De trut en de valk

Verbazend nieuws uit de Tour de France: er rijdt een man met drie remmen. Pardon? Drie remmen? Een fiets bestaat toch uit 1 zadel, 1 stuur, 1 ketting, 2 wielen, 2 remmen en een heleboel versnellingen? Kennelijk niet altijd. De fiets van de Cofidisrenner Minard is anders.

Dit gegeven houdt mij bezig. Waar heeft Minard drie remmen voor nodig? Is hij van plan om zo hard op de bochten af te stuiven, dat twee remmen niet volstaan om zijn momentum binnen de veilige marges van de bocht te houden? Heeft hij ook een derde wiel met een derde velg waar de derde rem op vastzit?
Nadere bestudering van de fiets van Minard leert dat het laatste in elk geval niet waar is. Zijn fiets heeft dus twee wielen en drie remmen.

Zitten remblok nummer vijf en zes nu op het voorwiel of op het achterwiel? Basale fysica leert dat met hoge snelheid aanremmen op het achterwiel weinig zin heeft. Hoe die basale fysica werkt weet ik ook niet, maar mensen die ingenieur zijn, en mensen die bouwkunde hebben gestudeerd verzekeren mij ervan. In bochten moet je hard aanremmen op je voorwiel, omdat daar meer gewicht op zit ofzoiets.

Zou Minard – en belangrijker nog, zijn mecaniciën – de wetten van de basale natuurkunde kennen? Of zou de derde rem deze wetten te spijt op zijn achterwiel zitten? En waar gaat Minard nu deze derde rem voor gebruiken (ja, voor remmen, dat dankt je de koekoek natuurlijk)? Het enige dat ik kan bedenken is dat Minard ergens extra remkracht voor nodig heeft. Veel grip op de weg heeft een racefiets niet – daar zijn de banden simpelweg veel te dun voor en veel te hard opgepompt. Acht, soms negen bar. Kiezelhard.

Misschien verwacht Minard regen? Is Minard gewoon een trut? Dat kan natuurlijk, een trut. Een trut is iemand die niet kan sturen, een trut is bangig, kan geen lijn houden. Een trut valt. En daarvan wordt de trut nog banger. De trut rijdt achteraan het peloton, of op kop. Leontien van Moorsel was een trut. Daarom kon ze zo godsgruwelijk hard.

Leo durfde niet in het peloton te rijden, dat vond ze maar eng. Daarom reed Leo op kop, met haar neus in de wind. Ze werd sterk. Afgrijselijk sterk. Zo sterk, dat ze het peloton helemaal niet meer nodig had. Van trut tot oermens.

Thomas Dekker: ook een trut. God, dat nerveuze geduw wat haat hij dat. Hij rijdt altijd het best als het hard gaat, op het lint. Achter elkaar. Niemand om hem heen. Geen gevrot, geen gekwak. Ook een sterke tijdrijder. En voorlopig rijdt hij dus in zijn eentje, zonder peloton, zonder maats. Zonder competitie. Epo. Exit Dekker. Het scheelt hem in elk geval een hoop wriemelstress.

David Moncoutie, ook een trut, ook Cofidis. Goeie klimmer, hondsberoerde daler. De man zwalpt over de weg. Als zwalpen geen werkwoord is, zou het er een moeten worden. Treffender en exacter kan ik mij in casu de stuurmanskunst van Moncoutie niet uitdrukken. Zwalpen, zwalpte, gezwalpt. Moncoutie is de übertrut.

Er zijn ook superdalers, kunstenaars op twee wielen, mannen die zo angstaanjagend hard hun fiets in de bocht gooien, dat iedereen die thuis op de bank zit te kijken al dan niet bewust met de billen knijpt. Samuel Sanchez is de huidige daalkoning. Hij kent geen angst. Wie met hem boven komt weet al hoe laat het is. ‘Amai, omhoog deed hij ons pijn, maar omlaag vermoordt hij ons.’

De absolute daalkampioen was de inmiddels gestopte Paolo Savoldelli, die er zelfs zijn bijnaam aan overhield: il Falco, de valk. Hij is bij mijn weten de enige renner die ooit een grote ronde in de afdalingen won.

Savoldelli won de Giro d’Italië in de afdalingen. Bergop behoorde hij tot de betere klimmers, en hij was een uitstekend tijdrijder. Toch moest hij het tegen de specialist-klimmers puur op talent afleggen. Maar op de knieën kregen ze hem nooit. Gaf hij in de klim een minuut, een minuut anderhalf toe, dan liet hij zich als een steen de rotsen afrollen zonder te denken aan zijn vrouw, zijn moeder of zijn kinderen.

Een beeld staat mij helder bij: Savoldelli in de afdaling van een col, ergens in de Italiaanse Alpen. Een cameramotor van de RAI achtervolgt met gierende wielen en een hondsdol blaffend 1000cc blok. Toch wordt Savoldelli kleiner en kleiner. Hij stampt op de pedalen, in een hysterische, krankzinnige sprint neerwaarts, als een vliegtuig in vrille door de tientallen ’tornanti’.

In de verte ziet de kijken, met zijn handen in het universele teken van ontzetting voor de mond gevouwen hoe Savoldelli de druppelvorm aanneemt – inderdaad: een valk – en met zijn kleine lichaampje zo ongeveer in het kader van zijn frame verdwijnt. De motor haalt even tevergeefse als halsbrekende toeren uit om bij hem in de buurt te blijven maar il Falco stort zich op zijn prooi.

Het zou me niets verbazen, mocht il Falco zonder remmen hebben gedaald.