COLUMN - Na een afspraak in Amsterdam Zuid hadden we zeven minuten om de eerstvolgende trein te halen. Ik stelde mijn Braziliaanse en Iraanse medewerkers voor om te rennen. Anders zouden we twintig minuten moeten wachten.
We renden.
Hijgend stonden we op het perron, net op tijd.
‘Waarom hebben we eigenlijk gerend?’ vroeg de Iraniër. Hij leek enigszins gedesoriënteerd.
‘Omdat we nu twintig minuten bespaard hebben,’ zei ik.
‘Bespaard voor wat?’
‘Voor de rest van onze levens.’
Hij keek me nadenkend aan, maar zag af van verdere vragen.
Toen de treindeuren opengingen, zei hij: ‘Ik kan me de afgelopen twee uur niet meer herinneren.’
Efficiëntie
Foto:
Reacties (15)
Rennen is op zich hardstikke leuk, leuker dan wachten op het perron of in de trein zitten. Misschien is rennen wel de reden waarom we op Aarde zijn.
@1: Toch wel met een lekker koud blikje Coca-Cola™ erna?
(Ik verwachtte een linkje naar die ‘born to run’-op-je-blote-voeten-hype, of zelfs naar Bruce Springsteen, maar niet naar een ogenschijnlijk ongerelateerde Nike-reclame.)
@2: die paardestaartjes en dat kushandje.
@3: Dat is juist precies hoe ze je pakken …
Maar vooruit, ik zal #1 ontminnen …
Die besparing van twintig minuten is schijn. Ze gaan niet naar huis neem ik aan want dan hadden die medewerkers al eerder afscheid genomen dus ze gaan terug naar het kantoor of naar een volgende klant. Die twintig minuten hadden dus rustig gebruikt kunnen worden ter voorbereiding van een volgend bezoek of van het vervolg op kantoor.
Nee, dat rennen is de haastige spoed die Nederland zo gestoord maakt. Die van de Nederlandse samenleving een snelkookpan maakt waar geen rust meer te vinden is. Het is de idee dat men die 20 minuten wachten als verloren beschouwd wat fout is.
20 minuten om met elkaar te praten, elkaar te leren kennen, discussie te voeren over een conflict, een kopje koffie of wellicht een biertje. Of 20 minuten om een boek te lezen, documenten of een telefoontje met een zakenrelatie of je partner.
Als wachten wordt gezien als verloren tijd ben je verloren.
Die rennende Nederlanders, die zijn gestoord.
De afgelopen decennia ben ik diverse varianten van dit verhaal tegengekomen. De ene keer met een zenboedhistische monnik die de vraag stelt wat we dan gaan doen met die minuten die we hebben bespaard. Dan weer met een oude en (dus) wijze indiaan die soortgelijke vraagstukken ter overweging geeft. Nu dus Brazilianen en Iraniërs. Ook leuk en beter passend anno 2013.
We kunnen daar heel zwaarwichtig en filosofisch over gaan doen, feit is gewoon dat het gebeurt en we het allemaal op z’n tijd doen. En al dat gehaast en gejakker is hoogstwaarschijnlijk nergens goed voor en misschien niet eens iets wat te maken heeft met het postmoderne tijdsgewricht, het neoliberalisme, de time-is-money-filosofie, de doorgeslagen gedachtegangen van de homo-economicus en wat er verder zoal ter tafel kan komen.
Op de fiets, te voet, in de auto of met het OV, we doen er (op z’n tijd) gewoon allemaal aan mee.
Die besparing van twintig minuten is schijn.
Als ik mag kiezen tussen midden in de nacht twintig minuten op een koud en tochtig station staan en 20 minuten eerder in m’n bed liggen, dan weet ik ’t wel.
Je kunt ook gaan lopen (naar het volgende station of de volgende halte) of zelfs gaan rennen, dan heb je het niet koud.
@7: Prima maar die conditie stond niet in het verhaal.
Verder wat #8 zegt
@8: Lopen naar het volgende station? Jij bent zeker gepamperd in de Randstad? Als je op dat domme idee komt in de rest van de wereld, ga je niet alleen die ene trein missen, maar ook de volgende en laatste, want het volgende station ligt 10km verder en na 12 uur komt er geen trein meer langs. Dan kun je je eigen bed dus wel vergeten voor die nacht.
Ach tijd is relatief, tenminste alleen voor wie dat wil ervaren. Toen ik in de jaren 90 alleen op motorreis ging naar Singapore (via Griekenland, Israël, Egypte, Jordanië, Syrië, Turkije, Iran en zo verder) wist ik op een gegeven moment niet meer wat voor dag het was. Ook de tijd leek de ene dag langer te duren dan de andere dag. Op een gegeven moment had ik alle gevoel voor tijd verloren. Ik begon ook mijn eigen taal te vergeten… Langzamerhand veranderden er dingen in mijn hersenen die ik nooit voor mogelijk had gehouden. Achteraf merkte ik dat dit kwam omdat ik alleen op reis was gegaan. Ik kwam onderweg steeds vaker mensen tegen die gek geworden waren, letterlijk gek! En ineens was daar die dag in Kathmandu dat ook ik dacht: “Of ik word morgenochtend als Daan wakker of knettergek.” Gelukkig voor mij was het ’t eerste. Het hoe en waarom dit gebeurt ben ik nog steeds niet achter, wel dat die paar maanden achteraf wel jaren leken…
@10: vind je 10 km lopen veel?
Dan ben jij degene die gepamperd is.
Ik ren niet.
@11: “Gelukkig voor mij was het ‘t eerste.”
Wel eens stilgestaan bij de optie dat beide tegelijk ook heel mogelijk is en dat dat aan jouw tekst niets zou veranderen?
@12. Loop jij 10 km in 20 minuten? Dan zijn wij misschien gepamperd, maar we zijn in ieder geval genoeg bij ons verstand om jou alleen te laten lopen, terwijl wij lekker warm in de trein zitten op weg naar ons knusse bedje. :)