#Dezeweek | Roep om Romantiek

COLUMN - Dinsdag had iemand bij de universiteit het gore lef om een flyer aan mijn fietsstuur te hangen. Op die flyer stond minister van Onderwijs Jet Bussemaker achter tralies afgebeeld, schuldig aan ‘desastreuze bezuinigingen op studenten’. De oplossing volgens de ASVA: een grootschalige actie tegen bezuinigingen op studenten.

Nadat eerdere bezuinigingsplannen op studenten naar de prullenbak werden verwezen, komt het kabinet nu met een tweeledig plan, waarin zowel gekort wordt op de OV-toelage als een sociaal leenstelsel wordt ingericht. Dit, samen met het gigantische kamertekort in Amsterdam, was voor de Algemene Studenten Vereniging Amsterdam genoeg reden om een grootschalige actie tegen bezuinigingen op studenten te organiseren. Het werd een ludieke flashmob op de Dam.

Het verbaasde me niet zoveel. In de twee jaar dat ik nu studeer heb ik organisaties als de ASVA en het LAKS leren kennen als groeperingen die zich voornamelijk geroepen voelen bij elke poging tot wijziging in het onderwijs te gaan roepen. Ongeacht de aard van de wijzigingen is de reactie vaak al te voorspellen. Voor de 1040-urennorm op middelbare scholen stroomde de dam vol met puberende onruststokers, bij de langstudeerboete ging een arsenaal aan zwarte ballonnen de lucht in. Het geeft mij een gevoel van ‘protesteren om het protesteren’, om nog maar te zwijgen van de Sywerts die zichzelf ten onrechte profileren als ‘de stem van een generatie.’

Ik voelde me namelijk totaal niet geroepen de dam op te gaan. Enkel omdat ik niks voel voor protesten en acties, ik kon me de verontwaardiging over de bezuinigingen immers best voorstellen. Het Amsterdamse kamertekort is zorgelijk. Niet alleen is er in de hoofdstad een tekort van tienduizend kamers, eerder toonde een onderzoek op deze site al aan dat de prijzen in de stad ook verreweg het hoogste van het land zijn. Als daarnaast de student ook een schuld aan de broek krijgt met het sociaal leenstelsel én het Openbaar Vervoer zelf moet gaan betalen, lopen de kosten hoog op.

Een veelgenoemde angst is dat studeren op deze manier enkel een bezigheid voor de rijken wordt, maar ik voorzie een ander probleem. Zoals de crisis de Romantiek uit alles dreigt te halen, lijkt nu ook het studeren haar Romantische eigenschappen kwijt te raken.

De opbouwende schuld maakt mensen meer berekenend. Een keuze voor een studie met een goed arbeidsperspectief wordt gunstiger, maar gaat mogelijk ten koste van een studie die de student leuk zou vinden. En wanneer je zelf moet betalen voor je reis denk je natuurlijk wel twee keer na voordat je roekeloos op de trein naar een willekeurige stad stapt. De student moet gaan rekenen, niet meer ’s nachts kotsend naar huis slingeren om wakker te worden met een te groot verkeersbord in bed.

Bezuinigingen zouden niet deze druk op de student moeten leggen. Dit zeg ik niet omdat me dit zelf heel fijn lijkt, maar omdat weleens vergeten wordt dat het een hele belangrijke fase in je leven is. Voor het eerst op eigen houtje, je eigen grenzen leren kennen. Zoals iemand uit een bekende Nederlandse rapgroep ooit zei: ‘Ik denk dat we op deze manier een hele gekke economie krijgen van mensen in de 25 die allerlei gekke dingen gaan doen omdat ze dat nog nooit gedaan hebben.’