Pointilisme in de muziek, zo zou je de microhouse van Marc Leclair alias Akufen kunnen omschrijven.
Elke ochtend luisterde hij uren naar de radio en knipte de opnames daarvan in extreem kleine fragmentjes, om daarmee vervolgens een collage op te bouwen. Het resultaat werd uiteindelijk samen gebracht op z’n debuutalbum My Way. Het sloeg dermate aan, dat vele anderen hem na zouden volgen, en aldus werd het nieuwe (sub)genre microhouse geboren.
Deck the house is het bekendste nummer, in de pers wel omschreven als a dazzling crazy-quilt of short-attention-span house dementia. Beter dan dat kan ik het niet omschrijven.
Reacties (16)
Persoonlijk vind ik dit net zo lelijk als een zingende aasgier ;-)
@1: Het is een misverstand om te denken dat muziek (of kunst in het algemeen) mooi hoort te zijn.
M’n nederige excuses :-)
N.B.
De “hoes” vind ik wel knap:
Een slagersmes, bebloede kleding ten gevolge van het slachten van een muziekstukje.
Muziek tartaar/barbaar ;-)
@2: Snobisme pur sang :)
@4: zeker weten! :-) Ik zal wel gek zijn om dat te gaan ontkennen.
@3: Inderdaad, goed opgemerkt. Ik geef toe dat het bij mij zelf wel even duurde voor ik de hoes door had.
Maar overigens vind ik de muziek zelf ook knap – of je het nou mooi vindt of niet, het is gewoon knap gedaan, ook hoe er shifts in de gebruikte microsamples optreden en hoe het stuk zich ontwikkelt.
Discussies over of het mooi is of niet laat ik me niet over uit. Ik vind “mooi” of “lelijk” bij muziek niet een relevant criterium.
Lijkt me verstandig.
Mooi/lelijk is ook een persoonlijk gevoel of ervaring.
Dat is ook waarom ik #1 met “Persoonlijk” begon.
Een nogal gimmicky geknip en geplak op een voorspelbare 2-step backbone. Leuk, maar gaat snel vervelen.
@5″knap gedaan? Gespeel met wat presets die in elke DAW gebakken zitten.
@5: “het is gewoon knap gedaan, ook hoe er shifts in de gebruikte microsamples optreden en hoe het stuk zich ontwikkelt.”
Is dat niet een wat omslachtige manier om ‘mooi’ te zeggen?
@5: Ben trouwens benieuwd of je ook zo over eten denkt: als het maar ingewikkeld en ingenieus in elkaar gezet is met exotische weirde producten is het goed, ook al is het niet te vreten….? :)
Ik vind dit een uitstekend voorbeeld van de hedendaagse afgestompte bevolking met een aandachtsspanne van een goudvis.
@7: Hij was wel de eerste die met microsampling begon. Dat alleen al geeft in de kunst een meerwaarde. Net zoals Mondriaan met z’n vlakken veel navolging kreeg – puur objectief gezien stellen die vlakken niet zo veel voor. Toch krijgt het dan meerwaarde door het vernieuwende aspect.
@8: ik hoor toch duidelijk heel veel dingen die mij niet “preset” lijken. Maar al zouden het wel presets zijn, dan nog gaat het er om wat hij er mee doet, en dat was destijds vernieuwend en uniek. Ondanks het feit dat Plunderphonics en Clicks ’n Cuts als genre op zich al wel langer bestonden gaf hij daar toch echt een heel nieuwe draai aan.
@10: kunst is geen eten. Vergelijking gaat dus niet op.
@12: “eten is geen kunst” mouha daar denken velen anders over, wie ben jij om te bepalen wat kunst is? Deze bagger herrie wel maar een hardgekookt ei niet? Humor!
@13: goed dan: ik vind eten geen kunst, en nee, als ik iets eet ga ik daarom niet uit van het principe dat als het maar weird genoeg is, het goed is ook al is het niet te vreten.
Overigens kan ik mij heel goed voorstellen dat als iemand eten wel kunst vindt, deze persoon dan inderdaad onder de indruk zal zijn van een vernieuwende combinatie van ingredienten.
Ik vind “mooi” of “lelijk” bij muziek niet een relevant criterium.
Als er echt niemand meer komt luisteren zul je zien dat het ineens toch wel een belangrijk criterium is. Interessant kompt misschien dichter bij wat je wilt zeggen, maar erg interessant maakt mooi (zie #9).
@12 Meh. Dat hij de term microsampling heeft ontdekt wil ik best wel aannemen. Maar de techniek van korte samples tot hakkelige frases verwerken deed al langer de ronde, net als glitch.