Death Song deel 3

Bas Pieters was kennelijk niet erg geliefd bij zijn medemensen. Waarom was hij desondanks populair als spreker bij allerlei bijeenkomsten? Misschien kan een bezoek bij de Speakers Academy opheldering brengen…

Eigenlijk hebben wij allebei geen zin, maar ja, wij moeten gewoon elk spoor nagaan en daarom is ons volgende adres de Speakers Academy. Aangezien wij geen afspraak hebben, heeft de directeur natuurlijk geen tijd voor ons, druk, druk, druk, maar na enig aandringen wil hij toch even een paar minuten vrijmaken. Hij is een energieke, goed gehumeurde man. Als wij binnenkomen, is hij nog net een telefoongesprek aan het afronden en dan zijn wij aan de beurt. Hij verwelkomt ons bij de Speakers Academy of zoals zij in het bedrijf zelf zeggen ‘de kerk van de eigen verantwoordelijkheid’. Hun lijfspreuk is:

Optimistisch, positief, voor jezelf verantwoordelijk

het ligt aan jezelf, dus wees niet slachtofferlijk.

Wij vragen of wij dat zo moeten opvatten dat de dood van Pieters zijn eigen schuld is, maar dat vindt hij wel erg cynisch. Verder vertelt hij dat de Speakers Academy een commercieel bedrijf is dat sprekers aan allerlei congressen en bijeenkomsten verhuurt. Waar Pieters zich mee bezig hield, was volgens hem iets droogs wetenschappelijks, iets waar niemand iets van begrijpt en waar niemand veel belangstelling voor heeft. Dat was echter ook niet zo belangrijk. Waar het vooral om ging, is dat Pieters directeur van een commercieel adviesbureau was en dat hij daarom weet dat het er niet zozeer om gaat wat hij doet, maar om wat de mensen denken wat hij doet. Schone schijn, daar gaat het om en Pieters begreep dat:

–          “In onze commerciële omgeving is een wetenschapper niet veel meer waard dan de man in de witte jas van de tandpastareclame. Of dat nou een echte tandarts is of gewoon een acteur, interesseert werkelijk niemand.“

Toch kunnen wij ons eigenlijk niet echt voorstellen dat iemand Pieters als spreker inhuurt en uiteindelijk blijkt dat hij zo populair nou ook niet was. Zo nu en dan werd hij wel uitgenodigd, maar het had wel wat vaker mogen zijn. Dat hij twee pagina’s breed in de catalogus staat, vond de Speakers Academy ook wat overdreven. Maar Pieters betaalde er zelf veel geld voor en dan doen zij natuurlijk niet moeilijk. Verder zegt de directeur:

–          “Een belangrijk punt in onze business is dat wie de sprekers betaalt en wie erna luistert niet altijd dezelfde mensen zijn. De een betaalt en de ander luistert.”

Na afloop van het gesprek gaan we naar buiten.

–          “Ik geloof niet dat wij hier nog een keer terug hoeven te komen. Toch vond ik het vreemd genoeg verhelderend. Ik wist nooit waar een commercieel adviesbureau goed voor kan zijn, maar nu begrijp ik het een beetje. Het is om vervelende dingen niet zelf te hoeven zeggen. Als bijvoorbeeld de directie een bedrijf wil sluiten, wordt een commercieel bureau ingehuurd om uit te werken dat het bedrijf gesloten moet worden, met zogenaamd wetenschappelijke onderbouwing en al, vervaardigd door mannen in witte jassen van de tandpastareclame, figuurlijk gesproken, snapt toch niemand. De directie hoeft dan alleen nog maar dat  rapport op te volgen en blijft verder buiten schot.”

–          “…en Pieters wordt de boosdoener… en is het misschien ook omdat zonder zijn tussenkomst dergelijke beslissingen helemaal niet mogelijk waren geweest… en misschien ook niet nodig. Kortom, rond de bedrijven die door het bureau van Pieters werden geadviseerd moeten wij ook naar motieven gaan zoeken.”

Dat klinkt naar heel veel werk. Maar eerst gaan wij nog even langs Lady Diana van nachtclub ‘Shiny Boots of Leather’.

Wordt vervolgd…