Klagen over de linkse media doet het nog steeds goed in Nederland en daarbuiten. Daar halen we dan graag enquètes bij waarin journalisten aangeven dat ze op linkse partijen stemmen. Schande! Van ons geld! Toch kun je juist in het Nederlandse omroepbestel met een beetje moeite gewoon de televisie op met je verhaal, of je gebrek eraan. Maar dan moet je er wel wat voor doen en daar houden klagers nooit van. Die klagen liever tegen de klippen op, al zou Joost Eerdmans zelf alle NOS-journaals presenteren.
Hoe anders is dat in Italië waar de staatsomroep inderdaad een staatsomroep is. Hoofdredacteurs van journaals en bestuursvoorzitters van kanalen worden door de politiek benoemd en zij nemen politieke beslissingen. Zo kon het gebeuren dat het programma Annozero van de populaire (linkse) journalist Michele Santoro vorig jaar ineens van de buis verdween. Annozero dat soms meer kijkers trok dan tegelijkertijd uitgezonden voetbalwedstrijden. Silvio Berlusconi haatte Annozero en Santoro moest kapot. En daar hield de macht van de cavaliere niet op. Het kanaal La7 wilde Santoro en zijn programma graag hebben, maar het is eigendom van Telecom Italia en de ex-premier dreigde met een voor het voormalige staatsbedrijf zeer negatieve telecomwet. Zegt men althans. Santoro kwam in ieder geval niet naar La7.
Maar op 3 november 2011 werd voor het eerst Santoro’s nieuwe programma Servizio Pubblico uitgezonden. Streaming, via internet, mede dankzij donaties mogelijk gemaakt, en rechten voor doorgave van de live uitzendingen zijn verkocht aan een reeks lokale zenders zoals 8 Video Calabria – van die zenders die normaal gesproken tenenkrommend slechte amateurtelevisie maken. Inmiddels heeft ook het gratis landelijke kanaal Cielo, eigendom van Rupert Murdochs News Corp, de rechten verworven. De reclameopbrengsten bedragen zo’n 400.000 euro per aflevering en dat is alleen al twee keer de kostprijs. En hoewel de kijkcijfers na het triomfantelijke begin gedaald zijn, bond de laatste aflevering nog altijd 5,5% van de kijkers aan zich. Exclusief diegenen die via internet kijken.
En de politici komen dus, van links tot rechts, van de hervormde communist Nichi Vendola (SEL) tot de kleindochter van, Alessandra Mussolini van Silvio’s PdL. Want in tegenstelling tot wat men in Nederland wel eens schijnt te denken, hebben politici veelbekeken opinieprogramma’s nodig. Ook als ze niet in de watten worden gelegd, zoals Hero Brinkman als teruggekeerde verloren zoon bij Pauw en Witteman.
We hoeven niet meer elk jaar in Den Haag te steggelen over de publieke omroep, we hoeven geen politieke figuren te parachuteren in de kantoren van de staatstelevisie. Het is afgelopen, voorbij, een achterhoedegevecht om wie over het sluiten van de deuren moet presideren. Michele Santoro heeft in Italië, een land dat normaal gesproken dertig jaar achterloopt op alle gebied behalve mode en design, de toekomst gepresenteerd.
Foto: Livia lacolare
Reacties (2)
OK, stel je nu eens voor dat die Santoro en zijn show een volslagen onbekende zou zijn in Italie en dat hij dan het zelfde programma op Internet zou beginnen.
Okee… hoeveel mensen hebben we nu al die beroemd zijn geworden via YouTube? Ikzelf had zonder Internet nooit van ene Pat Condell gehoord (helaas nu dus wel). Hij was wellicht al enigszins bekend in Engeland.
Natuurlijk helpt het dat Santoro beroemd is… maar zie je dan niet wat hier gebeurd is? Het verbaast me dat er geen aandacht is geweest voor dit fenomeen vanuit de hoek van de ‘internetfuturisten’ en dergelijke. Maar ja, het is dan ook niet in Amsterdam of de VS gebeurd. Zucht.