Na de vele berichten in de pers over het ?gerommel? in de SP was het SP-congres afgelopen zaterdag eigenlijk een enorme anticlimax. In tegenstelling tot het vuurwerk dat veel media leken te verwachten, werd de positie van Marijnissen en het partijbestuur op het congres juist bevestigd in plaats van ondergraven. GeenCommentaar was er bij.
Een partij met problemen?
Dat de SP problemen heeft zal niemand ontkennen. Naast 26 raadsleden verloor de partij enkele statenleden, een hoofdredacteur en een senator, en dat allemaal in de tijdspanne van een half jaar. Zelfs voor een partij met een behoorlijk hoog verloop als de SP een ongewoon stormachtige periode. Maar is er ook werkelijk sprake van een georganiseerde oppositie?
De onvrede binnen de SP leek zich te bundelen in het ?Comité Democratisering SP? dat tijdens de affaire Yildirim werd opgericht. Deze groep SP-leden wilde door middel van een aantal amendementen op het congres, bijvoorbeeld om de functies van partijvoorzitter en fractievoorzitter te scheiden, de partijorganisatie behoorlijk veranderen. Dat het comite overigens de grootste moeite had om de benodigde 50 handtekeningen van leden te krijgen om de amendementen op het congres toegelaten te krijgen was echter al een teken aan de wand.
Critici krijgen geen en wél steun
Op het congres zelf bleek het Comité vrijwel geen enkele steun onder de SP-afgevaardigden te hebben. Van de kleine duizend stemgerechtigden steunden slechts zo`n 20 á 30 de voorstellen van Comité-vertegenwoordigster Elisabeth Bakker. De democratiseringsbeweging bleek daarmee geen op geen enkele sympathie van het congres te kunnen rekenen.
Overigens kregen de paar andere critici een wat betere ontvangst. Het Utrechtse Statenlid Freek Bersch kreeg applaus voor zijn voorstellen om de SP-partijraad te hervormen (hoewel het congres het niet op prijs stelde door hem een ?applausmachine? te worden genoemd). En de tegenkandidaat voor het partijbestuur van Anne-Marie Mineur, raadslid uit De Bilt en ook geregeld criticus van de SP-organisatie, kreeg van verschillende afdelingen steun. Uiteindelijk werd zij echter niet verkozen.
Verder was er wel degelijk discussie en kritiek op het congres. Met name de gebrekkige motivering van het partijbestuur om voor sommige amendementen een negatief stemadvies te geven wekte wrevel bij veel afdelingen. Zozeer dat het partijbestuur deemoedig besloot dit advies op hele serie amendementen alsnog aan te passen. Het ging hierbij echter niet om voorstellen voor democratisering, maar om zaken als het verschuiven van de rol van regio`s of scholing in de partij. Interessant voor de afgevaardigden, slaapverwekkend voor iemand van buitenaf. Geen wonder dat de aanwezige media zich dan in de wandelgangen maar massaal op Elisabeth Bakker stortten, om ten minste nog wat sappige citaten te kunnen verzamelen.
Het gelijk van Marijnissen
Resumerend moet ik constateren dat de eerdere opmerking van Marijnissen (die zelf zoals gebruikelijk zonder moeite werd herkozen) dat de oppositie ?marginaal? was zeker hout snijdt. Zijn argument dat het vooral door media is opgeklopt eveneens (hoewel media de schuld geven van problemen wat mij betreft altijd een zwaktebod is).
Is er gebrek aan democratie in de SP? Daar kun je ongetwijfeld over discussiëren. Is er onvrede over onder de leden? Daar bleek zaterdag helemaal niets van. Is er georganiseerde oppositie? In het geheel niet.
Reacties (12)
Volgens mij is het probleem als volgt:
Marijnissen is de SP. Period. Veel mensen zijn daarom SP-er of stemmen SP. Dus is het niet erg dat Jan meerdere (alle?) petten op heeft. Zoals hij het zelf verwoordt: de SP-ers willen juist een strak geleide, en daardoor daadkrachtige, organisatie.
Het gaat volgens mij pas mis als Marijnissen wegvalt of weggaat. Want als er dan een Sterke Man – of Vrouw – op moet staan, zullen er meerdere zijn die hun kans ruiken. En als er dan één als winnaar uit de bus komt, dan is het maar de vraag of die op dezelfde steun als Marijnissen kunnen rekenen – zowel binnen de partij als bij het electoraat.
Op de korte termijn is het dus misschien goed voor de SP, maar op de langer termijn zal het tot veel gerommel en stemverlies leiden. En dus minder daadkracht. Maar misschien denk Marijnissen wel: na mij de zondvloed. Dat is ook ongeveer hoe zijn politieke beleid er soms uitziet.
Om heel eerlijk te zijn heb ik vrij snel nadat een aantal van deze zaken in het nieuws kwamen de ophef niet begrepen. Toen ik het via het nieuws eerst hoorde van bijv. Yildrim speelde ik ook even kort over na om mijn lidmaatschap op te zeggen. Maar zodra ik mij ook maar iets meer dan de sensatie koppen in het geval verdiepte vond ik het ophef om niets.
Het zijn denk ik dan ook vooral groeipijnen. Er zijn veel mensen bij de SP gekomen die er eigenlijk niet zo goed passen en deze mensen zijn daarna in korte tijd weer vertrokken. En volgens mij is dat een normale en natuurlijk iets. Je sluit je ergens bij aan, het blijkt niet zo te zijn als je dacht dat het was en je gaat weer verder kijken.
@2, Hoewel ik Marijnissen kan waarderen stem ik toch vooral op de SP vanwege aan de ene kant hun verkiezingsprogramma en aan de andere kant omdat ze zich echt lijken in te zetten voor iets waar men in gelooft. Terwijl mensen als Wilders en Verdonk vanuit hun respectievelijk glazen bunker en torens vooral veel symbool politiek bedrijven maar nooit de handen vuil maken zie je in elke gemeente (wat ik kan zien dan) dat de SP zich echt inzet om mensen actief te helpen. Kan het niet via de politiek, dan via acties of hoe dan ook. Acties om aandacht te vragen voor woningnood, armoede, etc. Men lult niet vanuit de hoogte, maar stroopt nog ouderwets de mouwen op en gaat aan de slag. En ook op kleine schaal. Dit is iets wat ik zeer in de SP kan waarderen. Als een individu een probleem heeft kan het zo ver gaan dat men zich daar actief voor inzet. Of een buurt, etc. t/m op landelijk en Europees niveau. Ik kan me daarnaast ook gewoon vinden in het meerdendeel van hun verkiezingsprogramma.
Ik denk dan ook niet dat Marijnissen zoveel “de SP” is als je vanuit de media vaak ziet. Wel op landelijk niveau. Hij is gewoon het landelijke gezicht. Maar de inrichting van de partij is verder ook erg plaatselijk, waar mensen zich plaatselijk inzetten. Daarmee heeft de SP in mijn inzicht een brede basis om op te steunen. Dat neemt niet weg dat als Marijnissen ooit exit gaat dat men landelijk een probleem heeft qua opvolging. Simpelweg omdat men niet zo’n charismatische en sterke debater zo snel in huis lijkt te hebben. Iemand die op dat niveau het gezicht van de partij kan zijn. Van Bommel lijkt me daar nu niet echt voor geschikt.
Ik heb trouwens nog nooit op Marijnissen gestemd besef ik me net. Omdat ik uit principe op de eerste vrouw op de lijst stem :D
@2 Allemaal leuk: dat activisme in de buurt. Maar ik denk nog steeds dat dat vooral is ingegeven door het charisma van De Grote Leider.
lokaal? nee niet echt… Dat is voornamelijk een beeld wat de media graag naar buiten brengt. Ik heb lokaal eigenlijk zelfs nog nooit iets over Marijnissen gehoord. Het enige wat ik ooit over de landelijke politiek lokaal heb gehoord is geklaag van 1 of 2 oud gedienden die het jammer vinden dat de partij niet meer een maoistische inslag heeft en mijn zijn tijd is mee gegaan. Waarna iedereen anders met de ogen draait en zucht uit ongenoegen :D
Ik snap de vraag niet? Wat is er ondemocratisch aan het mogen indienen van voorstellen op een partijcongres, of aan het stemmen over die voorstellen? Of mocht het comité democratisering SP niet binnen op het congres soms?
Er worden nuchtere dingen gezegd over het SP-congres, en daar kan ik me in vinden. Inderdaad: ik kreeg veel steun voor mijn kandidatuur, maar niet voldoende. Tja, jammer, dat kan gebeuren. Volgende keer beter. Overigens kan ik niets negatiefs zeggen over de top: ik ben uiterst correct en sportief behandeld door iedereen, en keurig gefeliciteerd met mijn campagne. En dat terwijl ik me toch heus geprofileerd heb als voorstander van een kritische en open discussie. Mijn afdeling heeft zelfs een motie met die strekking aangenomen gekregen.
Wat betreft de rol van Jan Marijnissen: ik ben het eens met de analyse van De Abhorsen. Jan is het gezicht van de SP naar buiten, maar intern speelt hij eigenlijk niet zo’n grote rol. Het beeld van Marijnissen als dictator is vanuit mijn perspectief als raadslid volslagen absurd. Ik heb te maken met het beginselprogramma, met de leden, met mijn afdelingsvoorzitter, met de regiocoördinator en met mijn collega-volksvertegenwoordigers op allerlei niveau’s. Jan Marijnissen zie ik af en toe een speech houden op een congres, of op TV. In de perioden dat hij met een hernia thuislag, draaide de SP gewoon door. En natuurlijk zal de SP hem missen als hij ermee ophoudt, maar het idee dat de SP zonder hem een lege dop is, is echt niet juist.
Bovendien mocht Elisabeth Bakker ook gewoon haar verhaal houden net als andere critici van binnen uit de partij. In mijn ervaring wordt naar concrete punten best goed geluisterd, maar je moet dan wel bereid zijn zelf de discussie aan te houden op een normale manier.
Even voor de duidelijkheid, ik noemde het congres geen applausmachine, maar verdenk de partijtop het als zodanig te zien. Dat bleek ook wel uit de het afwijzen van zoveel voorstellen. De voorstellen die uiteindelijk overgenomen werden bleken zoals de NRC het omschreef ‘van het ongevaarlijke soort’, niet veel noemenswaardigs.
Heb je ergens je bijdrage aan het congres on-line staan, Freek?
@Freek: excuses, dan heb ik je verkeerd verstaan (er was op dat moment ook redelijk wat boe-geroep…).
@Freek / Anne-Marie
Gezellig met het hele kader hier verder gaan :)
Ik sta er overigens ook vrij kritisch tegenover allemaal, maar dat moet wel op de juiste plek uitgevochten worden en dat is juist in de partijraad en het congres. Mocht je dat ook ’teveel’ applaus vinden dan zou je eens flink met je voorzitter in discussie moeten denk ik.
Als je daarnaast vindt dat de afdelingen te weinig kritisch zijn dan moet je daar alle afdelingen op aanspreken. Dat lijkt mij prima en inderdaad wellicht zien veel mensen Jan wel als de Grote leider.
Maar dan is het de ‘schuld’ van degenen die daar de ruimte voor geven binnen de partijdemocratie ( en niet zoals menigeen in de media gaan ‘uithuilen’ ) en niet per definitie van het partijbestuur zelf.
De argumenten van Agnes Kant over het webgebeuren, maar ook dat we vooral niet een interne discussieclub moeten worden snijd wat mij betreft ook hout.
De waarheid ligt ergens in het midden en juist daar is nou zo weinig aandacht voor. Dan zou je de SP op haar merites kunnen beoordelen en dat gebeurt niet echt.
‘we’? Foei! Af! Weg! :-)