Toen Ozzy Osbourne in 1979 uit Black Sabbath geflikkerd werd, moest hij natuurlijk wat om zijn imago als de rockprins der duisternis hoog te houden.
Een ballade aan het adres van Aleister Crowley, de invloedrijkste duivelskunstenaar van de twintigste eeuw, hielp een stuk in de richting.
Drieëndertig jaar later klinkt het allemaal behoorlijk tam, gedateerd, en vallen de glampakjes bepaald niet schokkend of duister te noemen. Neemt niet weg dat Osbourne, gitarist Randy Rhoads en drummer Tommy Aldridge onder heavy metal-fans nog altijd worden vereerd.
Reacties (1)
Gedateerd of niet wat ik me wel es afvraag, bestaat heden ten dage de “rock-gitaar-solo” nog…sinds ergens de jaren ’90 heb ik het idee dat idee een beetje uit de gratie/mode is geraakt?