RECENSIE - Heb ik toch weer een serie-muziekje! Waarmee ik dus ook gratis reclame maak voor – in dit geval – Netflix, maar dat moet dan maar even. Want wát een serie! Ik heb het natuurlijk over Wednesday, de nieuwste Addams Family spin-off. Nou ben ik niet zo’n groot fan dat ik alle films en series over dit notoire gezin heb gezien (het zijn er toch heel wat), maar dit is wel een pareltje. Visueel prachtig, heel grappig en ook best spannend en verrassend. Met recht genomineerd voor een Golden Globe.
Wednesday, dochter van de leeftijdsloze Gomez en Morticia Addams (Catherine Zeta-Jones), zus van Pugsley – al even leeftijdsloos – gaat naar een internaat. In de openingsscène zie je haar nog op haar oude (Nancy Reagans!) high school, en haar weergaloze openingszin zet meteen de bekende Addams-toon: “I’m not sure who’s twisted idea it was, to put hundreds of adolescents in underfunded schools, run by people whose dreams were crushed years ago, but I admire the sadism.” Waarna ze Pugsley gebonden en met een appel in zijn mond in zijn locker aantreft. De pesters wacht uiteraard geen vrolijk lot – Pugsley hoeft ze niet eens te verraden, want Wednesday wordt sinds kort geplaagd door oncontroleerbare visioenen. “They feel like electroshock therapy without the satisfying afterburn.”
Bron: pixabay.com
Haar wraak wordt toepasselijk begeleid door de bitterzoete tonen van Edith Piaf en haar Non, je ne regrette rien. Ze wordt van school gestuurd, maar paps en mams brengen haar zoemend van genoegen, zoenend en zingend, naar het internaat waar haar ouders elkaar hebben ontmoet; Nevermore. School voor outcasts. Waarmee in dit geval personen van de niet-menselijke kunne worden bedoeld, zoals vampieren, weerwolven, sirenen en andere monsters. Het is haar 9e school – in 5 jaar.
Tot haar afgrijzen moet ze niet alleen verplicht in therapie, maar krijgt ze de hoogblonde en hypervrolijke Enid als kamergenoot. In een kamer met een hysterisch kleurig nep-glas-in-lood-raam. Wednesday is allergisch voor kleur. Als enige krijgt ze daarom een zwart-grijs uniform en haar eerste daad is het schoonkrabben van de helft van het gekleurde, ronde raam in haar kamer. Overigens laat Enid bij de rondleiding meteen al zien dat ze niet erg onder de indruk is van de duistere Wednesday. Enid is een weerwolf die nog niet gewolfd (wolved-out) heeft, en zit daar ook niet echt om te springen. Een grappig zij-lijntje in het verhaal dat verwijst naar de sociale verwachtingen van ouders en naasten waar we allemaal mee te maken hebben. Sowieso is de monster-populatie een dankbaar onderwerp om diversiteit en sociale druk op een andere manier aan te kaarten. De eerste medeleerling die ze tegenkomen noemt Wednesday vanwege haar verschijning een levend Instagram-filter. Die daar op reageert dat ze social media een soul-sucking void of meaningless affirmation vindt.
Het is een belachelijke setting en tegelijk zo herkenbaar, dat hebben ze heel knap gedaan. Ik vind Amerikaanse comedy vaak nogal kinderachtig, maar deze serie heeft de juiste toon te pakken. Niet in het minst door de geweldige hoofdrol van Jenna Ortega.
Uiteraard is er een groter plot; een moordzaak die Wednesday’s aandacht trekt en die de plaatselijke sherrif niet aankan. Die uiteraard een stevig vooroordeel heeft over de outcast-school, net zoals de rest van de bevolking van het bijbehorende stadje.
Het is een briljante serie, al moet je misschien wel een beetje nerd zijn om alle verwijzingen en humor te waarderen. Uiteindelijk gaat Wednesday zelfs naar een uitzinnig dansfeest, in een geweldige goth-jurk en danst daar de sterren van de hemel. En ze speelt de cello, een toepasselijk instrument. De soundtrack van de serie is Paint it Black van de Stones, op meesterlijke wijze bewerkt voor orkest. En ik hou niet eens van klassiek!