COLUMN - De druk neemt toe. Het moet af. Nog een paar uurtjes extra doorwerken, dan krijg je het vast voor elkaar. Uitpuffen komt later wel. Toch maar op zondag aan de slag. Weer geen tijd om te ontspannen. Verdorie, zo laat al? Kom zeg, gewoon doorpakken, nog even de schouders eronder. Op het nippertje. Klaar, toch weer gelukt!
Zo gaat het al jaren. Bij mij, bij u, op het werk, thuis, op kantoren, scholen, in de zorg, op de werkvloer, in productieprocessen. De eindjes aan elkaar knopen. Beetje schuiven, beetje uitrekken, beetje dun smeren. Hier een uurtje van een proces afsnoepen en daar de productielijnen verkorten. Minder voorraad houden, dan ligt je kapitaal niet op de plank stof te vergaren. We bestellen wel bij als de spoeling dun dreigt te worden. Maakt niet uit, het is er toch morgen al. Uiterlijk overmorgen, als het uit een ander land moet komen. Wat? U kunt het dezelfde dag al bezorgen? Dat bedoel ik!
Dit hier kan best geautomatiseerd worden, en kijk, daar kunnen we een efficiencyslag maken, geen man overboord, nee hoor, echt niet. Huren we wel een flexwerker in om af en toe bij te springen. Is ook goedkoper. We kunnen echt met minder bedden toe. De overhead kan ook gerust omlaag. Koffiedrinken en bijkletsen doe je maar in je eigen tijd. Kun je niet gaan multitasken? Scheelt je echt uren! Veel goedkoper om het in een lagelonenland te laten maken, we zijn toch geglobaliseerd met z’n allen? Nou dan.
’t Is krap, maar het lukt net. Het is aanpoten, maar het gaat. We halen het, we halen het aldoor – op het nippertje, je houdt alle paarden in het span en legt de zweep over jezelf., terwijl je opgelucht denkt: weer gelukt. Totdat je vader van zijn fiets flikkert, ongelukkig neerkomt en wekenlang niets kan doen en je wilt bijspringen. De loze ruimte is glad op. Daardoor stort het een na het ander in, en bleek dat je al die tijd met een kaartenhuis aan het jongleren was.
Zoiets gebeurt nu wereldwijd, lijkt het wel. Tekort aan testsetjes. Tekort aan bedden. Tekort aan ventilators. Tekort aan spierverslappers, aan morfine, aan antibioticum, aan maskers, aan spatbrillen, aan pipetpuntjes, aan slangen en aan handen. Tekort aan rust. Tekort aan troost. Tekort aan adem, vooral. En daar duvelde het kaartenhuis in elkaar; systeemfalen.
In die zin is corona een tekenende ziekte. Het gaat vaak goed, het gaat lang goed, maar zodra er iets misgaat, gaat het hard. Dan moet iedereen alle zeilen bijzetten en alles uit de kast halen. Van het ene moment op het andere is alles kantje-boord, en bij het minste of geringste stort de godganse boel in. Het hart begeeft het, de nieren falen, de lever heeft het zwaar, en de longen kunnen het niet meer aan. Apparaten of technologie helpen dan niet meer, zelfs zorgzame handen niet. En iedereen die omvalt sleurt mensen in zijn val mee: de corona clusterfuck.
Die anderhalve meter interesseren me niet meer zo. Die nippertjeseconomie is het probleem.
Deze column van Karin Spaink verscheen eerder in Het Parool.
Reacties (4)
8 petten tegelijkertijd ‘werken’ vind ik echt moedig knap van je , ondanks je ziekte die je alles overleeft. Goeie!
Eerlijk gezegd zou ik zelf niet aankunnen, al heb ik 3 petten in petto ( niet alleen dat voor het geld ), en dat laatste ene petje heb ik afgedaan. Omdat ik anders niet goed van word.
Daarnaast heb ik ook vaak last van mijn hardnekkige keel, als ik langer dan 2 uren buiten wandel en of met iemand op 2 metertjes afstand praat….daar gaat ie altijd naar mijn keel binnen grijpen. Heel raar, echt wel.
Als ik binnen mijn thuis zit, gooi ik me vol voor de koelkast staan om citroendrank en sinaasappel op te drinken/eten, wat andere anti-corona-drinken, Geloofwaardig? niet dat ik het weet, maar ben er alles voor mijn EIGEN leven te besparen tegen alle smoezen vanuit Regering die alles voor economie kan afbrokkelen. Griezelig!
Mooi stuk Karin. Maar hou je toch maar aan die anderhalve meter waar kan. Maar verder hoop ik dat de komende jaren hier nog niet het laatste over gezegd zal zijn, want al snel zullen de
economie-gedreven politici weer over alles heen beuken en iedereen weer slachtoffer van die nippertjeseconomie maken. Economen en politici geloven namelijk helemaal niet in je eigen kracht staan, maar in hun eigen gevulde portemonnees en hoe jij die gaat vullen. Hoe hou je de mensheid bezig (alsof ze niets beters te doen hebben) en hoe hou je ze afgeleid zodat ze zich geen illusies gaan koesteren.
Tijden van crisis zijn vooral tijden van opportunisten. De reclame- en propaganda-filmpjes liggen al klaar. De keurmerken en logo’s ook. Maar weet dat je ze herkent aan de eeuwigheid van meer van hetzelfde. Dus laten we ons niet afleiden.
Persconferentie om 14.45 uur op NPO1, alweeeeerrrrr pffff.
Ivm met Pasen???
De nippertjeseconomie. Mooi gevonden. Minstens een deel van het probleem. Moeten we zeker niet vergeten als we deze crisis nog eens gaan evalueren.