GeenCommentaar heeft altijd ruimte voor interessante gastloggers. Dit keer een stuk van Eric Beerkens (blog), Research Fellow aan de University of Sydney in Australie. Hij houdt zich daar bezig met mondiale ontwikkelingen op het gebied van hoger onderwijs, wetenschaps- en innovatiebeleid. In dit artikel gaat hij wat dieper in op de THES-ranking, waar we afgelopen woensdag al een artikel over schreven.
Veel universiteiten, en met name die in Oost Azië en de landen van het Gemenebest, kijken elk jaar in november weer vol verwachting uit naar de World University Ranking van het Britse Times Higher Education Supplement. Samen met de Shanghai Jiao Tong ranking is dit waarschijnlijk de meest besproken mondiale ranking in de universitaire wereld. De THES ranking is waarschijnlijk ook de meest omstreden mondiale ranking, met name vanwege de talrijke fouten die de afgelopen jaren in de ranking zijn geslopen en de uitwerking hiervan in sommige landen. Daarnaast is er veelvuldig kritiek op de dynamiek van mondiale rankings in het algemeen.
Maar goed… rankings zijn er nu eenmaal en zijn niet meer weg te denken uit het huidige mondiale hoger onderwijs landschap. En rankings zijn natuurlijk ook leuk om mee te spelen. Ik ben daarom maar eens gaan kijken naar de prestaties per land. En Nederland doet het zo slecht nog niet. Nederland heeft maar liefst 11 universiteiten in de ranglijst. Alleen Australië (12), de VK (32) en de VS (57) hebben er meer, terwijl Japan, Canada en Duitsland op hetzelfde aantal blijven steken. Toegegeven… de Nederlandse universiteiten scoren niet bijzonder hoog, en slechts één universiteit – de Universiteit van Amsterdam ? haalt de top 50. Maar ook als een wegingsfactor wordt toegekend voor de positie in de ranglijst (een factor van 200 voor nummer 1; een score van 1 voor nummer 200, etc.) scoort Nederland nog een respectabele zesde plaats achter de VS, VK, Australie, Canada en Japan.
Ook als gecorrigeerd wordt voor de grootte van de bevolking presteert Nederland nog redelijk goed met een zevende plek, veel beter bijvoorbeeld dan de Verenigde Staten. Het zijn met name de kleine landen en stadsstaten die het goed doen wanneer wordt gecorrigeerd voor het bevolkingsaantal.
Toch bevestigt dit alles opnieuw het bekende beeld van het Nederlands hoger onderwijs, en misschien de Nederlandse cultuur in het algemeen: goed in de breedte, maar een gebrek aan echte toppers. Voormalig OCW Minister Hermans lanceerde een aantal jaren geleden de doelstelling om te komen tot een hoogvlakte met pieken. Maar kun je pieken hebben zonder diepe dalen?