Een paar vragen voor Netanyahu

Misschien dat nog niet iedereen het weet, maar op 18 en 19 januari, volgende week dus, brengt Benyamin Netanyahu op uitnodiging van de Nederlandse regering een bezoek aan Nederland. Hij zal lunchen met koningin Beatrix, en praten met premier Rutte en minister van buitenlandse zaken Uri Rosenthal.

Van het gesprek met de laatste twee moeten we ons niet te veel voorstellen. Van Rutte kunnen we vooral beleefdheden verwachten. En Rosenthal belijdt weliswaar met de mond het officiële EU-standpunt betreffende de oplossing van het Israelisch-Palestijnse conflict, maar in de praktijk heeft hij sinds zijn aantreden eigenlijk nog geen enkele kritische opmerking gemaakt over het beleid van de huidige Israelische regering – eerder het tegendeel. Het zal er dan ook vooral op neerkomen dat de banden tijdens dit gesprek nog verder worden aangehaald en nieuwe vormen van samenwerking een impuls krijgen.

Netanyahu heeft echter ook een ontmoeting van de commissie buitenland van de Tweede Kamer. En aangezien die niet uitsluitend bestaat uit leden van de VVD, het CDA of de PVV, komt wellicht een enkel Kamerlid op het idee ook wat kritische dingen te berde te brengen. Welnu, er is keus genoeg:

1) De constatering in een rapport van Vrede Nu van deze week dat de bouwactiviteiten in de bezette gebieden over 2011 met 20% zijn toegenomen, terwijl in Oost-Jeruzalem een ongekend aantal (namelijk ca. 5000) nieuwe wooneenheden in verschillende stadia van planning verkeren. Daarnaast staan ook nog eens 55 wooneenheden op stapel midden in Arabische wijken. Onderwijl lijken de plannen voor de zogenoemde E1 sector die de verbinding vormt tussen Jeruzalem en Maaleh Adumim vaste vorm te gaan krijgen, zodat de Westoever definitief in tweeën dreigt te worden geknipt. En dan staan ook nog eens 11 zogenaamd ‘illegale’ nederzettingen (nederzettingen die door Israel zelf als illegaal worden aangemerkt) op de nominatie om te worden ‘gelegaliseerd’. (Ik heb het verslag van Peace Now samengevat op mijn zusterblog – de volledige versie van Peace Now zelf staat hier.

2) Een tweede onderwerp voor kritische vragen zou kunnen zijn de kleine stortvloed van wetten die zijn aangenomen of op stapel staan om de vrijheid van meningsuiting in Israel te beperken en/of het werk van mensenrechtenorganisaties te ondermijnen. In dit verband zouden kritische Kamerleden (als die er zijn) het kunnen gaan hebben over:

a en b) de Anti-Nakba wet en een discriminerende maatregel ten aanzien van het toelaten van Palestijnen in woongemeenschappen.
c) de wetten die voorwaarden stellen aan buitenlandse bijdragen aan NGO’s als B’tselem en andere mensenrechtenorganisaties, (zie hier en hier),
d) de anti boycot (BDS) wet,
e) de net aangenomen wet die het mogelijk maakt dat vluchtelingen (asielzoekers) zonder vorm van proces met hun families voor drie jaar worden opgesloten (of zelfs voor onbepaalde tijd als ze uit een land komen dat nog in oorlog is met Israel).
f) danti-smaad wet (nog niet aangenomen)

3) Het functioneren van het Israelische hooggerechtshof. In het hof is zojuist voor het eerst een kolonist benoemd. En afgezien van dubieuze uitspraken in het verleden, waarbij de nederzettingen werden goedgekeurd, evenals targeted killings, ‘beperkt lichamelijk geweld (=marteling) tijdens verhoren, en het plaatsen van een ‘afscheidingsmuur’ diep in bezet gebied, heeft het hof onlangs een verzoekschrift naast zich neergelegd om de anti-Nakba wet tegen het licht te houden. Ook heeft het onlangs – in strijd met het internationaal recht – de exploitatie van natuurlijke rijkdommen in bezet gebied goedgekeurd

4) Het functioneren van de militaire rechtspraak in bezet gebied is eveneens een mogelijk onderwerp: Haaretz berichtte onlangs dat uit het jaarverslag van de militaire rechtbanken blijkt dat ongeveer in 100% van de aangebrachte zaken een veroordeling volgt. Dat moet een wereldrecord zijn.

5) De mensenrechtensituatie in de bezette gebieden in het algemeen zou zeker aan de orde moeten worden gesteld. Amnesty en een aantal andere mensenrechtenorganisaties hebben in december de noodklok geluid over het toegenomen aantal mensen dat dakloos is geworden door gedwongen afbraak van huizen, het flink toegenomen geweld van kolonisten jegens Palestijnen en hun eigendommen, en de dreigende verdrijving van tienduizenden Bedoeïenen.

6) Het ”vredesproces”. Netanyahu roept altijd op tot het houden van besprekingen zonder voorwaarden vooraf. In zijn befaamde Bar Ilan-rede waarin hij in 2009 het principe van een ’twee-statenoplossing’ aanvaardde, voerde hij echter niet minder dan zeven voorwaarden op. Ik heb ze op een rijtje gezet.

Om de herinnering op te frissen aan de gang van zaken van de afgelopen tien is het misschien ook interessant om na te lezen wat precies een jaar geleden via Al-Jazeera en The Guardian daarover werd gelekt in de zogenoemde ‘Palestine papers’.
7) Het dreigen met oorlog tegen Iran. Voor wie het niet gelezen heeft, het rapport van het IAEA dat onlangs verscheen en dat erop wees dat Iran in het verleden bezig is geweest met het verkrijgen van technologie die erop zou kunnen wijzen dat het een bom zou willen maken, bevatte uitsluitend oud nieuws.

8) Netanyahu’s onwil om te praten met Hamas, of om vrder te paten met de PA als er – zoals intussen weer tot de mogelijkhedne lijkt te behoren – er een akkoord komt tussen Fatah en Hamas. Uit Hamas’ politieke programma en enkele andere bronnen kan woden geconcludeerd dat Hamas een bruikbare onderhandelingspartner voorIsrael zou kunnen zijn.

Ik ben vast nog wel een paar punten vergeten. Maar zo lijkt het me wel genoeg voor dat enkele Kamerlid dat niet behoort tot de kritiekloze regerings- en gedoogpartijen en dus misschien aan het stellen van een echte vraag toekomt.