Ja wat nu. Ik had nachtdienst, en sliep dus vandaag. En ik ben dus nu net wakker en drink een kopje koffie. Remco Campert overleden, lees ik op mijn telefoon. Iedereen wist het al, ik pas nu. Ik schrik nu pas.
Ik kijk naar mijn boekenkast waar zijn dichtbundels staan, een dozijn. De bundel die Remco van zijn vaders gedichten, Jan Campert, heeft gemaakt, staat ernaast. En dan dat heerlijk luchtige proza van hem, waarvan het leek als het moeiteloos tot stand was gekomen. Waarschijnlijk was het tegendeel waar. Remco Campert stond in mijn schoolboeken, hij was als het ware levende geschiedenis. Remco Campert was een vijftiger, de laatste.
Een mooi liedje van Sufjan Stevens.