Wanneer ik bedenk dat de favoriete albums uit mijn jeugd alweer meer dan dertig jaar geleden uitkwamen, bekruipt me de gedachte in een oude zak te zijn veranderd.
Wie luistert er immers nog naar die oude meuk? Terwijl er toch zoveel tijdloze pareltjes tussen zitten. Zoals deze hierboven.
Reacties (4)
Pareltje zeker, maar pas na het poetsen.
Ik denk dat dit liedje zoveel mooier zou zijn als het niet zo haastig en hoekig gespeeld zou zijn. Gewoon, rustig een walsje, laat die haast thuis, en speel het dan nog ‘ns.
Maar dan wordt het gewoon een romantisch niemendalletje, een lief liedje. Liefdesverdriet (?) als vrolijk deuntje dat je ook met z’n allen op een verjaardag kan zingen. Gezellig bij de piano.
Door het tempo krijgt het iets jachtigs, wat de suggestie in de hand werkt dat er daadwerkelijk iets scheef zit. Het maakt het lied tot een geloofwaardig klaagzang.
Nee, ik kan me ook niet goed voorstellen dat dit beter werkt in een tragere uitvoering. Terwijl ik best van slepende walsjes houd.
Dat jachtige is ook wel karakteristiek voor R.E.M.. Het is me wel eens opgevallen dat ze nummers vaak wat sneller spelen dan ik ze in mijn hoofd heb.
Ik ben ook bang dat het niet aan die ouwe R.E.M. ligt, maar aan mij. Vandaag heb ik ‘Murmur’ weer beluisterd, en ‘Fables’, maar het deed me niet veel, terwijl ik ze ooit toch – ach, ‘voor alles is een tijd’: Prediker 3.
https://www.debijbel.nl/bijbel/NBV/ECC.3