De allerlaatste dagen der mensheid (15)

    Proloog, scène 43
    Het ministerie van defensie, afdeling News Clearance, waar de nieuwsberichten van ingebedde journalisten op veiligheidsoverwegingen worden gecontroleerd.
    De medewerker (tegen zichzelf): Die journalisten toch … Je kan ze niet vertrouwen … Geef je ze een vinger, nemen ze gelijk de hele hand … De ene meldt dat hij is gaan meevechten, de ander suggereert tussen de regels door dat we ondeugdelijk materieel hebben, veel te grote helmen … De vijand leest mee, hoor! … Daarmee brengen ze niet alleen zichzelf in gevaar, maar ook ons … Gehaaide kereltjes zijn het … Organiseren we daar notabene een speciale patrouille voor ze om ze een indruk te geven van ons opbouwwerk, gaan ze het over de manieren hebben waarop de bevolking niet naar de militairen toe mag komen … Beseffen ze dan niet dat ze de vijand daarmee in de hand spelen? … Die weten nu ook dat ze niet met dynamiet omgord op de fiets of de bromfiets naar ons toe moeten komen … Gaan ze allicht wat anders uitproberen … Wat lees ik daar? … ‘roepen scheldwoorden naar de militairen’? … Nee, die negatieve geluiden schrappen we … Daar maken we van ‘roepen vriendelijke dingen tegen de militairen’ … Hm, maar hoe weten onze jongens dat als ze geen tolk bij zich hebben … Ik weet het: ‘roepen vriendelijk klinkende dingen tegen de militairen’ … Goed zo … Ah, dat is een mooi accent dat de NRC-correspondent daar aanbrengt, onze jongens die speelgoed uitdelen aan tevoorschijn gekropen kindertjes… Zie je wel dat de journalisten het wel kunnen! En helemaal uit zichzelf ditmaal. Heel goed, dan zien de mensen tenminste dat wij het daar ook verdomd niet makkelijk hebben. Een onverbeterlijk volkje die Afghanen. Ondankbare graaiers! ‘Het jongetje dat het meeste weet weg te grissen, maakt stampei als de anderen op een eerlijker verdeling aandringen. Zijn gekrijs is nog te horen als de colonne weer de weg oprijdt.’ Mooi!
    (changement.)

    Proloog, scène 44
    Werelddiabetesdag. De kniesoor en de kunstenaar in gesprek bij de bonte en de rode vari’s in het Kleine Zoogdierenhuis in Artis.
    De kunstenaar: Je kunt zeggen wat je wilt, maar het getuigt wel van engagement. Maatschappelijke betrokkenheid. En het is nog aanstekelijk ook. Het wordt een hit. (zingt:)
        Oe-oe-oe-oeroezgan
        Ik weet nauwelijks hoe je dat schrijft
        Oe-oe-oe-oeroezgan
        Maar wel dat ons leger hier heel lang blijft…
    De kniesoor: Amusement!
    De kunstenaar: Nou en? Hij is er met alle égards ontvangen. Dat overkomt artiesten en kunstenaars tegenwoordig niet zo heel erg vaak meer. Respect voor talent, daar zijn Nederlanders van nature niet goed in. Maar goed, het was wel wederzijds natuurlijk. Hij heeft zich heel goed ingeleefd in de situatie. Wat ze daar doen, is goed en nuttig, daar was hij van overtuigd, maar het zou wel lang duren, was zijn inschatting. Alleen al zo’n riolering aanleggen, in die keiharde grond!
    De kniesoor: Amusement!
    De kunstenaar (zingt:): Schietschijf spelen dat doen we niet meer
        We geven een vuurtje terug dit keer…
    De kniesoor: Amusement!
    De kunstenaar: Nou en? Een beetje ontspanning in deze barre tijden, daar kun zelfs jij toch niet op tegen zijn, ouwe zuurpruim? Het publiek in de studio ging helemaal uit zijn dak. Er werd gejoeld, geklapt, meegezongen, gelachen, gewauwt, geoet en geaat! (zingt:)
        Met koppelpunt 50, Apache of heel groot kanon
        Op de Taliban en Osama Ben L.
        De bloem van onze natie nou die raakt hem echt wel…
    De kniesoor: Amusement!
    De kunstenaar: Ook een maatschappijkritische cabaretier die te gast was, klapte vrolijk mee. De presentatrice lachte kirrend al haar tanden bloot en vond dat er een single van gemaakt moest worden. Dan zou ze die gaan draaien voor het goede doel. En de fractieleidster van milieubewust links, zat erbij, als tafeldame. Ze zong net niet mee, maar zat wel te glunderen van plezier en maakte Bennie complimenten over zijn uit solidariteit met de militairen gemillimeterde haar. Als zelfs de stem van pacifistisch…
    De kniesoor: Dan is er geen hoop meer…
    De kunstenaar: Kom op, zeg. Wat maak je je nou druk? Zo’n liedje… Het was trouwens niet eens zijn eigen tekst.
    De kniesoor: Nee?
    De kunstenaar: Nee, het was al een half jaar geleden geschreven door een ‘politiek adviseur’ die aan Bennie was toegevoegd.
    De kniesoor: Zo…
    De kunstenaar: Een zekere André Karstens. Heel mysterieus figuur. Ik heb hem gegoogled, op het hele internet niet te vinden, maar een echt talent. Het liep als een trein. (zingt:)
        Oe-oe-oe-oeroezgan…
    De kniesoor: Hou op!
    De kunstenaar: Nou zeg! Het is werelddiabetesdag, we zijn hier gezellig in Artis en jij begint een beetje te morrelen aan mijn ononderhandelbare vrijheid van…
    De kniesoor: Amusement!
    (changement.)

::: Meer over de serie De allerlaatste dagen der Mensheid, de schrijvers Erik Bindervoet en Robbert-Jan Henkes en illustrator Aart Clerkx :::