Of is dit het staatsie-portret van het triumviraat B, B & R?
#2
biepbiep
Kun je dialectiek met jezelf bedrijven of het iets van een individu met de buitenwereld. In elk geval lijkt het me dat de nuances die de dialecticus zoekt – mmm… zoekt ie die eigenlijk of zoekt ie juist contrast om het midden te vinden? – nogal dodelijk zijn in deze tijden. Wat dat betreft doet de tekening recht.
En mooi in kleur ook.
Twee nogal liefst ;)
#3
S’z
Romulus en Remus, Romulus en Remus, altijd weer Romulus en Remus…
Of, zoals mescaline onlangs zo mooi ergens in ons unikversum opmerkte: Gilgamesj en Enkidu. Dat was naar aanleiding van det Veronse 6000jaar verstrengelde koppel.
Aanleiding, nu ik het toch heb over ‘Ons Universum’, voor deze tekening, was onderandere Caprio’s rokerspostje.
Caprio zelf noemt het: de Paradox, maar kenners weten beter, Caprio bderijft, als het ware steels en rijdens op één en ander in donkere achterafsteegjes, de Dialectiek.
Overigens, voor het slapengaan, liefste heldere oderverwarde klikbuismensen, achter de 9 letters D I A L E K T I C zit een gezicht verscholen.
Het is maar dat ik het niet gezegd heb.
Tekening is voorts opgedragen aan een onlangs gestorven bekende: Roland Rom.
Hij die tijdens een identiteitscontrole, na wellicht alweder een druggedoe ten goede, antwoordde op de vraag van een Belgisch politieagent (“Wat is uw beroep?”) “Dialecticus” (“Wat zegde ‘em, Jos” “Kweetni, iets met dialecten ofzoe”.)
Dag RR, snuift wel.
Tomeloze rethorische parallellen tussen het gevleugeld (onthoofde) hoofd en deze Snaai of Quidditch, @Crachàt, in het magische spel uit Harry Potter. De winnaar van het spel is hij die hem te grijpen weet. Goeie vangst.
#8
Yevgeny Podorkin
Aha…de geest is uit de fles!
Want dat Crachàt hier zonder enig probleem de dingen verandert in een soort van logisch dialectisch proces is zijn zaak! Hij is het prototype objectieve idealist…de toeschouwer aan de zijlijn (het verborgen gezicht onder de letters), het denken en de werkelijkheid lijken bij hem samen te vallen. Tja. Laat godverdegodver de geschiedenis voor de beschouwer bestaan uit een soort comperatieve statica i.p.v. ”de dingen” zélf te (willen) veranderen zou ik zeggen! Zowél die van het onderwerp áls wel die van het beschrijvend begrippenkader in # 4 en 5! Wat daar van komt? Dat bij types als Caprio het ”zijn” omslaat in het ”niets” in een ziedende zucht om op een hoger niveau terug te komen als het ”worden”! Dát komt er van!
Ik zou zeggen: probeer toch een té absoluut gebruik van logica in de virtuele wereld te vermijden!, omdat deze, toegepast op de dingen van de werkelijke wereld, slechts veilig kunnen worden geacht binnen haar transcendentale toepassingen. Het gevaar dat de rede in zichzelf verdeeld raakt ligt namelijk op de loer met alle gevolgen van dien! Tja….tis niet anders…kan er niet meer van maken…. …
Hoewel de meningen hierover verschillen natuurlijk…..
Reacties (10)
Mooi!!! Was je geïnspireerd door nooitmeerslapen?
Of is dit het staatsie-portret van het triumviraat B, B & R?
Kun je dialectiek met jezelf bedrijven of het iets van een individu met de buitenwereld. In elk geval lijkt het me dat de nuances die de dialecticus zoekt – mmm… zoekt ie die eigenlijk of zoekt ie juist contrast om het midden te vinden? – nogal dodelijk zijn in deze tijden. Wat dat betreft doet de tekening recht.
En mooi in kleur ook.
Twee nogal liefst ;)
Romulus en Remus, Romulus en Remus, altijd weer Romulus en Remus…
Of, zoals mescaline onlangs zo mooi ergens in ons unikversum opmerkte: Gilgamesj en Enkidu. Dat was naar aanleiding van det Veronse 6000jaar verstrengelde koppel.
Aanleiding, nu ik het toch heb over ‘Ons Universum’, voor deze tekening, was onderandere Caprio’s rokerspostje.
Caprio zelf noemt het: de Paradox, maar kenners weten beter, Caprio bderijft, als het ware steels en rijdens op één en ander in donkere achterafsteegjes, de Dialectiek.
Overigens, voor het slapengaan, liefste heldere oderverwarde klikbuismensen, achter de 9 letters D I A L E K T I C zit een gezicht verscholen.
Het is maar dat ik het niet gezegd heb.
Tekening is voorts opgedragen aan een onlangs gestorven bekende: Roland Rom.
Hij die tijdens een identiteitscontrole, na wellicht alweder een druggedoe ten goede, antwoordde op de vraag van een Belgisch politieagent (“Wat is uw beroep?”) “Dialecticus” (“Wat zegde ‘em, Jos” “Kweetni, iets met dialecten ofzoe”.)
Dag RR, snuift wel.
Janneke Maan ?
[img=http://upload.wikimedia.org/wikipedia/en/7/7f/A_golden_snitch.jpg][/img]Link naar Quidditch
Tomeloze rethorische parallellen tussen het gevleugeld (onthoofde) hoofd en deze Snaai of Quidditch, @Crachàt, in het magische spel uit Harry Potter. De winnaar van het spel is hij die hem te grijpen weet. Goeie vangst.
Aha…de geest is uit de fles!
Want dat Crachàt hier zonder enig probleem de dingen verandert in een soort van logisch dialectisch proces is zijn zaak! Hij is het prototype objectieve idealist…de toeschouwer aan de zijlijn (het verborgen gezicht onder de letters), het denken en de werkelijkheid lijken bij hem samen te vallen. Tja. Laat godverdegodver de geschiedenis voor de beschouwer bestaan uit een soort comperatieve statica i.p.v. ”de dingen” zélf te (willen) veranderen zou ik zeggen! Zowél die van het onderwerp áls wel die van het beschrijvend begrippenkader in # 4 en 5! Wat daar van komt? Dat bij types als Caprio het ”zijn” omslaat in het ”niets” in een ziedende zucht om op een hoger niveau terug te komen als het ”worden”! Dát komt er van!
Ik zou zeggen: probeer toch een té absoluut gebruik van logica in de virtuele wereld te vermijden!, omdat deze, toegepast op de dingen van de werkelijke wereld, slechts veilig kunnen worden geacht binnen haar transcendentale toepassingen. Het gevaar dat de rede in zichzelf verdeeld raakt ligt namelijk op de loer met alle gevolgen van dien! Tja….tis niet anders…kan er niet meer van maken…. …
Hoewel de meningen hierover verschillen natuurlijk…..
# 8
Ah joh hou toch je muil joh….
Grijns bij #8 + #9 ;-) Hoewel die Hegel…