Jenny Hval hadden we hier al eens, als onderdeel van Lost Girls, maar nog niet solo. Hvals kenmerkende stijl is dat ze al zingend een verhaal vertelt, wat er in elk geval voor zorgt dat het vrijwel onmogelijk is om met de tekst mee te zingen. En eigenlijk is het ook geen vertellen wat ze doet – het is meer hardop nadenken (het Engelse ‘pondering’ is hier een treffender woord) waarbij ze dan ook nog maatschappijkritisch reflecteert op soms serieuze maar ook vaak vaak vrij banale zaken. Dat levert regelmatig interessante of grappige verhaalwendingen op. Het nummer ‘Year of Love’ staat op haar nieuwste album Classic Objects.
We were married on a rainy day, isn’t that how the song goes?
I wore black jeans and codeine, I guess I wanted to make sure I seemed “relaxed”.
“It’s just for contractual reasons”, I explained, signing the papers,
as if I truly believed that a contract was further from the institution
than the industrial happiness complex.
In the year of love I signed a deal with patriarchy.