Onlangs verscheen het langverwachte rapport van de commissie Goldstone, die in opdracht van de Verenigde Naties onderzoek deed naar de oorlog in Gaza. Het rapport werd in Israël van tevoren al gevreesd, want het zou waarschijnlijk zeer kritisch zijn over het buitenpropor-tionele Israëlische optreden en de vele doden die daardoor in de Gazastrook vielen. Ondanks deze verwachtingen, is men in Israël toch zeer geschrokken van de conclusies van het rapport, want deze zijn nog veel steviger dan aanvankelijk gedacht werd. Goldstone beschuldigt Israël er van bewust burgers te hebben aangevallen. Een daad die grenst aan misdaden tegen de menselijkheid. Het advies luidt dan ook om de zaak voor te leggen aan het Internationaal Strafhof in Den Haag, mocht Israël zich niet geroepen voelen om zelf een onderzoek in te stellen.
Naar aanleiding van het verschijnen van het rapport, staat in de Volkskrant een kritisch artikel van David Landau, de voormalige hoofdredacteur van de Israëlische krant Ha’aretz. Landau betreurt het zeer dat Goldstone met zijn ongefundeerde beschuldigingen de maatschappelijke discussie over de kwestie hoe een oorlog in dichtbevolkt gebied gevoerd kan worden, tegen strijders die gemakkelijk kunnen schuilen onder de burgerbevolking, in de kiem gesmoord wordt. Een vraagstuk dat volgens Landau ook van wezenlijk belang voor de strijd in Afghanistan is.
Ik ben zeer kritisch over het Israëlische optreden in Gaza, en ik geloof niet in Landaus redenering dat een dergelijk rapport een maatschappelijke discussie om zeep kan helpen. Echter, ik moet Landau tot op zekere hoogte ook gelijk geven. Ik ben er niet van overtuigd dat Israël willens en wetens burgerdoelen heeft beschoten met als enige intentie zoveel mogelijk Palestijnen om te brengen. Bovendien ben ik het met Landau eens dat de discussie over asymmetrische oorlogvoering een zeer belangrijke is.
De vergelijking tussen Gaza en Afghanistan is in dat opzicht interessant. Zoals vele militair strategen weten, is een van de belangrijkste elementen bij het bestrijden van guerrillagroepen (counter-insurgency), het neutraliseren van de schuilplaats en natuurlijke habitat van militanten: de burgerbevolking. Zoals Mao Zedong het treffend verwoordde, de guerrillastrijders zijn de vissen en de bevolking is het water waarin ze zwemmen.
In de jaren vijftig en zestig van de vorige eeuw probeerden de Engelsen het grote probleem van de guerrilla’s in Maleisië aan te pakken door simpelweg complete dorpen te repatriëren. Tegenwoordig ligt de nadruk meer op het bieden van een alternatief ? zie Afghanistan. Door kortlopende ontwikkelingsprojecten, probeert men de ‘hearts and minds‘ van de burgerbevolking te winnen, zodat de steun voor de guerrilla’s, in dit geval de Taliban, afneemt. De Amerikaanse opperbevelhebber in Afghanistan, generaal McCrystal, heeft nu ook een strategische wijziging aangekondigd, waarin het beschermen van de burgerbevolking belangrijker wordt dan het aanvallen van Talibanstrijders.
Israël heeft zowel voor, tijdens, als na de oorlog in Gaza een andere counter-insurgency strategie toegepast, namelijk die van het collectief straffen. Al jaren wordt de volledige burgerbevolking ? inclusief die paar tientallen militanten die willekeurig raketten op Israëlische steden afvuren en terecht aangepakt moeten worden ? afgesloten en afgeknepen.
De recente oorlog was bloederig en buiten elke proportie, en een onderzoek ernaar is zeker terecht, maar waar is de discussie over de immer voortdurende blokkade van Gaza? Het is namelijk overduidelijk dat Israël in dit geval wel willens en wetens de burgerbevolking ook treft. Op zo’n een manier collectieve straffen toepassen is volgens internationale wetgeving bovendien verboden en dus kan (en moet) Israël meteen ter verantwoording worden geroepen. Wat Israëls handelen nog onmenselijker en immoreler maakt, is de combinatie van blokkade én oorlog, waardoor de Palestijnse bevolking in Gaza na de grootschalige vernietiging van de infrastructuur geen kans krijgt om het gebied weer op te bouwen.
Goldstone-rapport of niet, het wordt hoog tijd voor een brede maatschappelijke discussie in Israël en de rest van de wereld over hoe men effectief en binnen duidelijke etische en juridische grenzen kan zorgen dat er geen aanvallen op Israëlische burgers meer plaatsvinden. Dit zou niet alleen een discussie over de oorlog in Gaza moeten zijn, maar vooral ook over de blokkade, want die is overduidelijk misdadig en, zeker op de lange termijn, contraproductief.
Reacties (6)
Een weergaloze Netanyahu legt het voor de UN allemaal uit.
@Sander. Netanyahu legt niets uit over Gaza.
En pas maar op dat je niets “verkeerds” over Israël zegt. We hebben allemaal gezien hoe de Nederlandse regering in Pittsburgh daarop reageerde…
De in het artikel beschreven en toegepaste collectieve bestraffing van burgers en militanten maakt, dat individuele soldaten in een oorlogssituatie het verschil niet meer kunnen maken. De constatering van Goldstone, dat er bewust burgerdoelen aan zijn gevallen, is dus niet ongefundeerd: de burgers zijn en worden steeds bewust aangevallen. Dit kan de individuele soldaten niet geheel aangewreven worden, want zij worden door hun eigen leiders geïndoctrineerd om de gehele Palestijnse bevolking als militanten te beschouwen. Hoewel ik daar wel bij aan wil tekenen, dat zelfs jarenlange indoctrinatie imho mensen niet vrij pleit van de zonde om niet zelf na te denken, en een soldaat, die denkt, dat de gehele vijandelijke bevolking uit vijandelijke doelen bestaat, hoort in een psychiatrische inrichting thuis en niet op het slagveld.
De blokkade is imho dan ook meer onderdeel van het Israëlische beleid om de eigen bevolking te tonen, dat alle Palestijnen minderwaardige mensen zijn, dan dat het werkelijk bedoeld is als methode om raketaanvallen te stoppen. De laatste oorlog heeft bewezen, dat de blokkade in elk geval totaal niet effectief is geweest in het stoppen van de aanvallen.
Een oorlog, die bewust burgerdoelen aanvalt, zelfs als militanten zich onder de burgerbevolking begeven, is gedoemd meer vijanden te kweken dan er gedood kunnen worden.
Zorgen, dat er geen Israëlische burgers meer aangevallen worden (“effectief en binnen duidelijke etische en juridische grenzen”) is vooralsnog onrealistisch en naïef. Zelfs bij een allesomvattende en door de hoofdrolspelers geaccepteerde vredesregeling zullen zowel Israëliërs als Palestijnen nog lange tijd geplaagd worden door individuele terreurdaden van extremisten. Daarvoor is aan beide zijden al veel te veel leed berokkend. Er kan hooguit gesproken worden van het zo veel mogelijk gezamenlijk proberen te beperken van dit soort aanslagen door een gezamenlijke Israëlisch-Palestijnse politie (dat lijkt mij het meest effectief). Wie dat niet accepteert, wil geen vrede.
voor een brede maatschappelijke discussie in Israël en de rest van de wereld over hoe men effectief en binnen duidelijke etische en juridische grenzen kan zorgen dat er geen aanvallen op Israëlische burgers meer plaatsvinden.
Dat kan niet volgens mij. Terrorisme op het amateuristische niveau van Qassam-raketten is nooit te voorkomen, tenzij Israël alle pretenties laat varen en het net zo aanpakt als Syrië in Hama.
Ik vind t wel guitig dat Goldstone de man is van t rapport. Zo kan hem geen antisemitisme verweten worden!