COLUMN - Toen ik voor het eerst las over Warren Farrell moest ik een beetje lachen. Deze man was ooit een mannelijk boegbeeld voor het feminisme. Nu wordt hij gezien als de vader van de mannenbeweging. Want hij vindt dat het feminisme is doorgeslagen. En ja sorry, maar dat werkte in eerste instantie op mijn lachspieren.
Incels
Want bij “mannenbeweging” denk ik in eerste instantie aan de Incels. Over doorgeslagen gesproken. Mannetjes die vinden dat ze recht hebben op seks en daarbij worden tegengehouden door Stacy’s (vrouwen), die alleen maar vallen voor Chads (aantrekkelijke mannen). En die moeten allemaal dood, nadat de Stacy met geweld genomen is natuurlijk. Het verwrongen wereldbeeld van deze types is sneu en lachwekkend, maar helaas gaan sommige idioten daadwerkelijk tot actie over, zoals in april 2018 in Toronto. En ik weet niet of het toevallig is, maar dat is ook de woonplaats van Jordan Peterson, die ik verafschuw omdat hij dit soort gedachtegoed min of meer aanmoedigt.
Dus ik plaatste Warren Farrell in die categorie van mannen die vinden dat mannen dominant moeten zijn. Maar na het lezen van dit interview ben ik daarvan teruggekomen, want een groot deel van wat hij zegt snijdt hout. Ik vind niet echt dat het feminisme is doorgeslagen, op een paar hardcore Dolle Mina’s na, maar dat betekent niet dat er geen issues zijn voor mannen. Deels had ik die zelf ook al op mijn netvlies.
Dwaze Vaders
We kennen allemaal wel de verhalen van mannen die compleet bakzeil halen bij een scheiding, zowel financieel als wat ouderschap betreft. In Nederland bestaat de Stichting Dwaze Vaders al bijna 30 jaar. Een nobele zaak, want ik heb zelf meegemaakt wat een vechtscheiding kan veroorzaken. Daar wordt niemand beter van, zeker als er kinderen in het spel zijn. Die zijn gebaat bij een rol voor beide ouders. Bovendien is het bekend dat jongens zonder vader in hun leven, zich minder goed ontwikkelen.
Jongens jongens
Wat me herinnert aan de SIRE-campagne “Laat jongens jongens zijn”. Daarvan dacht ik ook even; is dat nou nodig? Vroeger werd je ook geacht gewoon stil te zitten, je bek te houden en op te letten. Maar tijden zijn veranderd, het onderwijs is veranderd en het valt niet te ontkennen dat er veel meer juffen dan meesters voor de klas staan. Een docent is ook een rolmodel en maakt een zeer groot deel uit van het leven van een kind.
Farrell maakt in dit kader een treffende opmerking: “Weet u, als een juf aan een jongen vraagt om zijn gevoelens te uiten, dan heeft hij het gevoel dat hij zich moet gedragen als een meisje. Maar als de meester met de jongens uit de klas gaat praten over hun gevoelens, dan zien ze dat als iets dat onderdeel is van wat het betekent om een jongen te zijn. Dat is een niet te onderschatten, wezenlijk verschil. Dat alles zal helpen, zodat jongens een goed gebalanceerd leven kunnen leiden.”
Emancipatie. Emensipatie.
Farrell staat voor totale emancipatie van zowel man als vrouw. Ook mannen zitten nog vaak in een rol gedwongen. Zij moeten een bepaalde status hebben, moeten de belangrijkste kostwinner zijn, mogen geen watje zijn, tegenwoordig ook een killer-body hebben. Ook hierover zegt Farrell weer iets belangrijks: “Pas als vrouwen werkelijk waardering opbrengen voor mannen die de rol van een zorgzame huisvader aannemen en er niet met een stoere voetbalster of kille bankdirecteur vandoor gaan, kan het feminisme slagen.” Daar heeft hij natuurlijk helemaal gelijk in.
Dus de emancipatie is nog lang niet voltooid. We hebben nog een lange weg te gaan. De traditionele rolverdeling zit enorm ingebakken in onze cultuur. Maar het is onzinnig, en werkt zelfs averechts (zie incels) om mannen niet te ondersteunen in de gewenste cultuuromslag. Het wordt tijd dat we echt samen optrekken. Emensipatie voor een betere wereld.
Bron: Pixabay.com
Reacties (21)
Al in de jaren ’80 (men had net de hardcore tuinbroekfeministes, die -al dan niet gesteund door de eerste prille kloonpogingen- de man botweg wilden afschaffen, weer teruggefloten) heb ik wel eens gesteld dat mannen beter konden ‘evrouwciperen’.
Dat is er nog steeds niet van gekomen, het vereist tenslotte een flinke herziening van ons westelijke manbeeld. Oude inwijdingsriten zijn verwaterd (communie, vormsel) of afgeschaft (schoolzwemmen, dienstplicht) en menige jonge knul doet dan de stomste dingen om voor zichzelf of een vermeende vriendengroep zijn eigen manzijn te bevestigen. Dan is als hoogtepunt van een stamfeest over een rij koeien springen wel zo overzichtelijk.
Mijn pet peeve met feminisme/emancipatie is dat je nu blijkbaar pas volwaardig vrouw bent wanneer je 40 uur per week werkt, en de kinderzorg uitbesteed. En je eigenlijk wel moet, want van één inkomen kom je haast niet meer rond… Zie ook de volkomen normaal geworden term ‘aanrechtsubsidie’, welke in feite behoorlijk denigrerend is. Vroeger moest je als vrouw stoppen met werken om voor de kinderen te zorgen, nu moet je fulltime werken. Van de ene dwang naar de andere dwang. Maar emancipatie is keuzevrijheid. Je mag werken. Maar je mag ook thuisblijven voor de kids terwijl de man 40 uur werkt. Als je er maar gelukkig mee bent.
@2: Je mag werken. Maar je mag ook thuisblijven voor de kids terwijl de man 40 uur werkt. Als je er maar gelukkig mee bent.
aanrechtsubsidie of geen aanrechtsubsidie, allebei mag nog steeds. of in andere woorden: wat is nu je punt??
@2
Misschien dat dat in andere landen het geval is, in Nederland wordt het als normaal beschouwd dat vrouwen niet fulltime werken: dat is immers ook de norm. Vrouwen in Nederland werken heel veel parttime, zelfs vergeleken met omringende landen en landen die erg op Nederland lijken. Het niet meer rondkomen van één inkomen (ik neem aan: per huishouden/gezin) is ook een beetje een verdraaid beeld. Vóór 1900 was er veel huisnijverheid waarmee vrouwen zich bezig hielden dat ook geld in het laatje bracht (en dat moest ook). Daarnaast waren de lonen voor mannen ‘als kostwinner’ ná die tijd natuurlijk ook berekend om een gezin te ondersteunen (waarbij ze vaak ook een dag meer moesten werken dan nu: 48-urige werkweek tot ’54). Met meer vrouwen op de werkvloer was er meer competitie op de arbeidsmarkt, waardoor ook de lonen dalen.
De traditionele rolverdeling zit niet alleen ingebakken in onze cultuur, maar ook in onze genen.
In egalitaire welvaartsstaten zoals de Scandinavische landen nemen sommige verschillen tussen mannen en vrouwen juist toe. Ook in mijn omgeving zie ik dit: ik ken veel vrouwen die de studie gedaan hebben die ze wilden, de baan hebben gekozen die ze wilden en de plek hebben gekozen waar ze wilden wonen. En toch maken ze wat betreft mannen volstrekt traditionele keuzes. Macho’s, leidinggevenden, etc. Dat wil zeggen: totdat de eierwekker afgaat. Dan wordt een zorgzame man gestrikt en gaan ze parttime werken vanwege de kids.
Het feit dat hierin zo weinig veranderd is zegt mij dat dat ook niet gaat gebeuren in de nabije toekomst.
@2:
Op zich heb je daar een punt.
Vroeger heb ik wel eens ironisch gesteld, dat de emancipatie is uitgevonden door de kapitalistische werkgevers om lonen stiekem laag te kunnen houden.
*********************
Hoe dan ook:
Een hoop mannen zouden wel eens wat meer kunnen dragen in het huishouden/opvoeden.
@6: En velen zouden zich ook best willen evrouwciperen, als het werk cq de kosten levensonderhoud dat ook wat meer toestond. Een vierdaagse werkweek of een kortere werkdag zodat het niet meer zo’n gestress is om het kroost van de opvang te halen, want iemand heeft daar bedacht dat ambtelijke openingstijden een goed idee zijn.
@2: Tja, die geest krijg je niet meer terug in de fles. In armere landen moet men ook met zijn twee werken en met de huidige globalisatie krijg je dus echt niet meer je positie met een eenverdiener terug. Teveel baanonzekerheid (flexcontractjes to the max), te weinig inkomen voor eenverdieners, teveel competitie op de globale markt om zulke zaken voor elkaar te krijgen.
We zullen op de eenverdiener moet terugkijken als een unieke periode in de geschiedenis, waarin er genoeg rijkdom was om 1 iemand het gezin te laten onderhouden. Maar dat betekende ook direct dat er vele mannen en vrouwen in een positie opgesloten zaten die ze niet wilden. Het ging niet om willen. Je moest maar.
@2: Vroeger moest je als vrouw stoppen met werken om voor de kinderen te zorgen, nu moet je fulltime werken.
vandaar dat er zoveel vrouwen fulltime werken in NL.
ik vind het een beetje geklaag. definieer “rondkomen” eens goed. ik geloof graag dat er voor kostwinner gezinnen weinig plek is in een Amsterdam of Utrecht, maar in Nederland als geheel? Modaal voltijd inkomen in Nederland is ongeveer 50k bruto: kan een gezin in een Almere of Apeldoorn daar echt niet van rondkomen?
@9 vandaar dat er zoveel vrouwen fulltime werken in NL.
Vergeleken met de omringende (Duitsland, Belgie, Denemarken, Zweden, Noorwegen) landen, werken er hier juist veel minder vrouwen fulltime.
http://nieuwsredactie.fhj.nl/index.php/2018/01/23/nederlandse-vrouwen-werken-minst-europa/
@10: ja hehe ik was een beetje sarcastisch.
Mag ik bedanken? Ik proef uit je tekst dat er wat van mij verwacht wordt. (Ook mannen zitten nog vaak in een rol gedwongen.) Niemand wordt in een rol gedwongen, dat leggen zowel mannen als vrouwen zich zelf op. Nu moeten vrouwen mij waarderen omdat ik een zorgzame huisvader ben. Als men mij al wil waarderen (hoeft echt niet), doe dat dan ajb niet opgelegd.
Aan mij is emancipatie gewoon niet besteedt. Mannen en vrouwen zijn gelijkwaardig, maar niet gelijk. Als iemand een kille bankdirecteur wil zijn is dat prima. En aan golddiggers ook nooit gebrek. Het een lokt het ander uit: sommige mannen willen status, geld en aanzien. Dan kun je eigen Melania scoren. Dat moeten zij allemaal maar weten, het is hun leven.
@9 Ik vind het inderdaad ook een hoop gezeur, over dat “rondkomen”. Ik lees hier in de reacties bij herhaling dat het allemaal zo’n karig bestaan is voor de tweeverdiener, want van 1 inkomen…
Lijkt me onzin. We zitten potverdorie in de top 10 van stinkendst rijkste landen van de wereld, dus laten we alsjeblieft niet doen alsof het allemaal zo armoedig is. Ze doen allemaal zelf mee aan die ratrace door per se een hypotheek te willen die bij de top van hun financiele uiterste kunnen past, maar dat hoef je natuurlijk niet te doen.
@10: ik denk dat het feit dat nederlandse vrouwen zoveel deeltijd werken (en zo weinig voltijd) niet zozeer te maken heeft met het feit dat we zo ongeemancipeerd zouden zijn. Het heeft met het simpele feit te maken, dat Nederland ten opzichte van veel andere landen kampioen deeltijdbanen is. Hoef je in b.v. Engeland of Frankrijk niet mee te komen, deeltijd-banen, daar kennen ze dat niet. Het saillante is dus dat we vanwege onze geemancipeerdheid juist achterlopen op dit punt.
@13: In dat stinkend rijke landje is een beetje betaalbaar onderkomen waar je 1) je kont nog in kunt keren, dat 2) op een beetje acceptabele locatie ligt en 3) geen klussersparadijs is, met een kaarsje te zoeken.
En die top 10 notering staat er los van hoe die welvaart en het welzijn binnen NL tussen mannen en vrouwen is verdeeld. Voor dat kindertjes-in-afrika-argument heeft mijn werkende moeder mij al vroeg immuun gemaakt.
@15: 1) je kont nog in kunt keren, dat 2) op een beetje acceptabele locatie ligt en
Heeft niks te maken met rondkomen en alles met “Keeping up with the Jones”. 120m2 binnen de ring vereist inderdaad twee (hoge) inkomens.
@15:
Je suggereert hier veel, maar Nederland behoort nog steeds tot de landen van de wereld met de laagste gini-index. Dus zo ongelijk is het nou allemaal ook niet.
Natuurlijk, het kan allemaal beter, en er is geen reden om voldaan achterover te hangen. Maar iets minder dramatisch presenteren mag ook wel eens.
Apart dat het in de reacties vooral over werk gaat. Want daar gaat het stuk niet echt over. Of echt niet eigenlijk. Alleen #12 gaat op de inhoud in. Al heeft Lutine het ook weer niet helemaal begrepen.
Ik neem aan dat dat ook aan mijn artikel ligt, dat zal ik me aantrekken. Misschien had ik andere keuzes moeten maken.
Natuurlijk worden we wel in een rol gedwongen, zelfs in het vrije Nederland. Als je dat niet ziet, snap je niets van de menselijke psyche en het sociale verkeer.
Dat Lutine, net als ik, schijt heeft aan dronken naatje, is niet maatgevend. Daarvoor heb je een dikke huid nodig (de mijne is uitsluitend figuurlijk, in werkelijkheid heb ik natuurlijk een perzikhuidje. Wat? Neeee ik trek me niets aan van schoonheidsidealen…pff).
Het punt is dat volgens Farrell (e.a.) sommige mannen zich geen raad meer weten, omdat ze hun rol niet meer snappen. In de afgelopen decennia is de aandacht heel erg uitgegaan naar de vrouw, en dat is geheel terecht natuurlijk, omdat zij nogal wat in te halen had. En die aandacht moet ook blijven want er is op dat vlak nog heel wat te doen.
Maar je ziet nu voor je ogen gebeuren dat mánnen zich in de slachtofferrol beginnen te wentelen, wat ook in bepaalde gevallen heel terecht kan zijn. Met als nare bijwerking dat mannen sneller naar geweld grijpen als ze zich in een hoek gedrukt voelen. Zie de schoolshootings in de VS, maar ook de alarmerende zelfmoordcijfers die onder mannen veel hoger zijn dan onder vrouwen.
Dat eerste is hier minder aan de orde, maar dat laatste geldt ook in Nederland.
Ik vind gewoon dat het tijd is dat we wat minder druk op elkaar leggen en meer naar elkaar luisteren. Dat is wat ik heb opgepikt van Warren Farrell.
Wat ik om me heen zie in Finland, dat in het rijtje landen staat met goede reputatie op het vlak van emancipatie, gelijkheid, etc., is deels anders dan wat ik in NL gewend was.
Om niet teveel over werk te hebben @18, alleen maar kort dan. Fulltime is de norm voor allebei. De weinige jobs (!) die dat wel zijn, worden in meerderheid toch weer door vrouwen uitgevoerd. Kassa, schoonmaakwerk e.d. Bij werk in gezondheidszorg, kinderopvang, etc. ze je ook een vrouwelijke meerderheid. Op de arbeidsmarkt hoeven we het dus niet te zoeken. De inkomensongelijkheid wordt ook slechter, niet beter.
Nee, ik zie de echte emancipatie, die ik werkelijk anders ervaar dan in NL, meest op het vlak van persoonlijke ontwikkeling. Die is in Finland flink wat verder. Op geen enkel moment wordt aan een meisje of vrouw die zich sterk aan het ontwikkelen is (onderwijs, werk, sport, etc.) getwijfeld. Je ziet hier veel sterke karakters. Wat ik in NL heel erg storend vond is dat vrouwen dachten dat men sterk overkomt als je een bitch bent. Assertiviteit kwam zo boven opleiding en ontwikkeling te staan. Geen idee of dat nog zo is. Ik had er in elk geval een hekel aan.
@0: goed artikel, vooral in die laatste alinea kan ik me vinden. Ik vraag me verder af of in welke mate hedendaagse trends waar nationalisme, traditionalisme, conservatisme, geloof, weer meer aanhang krijgen ook een remmende invloed hebben.
@18
Ik denk dat het niet aan je artikel ligt, maar aan tegenstrijdigheden in je beweringen. Je sluit je reactie af met:
In deze stelling kan ik me wel vinden. Maar in je artikel leg je ‘druk’ op gewenste dan wel ongewenste gedragingen. Alles geplaatst in een emancipatie-kader. Jongens moeten hun gevoelens uitten. En om dat te bereiken moet er een plan zijn. De werkelijkheid is dat jongens/mannen meer moeite hebben om emotioneel volwassen te worden dan meisjes/vrouwen. En dat zien we ook terug in suïcide cijfers, waar mannen de boventoon voeren. (Ruim twee keer zo veel mannen als vrouwen verleden jaar) Generaliserend gezegd zitten ‘we’ (mannen) wat anders in elkaar dan vrouwen.
Een slachtofferrol is nooit terecht als meer dan een tijdelijk verschijnsel. Schoolshootings heeft er ook niets mee te maken, dat is een gevolg van een krankzinnige bewapening in een ander land. In Nederland worden we er dan ook grotendeels van gevrijwaard.
Waar het om gaat is dat het individu emotionele volwassenheid bereikt (zowel man als vrouw uiteraard). Een overheid kan daar faciliterend bij optreden, maar het ligt toch echt aan het individu om het op te pakken. Dat ik een dikke huid heb is niet vanzelf gekomen en dat is niet altijd zo geweest. Uitgerekend op jonge leeftijd zijn mannen/jongens kwetsbaar en dan is het aantrekkelijk om ‘macho’ te zijn. Praat me er niet van. En waar je wel een punt hebt in je artikel is de rol van vaders. Maar ook ik heb mijn vader niet zelf uitgekozen. En tegenwoordig zijn er veel echtscheidingen, daar worden kinderen ook niet gelukkiger van. Voor mijzelf sprekend is het te danken aan gelukkige omstandigheden en een stukje eigen inzet dat ik niet in de suïcide statistieken voor kom. Maar grosso modo heb ik de indruk dat je te veel naar maakbaarheid streeft.
Interessante man, deze professor Jordan Peterson, een van de meest zinnige en originele conservatieve sprekers die ik in lange tijd gehoord heb. Ik stiet zojuist op dit pareltje van een interview: https://www.youtube.com/watch?v=AscPHmLWo-M