Closing Time | Kollaps

Foto: Ted (cc)
Serie:

Deng deng deng deng deng deng, dat repeterende, hypnotiserende gitaargeluidje (bijna) de hele song door, (wat me wel een beetje doet denken aan enkele Velvet Underground songs) wat rommelige, niet traditionele,  percussie (drilboor, hamer) wat naargeestige dystopische teksten. Industrial, noise: Einstürzende Neubauten begin jaren tachtig. Het klinkt allemaal erg experimenteel, direct, primitief haast. Het  was niet de bedoeling van de energieke sombermannen om een mooi liedje met een catchy melodie te maken, het was niet de bedoeling om erg muzikaal te zijn. Dat was het concept niet. Wel om rauw te zijn, om de woede, de bitterheid uit te schreeuwen vanaf de rafelranden van de Westerse wereld (zie en hoor ik daar een kettingzaag?) die ten onderging, snel, er is niet veel tijd meer, zoiets.

Kollaps, bis zum Kollaps
Nicht viel Zeit
Kollaps, bis zum Kollaps
Nicht viel Zeit

Kollaps, nicht viel Zeit, nicht viel Zeit
Schlag schneller schreie lauter, schlag schneller
Leb schneller, bis zum Kollaps nicht viel Zeit

Kollaps, Kollaps, Kollaps
Alles was ich kriegen kann
Bitter und bitter und bitter
Bis zum Kollaps

Reacties (1)

#1 beugwant

Het dichtste bij dat ik in die vroege jaren qua instrumentarium bij een Neubauten-optreden ben gekomen was Kowalski in de Sittardse Donkiesjot.
Dat is dan 35 jaar later in Osnabrück ‘nachgeholt’ toen E.N. in 2017 een Greatest Hits tour deed. We hadden stoeltjes uitgekozen op een plek waar twee gangpaden samenkwamen, zodat we gegarandeerd vrij zicht hadden. En niet alleen op het podium, zo bleek. Iets verder naar voren, aan de andere kant van het pad, zat aan het uiteinde van de rij een man met een been in het gips. De arme drommel had alleen de pech dat naast hem een dorstige groep zat die om beurten een plankje bier gingen halen, en hij kon dus telkens met zijn stijve poot weer even opstaan.
Ik kan me niet herinneren of die drinkers hem ook wat geoffreerd hebben, en als het concert langer had geduurd, had ik hem mijn plaats met oneindige beenruimte willen aanbieden, want de klucht begon ‘Dinner for one’-achtige proporties aan te nemen.