze een tamelijk eng kampje gebouwd waar de vluchtelingen naar werden afgevoerd. Daar werden ze voor de vorm één dag vastgehouden, waarna ze een paspoortje kregen waarmee ze 30 dagen in de hele EU mochten reizen.