Wie wel eens naar de wand kijkt ziet de tekenen. De zeeën die niet alleen in Greenpeace reclames maar ook in het echt een beetje leeg en beschadigd beginnen te raken. Het jaartal waarin de voedselopbrengst ver achter blijft bij de vraag, dat elke voorspelling dichterbij blijkt te komen. De CO2-uitstoot die elke voorspelling harder blijkt te groeien dan de vorige. De ijskappen die elke rapportage verder gesmolten blijken te zijn dan voorzien was. De zeespiegelstijging die in elke evaluatie hoger uitvalt op een kortere termijn. De maakbaarheid van ons nakomelingschap die in elke wetenschappelijke publicatie verder reikt dan God voor mogelijk had gehouden. De hormoonachtige stoffen die telkens in grotere verscheidenheid en omvang ons leefmilieu doordringen. En ga zo maar door.
De wereld reageert zoals je mag verwachten van iemand die met een nog niet direct acuut probleem wordt geconfronteerd. De viskwekerijen op zee zitten toch elk jaar voller met vis. Volgens de FAO komt er elk jaar genoeg landbouwgrond bij, zo veel zelfs dat er te weinig aarde is om alles te realiseren. De belofte van nieuwe technologie die elk jaar harder dreigt te worden ingelost. De verhalen over een nieuwe ijstijd die we nipt hebben weten af te wentelen. De verwijzingen naar de eeuwige strijd tegen het water die overigens altijd gevoerd werd bij gelijkblijvende niveaus van de waterspiegel. Genetische manipulatie als een zegen in de strijd tegen erfelijke ziekten. De stelling dat nauwelijks meetbare hoeveelheden van stoffen geen kwaad kunnen onder verwijzing naar de nutteloosheid van homeopathie. Elk tegen blijkt zijn voor te hebben.
Ik ga hier maar geen cijfers presenteren. Er zijn immers altijd tegencijfers. Maar ik kan wel vertellen over het beklemmende gevoel dat we net een gouden eeuw hebben afgesloten. Een eeuw waarin individualisering en democratisering zich dankzij een ogenschijnlijk onuitputtelijke bron van grondstoffen vrijelijk konden ontwikkelen. De vrijheid van het individu bereikte in onze westerse wereld rond 2000 een hoogtepunt. De opkomst van het moslimterrorisme bood echter de naar de achtergrond gedrongen, heersende elite een gouden kans om de touwtjes weer strakker te trekken. Dat was echter nog maar het begin. Een schaarste aan grondstoffen en voedsel zal een strakkere regie van de samenleving noodzakelijk maken. Bedreiging van ons leefmilieu ten gevolge van een klimaatverandering zal de individuele vrijheid nog verder inperken.
Onzin? Nu al leiden de stijgende prijzen van olie en voedsel her en der tot oproeren. De overheid heeft geen andere keus dan een straf optreden om de regie niet te verliezen. Subsidiëringsmaatregelen zullen onvermijdelijk zijn om de rust te bewaren en daarmee de droom van de vrije markt ruw verstoren. Met de zee aan de voet van de dijken, het internationale terrorisme aan de poorten van de westerse wereld, een agressiever klimaat dat de maatschappelijke kosten (stormschade!) opjaagt en een tekort aan essentiële stoffen zal een regering weinig op hebben met binnenlandse chaos. Verdere beperking van individuele vrijheden uit naam van het bewaren van onze maatschappelijke orde zal onontkoombaar zijn.
Is er dan helemaal geen lichtpuntje? Jawel hoor, we hoeven ons helemaal geen zorgen te maken. Want volgens de Mayakalender vergaat de wereld toch in 2012.
[poll=144]
Reacties (9)
Als we stoppen met elkaar de hersens inslaan is er geen probleem. Maar gouden eeuw? Ja voor sommigen wel misschien. Weer tijd voor een paar goede revoluties.
Ik heb zo even gelezen dat Alexander Pechtold ons gaat behoeden voor al het kwaad en alle rampspoed dus ik maak mij geen zorgen!
Ik laat wel een verwilderde baard staan en houd borden met “het einde is nabij” omhoog.
@T, #2: muhaha!
‘Als we stoppen met elkaar de hersens inslaan’
’t Schijnt dat wij mensen nu 3 a 4 keer deze planeet ‘gebruiken’.
Anders gezegd: om ons, menselijk ras, met 7 miljard mensen te herbergen zonder de wereld uit te putten, heb je 3 á 4 Aardes nodig.
Dat heeft dan te maken met puur ons gebruik. Als we wat efficiënter zouden verbruiken, kun je ’t misschien nog reduceren tot 2,5 maal de Aarde. Maar dan nog zijn er teveel mensen.
Dus misschien moeten ongeveer 1,5 miljard mensen elkaar wel even de hersenen inslaan! :D
Ik hoop dat Mars snel klaar zal zijn, zodat die imperialistische kliek eens voorgoed oprot uit onze planeet met hun verdeel en heers mentaliteit. En als het klopt van die gekozen groepen (lees: 12 stammen), die in veiligheid worden gesteld in de ondergrondse steden als er een grote poolshift mocht komen. Dan mogen ze van mij best lang(er) dit vampirische spel van survival of the fittest in de kelder uitspelen. Ik wil daar niet meer aan mee doen. Het doek zal vallen…
het maakt allemaal geen flikker uit, uiteindelijk gaan we allemaal dood :-)
we zitten allemaal in hetzelfde schuitje
angst voor de dood is het toverwoord
Ippekrites, dit is aan dovemansoortjes gericht, u roept in een woestijn.
Daar kunnen verschillende redenen voor zijn. De meest waarschijnlijke acht ik het feit dat ondanks vele andere wereldrampen en evenzoveel voorspelde einden der tijden, wij hier nog steeds rondlopen. Alle anderen zin weliswaar een verschrikkelijke dood gestorven, maar wij leven.
Een andere reden kan zijn dat we genetisch meer verwant zijn met de struisvogel. Kop in ’t zand. Uit gevoel van onmacht natuurlijk, want wie zijn wij om ergens ook maar iets aan te doen? Wij hebben de macht niet.
En gaat het wel zo’n vaart lopen, ach, dan gaan we toch ook oproeren? Herinnert u zich het broodoproer nog?
Dat opstandje heeft dit land niet in de vaart der volkeren opgestoten. Toch zijn we rijk en welvarend geworden. We kunnen het brood nog betalen, we hebben nog zuiver drinkwater, we hebben nog elke dag, wat een weelde, ellenlange files.
De boel valt nog wat te rekken door alles eerlijk te verdelen, maar ja, wat is eerlijk?
En stoppen met kinderen maken is geen optie, want weet je wel hoe duur de vergrijzing dan wordt?
Nu hoeven we niet bang te zijn voor de dood. Maar ik ben, eerlijk gezegd, wel een beetje bang dat ik erg lang met een pijnlijke lege maag op die verlossing moet wachten. Zo’n dood wens je niemand, toch?
@Peter. De woestijn, dat ik daar niet eerder aan gedacht heb. Als iedereen die een hekel heeft aan regen nu eens naar de woestijn gaat dan redden we het misschien nog net. Als ze dan maar weer geen braambossen gaan branden. Het kan net het verschil maken, die bramen voor de lege maag.