Eigenlijk had ik Nick Cave al een beetje afgeschreven; het van origine Australische enfant terrible maakte zelfs voor mijn muzikale bewustwording furore met helledichten in the Birthday Party. Aangezien deze band begin jaren tachtig opereerde en mijn ouders het niet in hun hoofd haalden om een kind al bloot te stellen aan zoveel zwartgalligheid, kwam ik pas tien jaar na dato in aanraking met het oeuvre van deze roemruchte band. Inhalen geblazen dus tijdens mijn adolescentie, waarbij zelfs een keer een zeer ongeruste voormalige huisgenoot op mijn deur klopte om te vragen of het wel allemaal nog goed ging. Want, eerlijk is eerlijk, de muziek van the Birthday Party is nogal zwaar en ook ik moest enorm wennen aan het zompige karakter van de muziek, maar na een tijdje was ik ervoor gezwicht en behoort het album Prayers on Fire (1981) tot één van mijn favoriete albums aller tijden.
Later maakte Cave nog een aantal mooie albums met the Bad Seeds, waaronder bijvoorbeeld From her to Eternity (1984) en You funeral my trial (1986) waarvan het nummer The Carny zelfs nog in live-sessie in Der Himmel über Berlin (1988) van Wim Wenders terecht kwam. Ik begon een beetje af te haken ten tijde van Henry’s Dream uit 1992 omdat het werk van Cave steeds lichter werd met hoogtepunten voor hem in duetten met Kylie Minogue en PJ Harvey. Cave werd een family man en ontpopte zich steeds meer tot een brard die de hemel bezingt. De aartspessimist had het geluk gevonden en dat sterkte in mijn overtuiging dat echte kunstzinnige genieën moeten lijden om tot grootse hoogten te komen.
Met deze koerswijziging kwam echter wel de erkenning waarop hij al jaren wachtte en dat is prima, maar niet mijn kop thee. Voor mij was Cave bezig om een goed pensioen op te bouwen en dat gunde ik hem van harte. Een paar jaar geleden brak hij ook met zijn gitarist van het eerste uur, Blixa Bargeld (van Einstürzende Neubauten) en dat leek de definitieve breuk met het verleden te zijn. Maar Nick Cave mag je eigenlijk nooit afschrijven; hij verrast vriend en vijand door nu weer met een nieuw project op de proppen te komen, Grinderman. Cave gaat terug naar zijn roots en doet dat met de Bad Seeds Warren Ellis(o.a. electrische bouzouki, viool en akoestische gitaar), Martyn Casey (bas), Jim Sclavunos (drum). Ik weet niet wat de privé-omstandigheden van Cave zijn, maar hij heeft er in ieder geval weer goed de pest in. Het geheel is overgoten met een soort van garagesausje waardoor hij weer voor een extra dimensie lijkt te hebben gekozen. Cave is schatplichtig aan zijn verleden en lijkt weer volledig in zijn element te zijn met dit nieuwe project. Niet alle nummers zijn overtuigend, maar vooral de openingsnummers Get it on en No pussy Blues springen er duidelijk uit. Go tell the woman, I don’t need you (to set me free) en Man in the Moon doen meer denken aan de Cave van de laatste jaren en een paar nummers grijpen terug naar de begintijd van the Bad Seeds, dus eigenlijk is er voor elk soort Nick Cave fan wel wat te vinden.
De teksten schreef hij binnen vijf dagen en dat is niet zo verwonderlijk omdat hij altijd een grote poëtische waarde heeft gehad. Nick Cave wordt dit jaar vijftig en wellicht is dat de reden dat hij Grinderman heeft opgericht. Het is te hopen dat hij met deze band het podium in Nederland snel zal beklimmen.
Grinderman
Grinderman Myspace
Grinderman in 3voor12 luisterpaal
Reacties (11)
Wedergeboorte..man. die is nooit ‘doodgegaan’.
Kheb ‘m eens ter plekke op zijn geboortegrond zien /horen muziek maken..omgeven door ‘ietwat’ aangeschoten aboriginals.
Fantasitisch..de enige keer dat ik hem zag zonder zijn hoofd van het publiek af te wenden.
Je schrijft met warmte btw.
De samples klinken verfrissend in ieder geval. Maar weer eens proberen.
Ik heb wel de Birthday Party tijd meegemaakt. Misschien wel de beste band aller tijden maar die ultieme heftigheid houdt je niet jaren vol om naar te luisteren. Perfecte albums maar BP was vooral een live band. De muziek was op een gegeven moment gewoon klaar, finito. Voor mij was wat Cave daar na ging doen een logische stap. En ik ben het niet helemaal met je eens. Nick’s albums zijn zwarter en harder dan wat BP ooit gemaakt heeft. Hij laat zien dat je daar geen takkeherrie voor nodig hebt.
Ook de latere Cave platen zijn bijzonder de moeite waard. Net als Houtlust zegt, had Cave op een bepaald moment door dat het niet altijd takkeherrie moest zijn om (wanhoops) gevoelens te tonen. Een nummer als Brompton Oratory of People Ain’t No Good (beiden van The Boatsman’s Call) kunnen me tot het diepst van mijn botten roeren.
btw, het live nummer in Der Himmel Über Berlin is From Her To Eternity. (Hij denkt / mompelt nog: “not about a girl, not about a girl” als hij het volgende nummer wil gaan aankondigen.) The Carny wordt op een grammofoonplaat in de woonwagen van Marion op het circusterrein gedraaid. (wat een prachtfilm is dat trouwens)
Nog een lekker heftige band uit de vroegere 80’s is The Swans. (luister eens naar Holy Money of het bombastische Children Of God)
dit is inderdaad echt een pareltje.
ik denk niet dat je privé problemen moet hebben om woedend te worden over de mensheid.
De Birthday Party. Wat een troep was dat zeg. Het feit dat alles vals was lijkt me toch een dead giveaway dat we het over hele slechte muziek hebben. En dan hele volksstammen die het geweldig vonden, ik heb me kapot gelachen.
Hahahaha, dit soort vaag geschreeuw. Het heeft even geduurd aleer ik doorhad dat het geen grap was :-)
Ja en dan krijg je mensen die dingen zeggen zoals dit:
Bedankt, slö, voor je sublieme gevoel voor humor.
Toerist was fan van Level 42.
Maar Grinderman heeft weinig te doen met Birthday Party; het is meer een terugkeer naar het geluid van de Let Love In/Murder Ballads-periode. Zo heel ‘licht’ was dat trouwens niet: tegenover dat duet met Kylie stonden de 43 coupletten massamoord van O’Malley’s Bar en de geconcentreerde geilheid van Loverman (hoogtepunt in het oeuvre van de Holenman.)
Genieten joh! Ik moet onwillekeurig aan Oxysept denken als ik dat lees:
Een van de meest overschatte artiesten van de voorbije twee decennia, imho. Copycat van het 2e garnituur.