(Via) This post from Richard Seymour is something I have been thinking about for a while regarding the importance of language as issue-framing:
“The point is how “the taxpayer” is invoked here as a relevant political category. You’ll notice that, implicit in this is a suggestion that there are people who aren’t taxpayers. But public sector workers pay taxes, not only on their income but on consumption. In fact, there is no one who doesn’t pay taxes. The unemployed pay tax. Children pay tax. Prisoners pay tax. Even the homeless pay tax. To speak of “the taxpayer” is in this sense meaningless, since it includes everyone. And self-evidently, not everyone shares the political attitudes expressed by “the taxpayer” above. The question of what “the taxpayer” is willing to pay for is a political question, depending on who the taxpayer is, and what other social categories and classes s/he identifies as. But implicit in this is the idea that the taxpayer is supporting a public sector which is purely parasitic. Public sector workers are “subsidised” by “the taxpayer”; as if, in addition to not paying taxes, they add no value to the economy. “The taxpayer” is thus, by definition, always over-taxed (even if there are quite a few who are under-taxed). The subject-position expressed in this figure of “the taxpayer” is that of a lower middle class trader, shopkeeper or white van man, anxious to hold on to his wad and not pay for anything he isn’t getting.”
He writes from a British perspective but a lot of it applies to the US context as well. There is, of course, the “divide-and-conquer” aspect of using the taxpayer against any category that the writer wants to other and dehumanize: the immigrants, the welfare recipients, public workers (especially teachers but NOT police officers, mind you), irrespective of the fact that they pay taxes as well.
In the US, then, the taxpayer is the mirror image of a variety of others seen as parasitic upon his productive capacities. Indeed, the taxpayer is understood to be a middle-aged, self-made, small-business owning white man, who takes care of his family, asks for nothing, takes nothing out of the system but contributes to it vastly and is exploited instead of receiving the respect that he thinks he deserves.
This is, of course, a mythical animal. As Seymour notes, everyone is a taxpayer in one way or another. But more than that, everyone benefits from government action and everyone takes from the system, even the so-called sovereign citizens who use public roads to drive their pick-up truck before a shootout with police.
And it is an important myth to maintain for the right-wing: that the parasitic categories produce nothing, contribute nothing, but take a lot out of the system (the definition of the parasite) while the taxpayer. It is a gendered and racialized category. This mythical creature also operates in a mythical society where corporate power is irrelevant, the only economic contribution is of the small business / merchant kind in a Walmart-free world and the government is dedicated to sucking the good guys dry for the benefit of the parasites.
A lot of people believe in this mythical creature (a lot of politicians prop up its mythical existence), with very real consequences. Lance Mannion calls them the Cheapskates:
“These are the people who are convinced they are paying out way more in taxes than they really are. You can break it down for them on paper, show them they aren’t shelling out what they thought, and they’ll see it, agree you’re right, reluctantly, and start whining that what they are paying is too much.
Push them on it, ask them how they expect the government to do what it needs to do without spending the money it spends and they always have the same answer. Waste. The government’s wasting their money. You can’t trust politicians to spend money wisely.
But, really, they don’t want the government to spend anything. They think it should all come to them for free. The water should flow from their tap, the cops and the firefigthers should come when they’re called, the schools should teach their kids, the plows clear their roads and the crews come out to repair them for free.
Deep down they believe that they are the only people who pay taxes and they hate the unfairness of it.
You hear them talk like this all the time. Suggest the goverment provide free well child visits to the doctor for poor women and they’ll scream bloody murder.
“I don’t want my tax dollars spent on some welfare cheat’s too lazy to go out and get themself a job!”
You can say, Fine, let’s use my tax dollars to do it. Your tax dollars can buy the army a new tank.
Of course they have an exaggerated idea of how much they are paying in taxes anyway and probably think they are buying the army three or four tanks a year already. So your breath’s wasted. You aren’t paying taxes. They are. Only them. You don’t even exist to them. What’s real to them is themselves and their money.
Other people’s money is real to them in a strange, psychotic way. They feel it is theirs too. If Donald Trump makes another million today, they feel they made a million today too. If the government gets in the way of a deal, and Trump has to go off and find another way to make a million tomorrow, they feel like they were the ones who lost the million.”
And for them, all the social troubles come from below them on the social ladder, which is why they don’t usually mind criminal justice costs but they do mind costs for early education and healthcare for children. These guys are easy to spot. They’re the ones putting “taxpayer” in their Twitter bio and Facebook profile, as if they were the only ones. It is worn as a label that is supposed to give them special authority to speak on issues.
As a mythical creature, though, the Taxpayer has well fulfilled its right-wing function (as has “politically correct”) of allowing a relatively privileged category of the population to present itself as oppressed and crushed and rightfully resentful. The Taxpayer has had his mythically hard-earned money redistributed downwards (rather then upwards, as is the reality).
The Taxpayer is in control of all the circumstances of his life through sheer sense of responsibility. It is irresponsible people who get sick, lose their jobs, have children at the wrong time with the wrong people, lose their homes. Therefore, the Taxpayer does not owe anyone and yet is forced into uneasy relationships with people who not only do not have his strong sense of value but that he is forced to support while his money goes to things he disapproves of (something which should never happen, EVER) and any outside interference upon his life is necessarily illegitimate.
Of course, the Taxpayer, as mythical construct, can only work with the scaffolding of other myths regarding the American society: that there is no longer any discrimination and therefore no privilege either. Therefore, everyone has the same opportunities and the Taxpayer is the one who played the game right and is being punished for it.
Now, one should not be fooled, the Taxpayer as mythical construct may seem like an inclusive category but it is a convenient cover for white, middle-class, Christian men seen as only legitimate economic and political actors.
Reacties (20)
Dat gelinkte artikel gaat m.i. vooral over mopperende private-sector belastingbetalers die de salarissen van de publieke sector moeten ophoesten en daar ontevreden over zijn.
Dat daar wel degelijk een punt in zit, kun je bijvoorbeeld aan Griekenland zien. Een publieke sector kan te groot/duur worden voor een land om deze te kunnen onderhouden. Vandaar ook de bezuinigingsdrang in NL: er is even niet meer genoeg staatskoek om uit te delen.
Niet iedereen kan in dienst zijn van de staat, tenzij de productiemiddelen ook in staatshanden zijn.
Waarom in bovenstaand stukje in de laatste alinea de welbekende angry white christian male weer als een duveltje uit een doosje komt… *haalt schoulders op*
Dat gelinkte artikel gaat m.i. vooral over mopperende private-sector belastingbetalers die de salarissen van de publieke sector moeten ophoesten en daar ontevreden over zijn.
Goed beschouwd moeten wij allemaal elkaars salarissen ophoesten, ongeacht of het zich in de publieke danwel private sector afspeelt. Uiteindelijk is de overheid slechts een gewillig slachtoffer, want samen bepalen wij het boekhoudboekje.
Een publieke sector kan te groot/duur worden voor een land om deze te kunnen onderhouden.
Hetzelfde geldt voor salarissen in de private sector. Alleen hoor je iedereen roepen dat outsourcen OK is, maar salarissen voor directieleden mogen niet gekort worden want anders gaan ze misschien wel naar het buitenland.
Hoeveel zijn er die dat dreigement hebben waargemaakt, en was dat nou echt zo’n ramp?
@2:
Maar iemand moet grondstoffen produceren, produkten maken, transporteren en verhandelen. Hoe efficienter dat kan, hoe meer economische ruimte er is voor ‘luxe’-posities voor het groter goed.
Maar iemand moet grondstoffen produceren, produkten maken, transporteren en verhandelen.
Waarbij een goed geregeld infrastructuur van levensbelang is. Het is geen eenrichtingsverkeer.
Mompelt iets over somalische piraten.
So let’s frame the issue correctly. Yes, a public worker pays money to the IRS, but this is just an accounting fiction. The public worker is drawing a salary, and someone somewhere is being forced to pay that salary. It cannot come from this public worker himself, or from other public workers, since they are not working for ‘free’. So who is being forced to pay that salary?
It’s not only public workers who are paid from public funds. Interim staff and subcontractors abundant who profit and thrive from the same funds as public workers are paid from. Both exchange labor for money, but only one group can claim to be the mythical taxpayer. That’s either stupidity or malice. I expect it’s the last.
@5:
Oh jazeker. Maar je kunt geen samenleving hebben waar iedereen bijvoorbeeld kapper, advocaat, beleidsmedewerker, nagelstylist, politicus, arts of leraar is. Dan kun je met veel inzet elkaar salarissen betalen, maar daar wordt geen graan van verbouwd en brood van gebakken. Of klei van afgegraven, bakstenen van gemaakt en huizen gebouwd. Of erts van gemijnd, ijzer van gesmolten en fietsen gemaakt.
Als er te weinig economische ruimte wordt vrijgemaakt door een efficient ingerichte primaire sector, dan zal het overige deel van de economie moeten afslanken of men moet proberen de primaire sector zwaarder te belasten of efficienter in te richten.
De albertheijn profiteert ook van mijn (pardon, ‘jullie’) belastinggeld. Maar ze nemen het nog altijd graag aan.
@9: Kip, ei. Waarom ijzererts delven als niemand scharen wil?
@11:
Sinds de steentijd vonden we metaal handig om te gebruiken.. Lijkt me erg primitief, zo zonder metalen gebruiksvoorwerpen, maar ’t is idd mogelijk.
Is dat globalisering? Overal ter wereld dezelfde verwende eikels met dezelfde vervormde ideeën van de maatschappij en hun eigen bijdrage daaraan? Of is het iets genetisch, waar we als mens gewoon niet aan kunnen ontkomen?
@7: Laten we wel wezen: In Nederland is “de belastingbetaler” veelal ook een twee maal modaal of meer verdienende hypotheekadviseur die zijn inkomsten volledig aan de staat te danken heeft.
De belastingbetaler als mythische held? Als er gestaan had Mythische anti-held had ik het er nog mee eens kunnen zijn gezien de Griekse tragedie waarin hij/zij momenteel een oh zo trieste rol speelt.
Tja, zonder private sector geen goed functionerende overheid en zonder overheid geen goed functionerende private sector.
Terzijde. De enige taxpayer die zichzelf wat mij betreft onterecht niet als een soort ambtenaar beschouwt zijn bankmedewerkers. Banken leveren wat mij betreft een overheidsdienst die toevallig in de private sector georganiseerd kan worden. Een financiële infrastructuur onderhouden dient echter hetzelfde maatschappelijk belang als een fysieke infrastructuur. Wat mij betreft is er dus geen verschil tussen bankmensen en ambtenaren, behalve hun salaris.
Dat u het even weet.
#14
Why are you trying to dehumanize real estate advisors?!
@18: Toe maar, ontmenselijken. Dat zegt dan genoeg over hoe jij ambtenaren ziet.
De chips werden uitgedeeld die nog niet betaald waren en iedereen die ervan profiteerde,at mee met die chips.Nu bedenken ze wie die chips zal moeten betalen,die er juist niet van gevreten hebben.
Het geld is niet van ons.We hebben het geleend van een maffia clubje wat de democratie controleert.Zodat wij onze centjes afdragen,wat we geleend hebben.Iets wat niets was,hebben ze een iets van gemaakt.Normaal heet zo iemand een magier.Of de ontzichtbare GOD.400 miljard euro staatschuld en over 18 miljard bezuinigen men al begint te zweten.
Iedereen die nu een bepaald saldo op zijn rekening heeft staan en zich koning in frankrijk waant,morgen een arme sloeber kan zijn als de stekker eruit getrokken word door de bankers.Diegene ziet zijn banktegoeden als sneeuw in de zon verdwijnen.Zolang we onze soaps,sport en onzinnieuws blijven volgen,men ook niet bewust is van de werkelijkheid.